Co to znaczy micińskiego dramaty definicja.

Definicja DRAMATY MICIŃSKIEGO oznacza młodopolskiej dramaturgii, gdzie nasilają się tendencje.

Czy przydatne?

Definicja DRAMATY MICIŃSKIEGO

Co znaczy DRAMATY MICIŃSKIEGO: Twórczość dramatyczna Tadeusza Micińskiego należy do drugiej etapy rozwoju młodopolskiej dramaturgii, gdzie nasilają się tendencje neoromantyczne, trwają pierwiastki symboliczne i rozwijają się przedmioty ekspresjonistycznej koncepcji postaci i innych składników strukturalnych tekstu. Arbitralność pewnych zbitek obrazów, alogiczność ich wiązań wskazuje na prekursorstwo Micińskiego wobec nadrealizmu.
Miciński był rzadko spotykanym typem pisarza myśliciela i filozofa, który wykazywał aktywne zainteresowanie zarówno historią, jak aktualną sytuacją swojego narodu. Problematyka pojedynczej ludzkiej jaźni zajmowała go nie mniej niż dzieje ewolucji kosmicznej. Siłą napędową mikrokosmosu psychiki i makrokosmosu wszechświata, a również motorem zdarzeń historycznych jest "ruch sprzeczności". Walka dobra ze złem, światła z ciemnością, Ormuzda z Arymanem, Chrystusa Emanuela z Lucyferem, sfery sacrum ze sferą profanum organizuje materię dramatów tego autora. Miciński jest najśmielszym eksperymentatorem w teatrze młodopolskim. Prócz napisanego razem z I. Sewerem Maciejowskim Marcina Łuby (1896) żaden z jego dramatów nie został wystawiony za życia pisarza.
Noc rabinowa ("Ateneum" 1903-1904) to osobliwy utwór, sygnalizujący odchodzenie autora od wzorców realistyczno symbolicznych z wcześniejszego okresu. To jest gdyż przetransponowany na obrazy dramatyczne pejzaż wewnętrzny, próba przedstawienia skomplikowanej, rozdzieranej przeciwieństwami, okrutnej i cierpiącej psychiki autora. Miciński zrywa z zasadami konstrukcji dramatycznej, stosuje luźny przepływ wizji. Zdradza upodobanie do jakości emotywnych, ostrych: epatuje drastycznymi i makabrycznymi efektami, szafuje krwią, trupami, wymyślnymi sposobami zadawania bólu i uśmiercania. To zstępowanie w głąb własnej psychiki ma otworzyć drogę do poznania zagadki bytu. Człowiek podlega gdyż ewolucji, biorąc udział w walce przeciwieństw wznosi się ku Absolutowi. Poglądy teozofów ówczesnych wspiera Miciński genezyjskimi koncepcjami Słowackiego. Wychodzi to na jaw w jego następnych utworach dramatycznych.
Kniaź Patiomkin (1906) nawiązuje do autentycznego faktu historycznego - buntu marynarzy floty czarnomorskiej na pancerniku Kniaź Patiomkin i zamieszek rewolucyjnych w Odessie. Miciński czyni to wydarzenie punktem wyjścia do rozważań nad istotą rewolucji. Odrzuca jej "materialne" tylko przesłanki. Realny statek ogarnięty buntem powinien przeobrazić się w "myślowy pancernik", rewolucja musi zawładnąć mentalnością, wyrazić się w woli wewnętrznego doskonalenia jej uczestników. Podwójny sedno tytułu sygnalizuje dwoistość użytej w dramacie poetyki realistycznej i symbolicznej. Złożona problematyka filozoficzno moralna odbija się w konflikcie dwóch czołowych postaci dramatu: lejtnanta Schmidta i Wilhelma Tona, reprezentantów sił dobra i zła. Schmidt pielęgnuje wzniosły ideał wyzwolenia i udoskonalenia człowieka, jego bunt wynika z niezgody na zło, z którym chciałby walczyć bez rozlewu krwi. Tego pozytywnego bohatera cechuje niezdecydowanie i wewnętrzna słabość. Jego antagonista, Wilhelm Ton to figura wieloznaczna, jakby "cień", sobowtór Schmidta. Nosi wymowne imiona: Nieznajomy, Lucyfer. Jest uosobieniem woli, energii, dynamiki działania, destrukcyjnego albo twórczego czynu. Nie odrzuca agresji i zbrodni jako metod walki. Przystąpił do buntu powodowany sprzecznymi emocjami - nienawiścią do ludzi i prometejskim porywem niesienia im pomocy. Lucyfer młodopolski, strącony za bunt anioł, patron myślących i poszukujących samodzielnie, wzbogaca się w dramacie Micińskiego o cechy Dionizosa i Prometeusza. Spór polityczny i światopoglądowy Schmidta i Tona toczy się właściwie w granicach jednej "jaźni", roztrząsającej etyczne założenia Tołstoja i Nietzschego. Dramat mimo swego symbolicznego nalotu zawiera sporo realistycznych, wstrząsających scen - pomiędzy innymi pokazuje wypadki w Odessie, które pojawiają się potem w filmie Sergiusza Eisensteina Pancernik Patiomkin. Sceny pełne patosu zderza Miciński z trywialnymi, wywołując świadomie sukces groteski. Ten chwyt należy do arsenału poetyki ekspresjonistycznej, podobnie jak przeplatanie ujęć realistycznych i wizyjnych. Problematyka socjalna, kwestie kolektywu nie konkurują ze skłonnością do globalnego, uniwersalnego widzenia dylematów ludzkości. Motorem wszelkich zmian jest indywiduum. Aktualna polityka ma także wymiar metafizyczny. Swobodne mieszanie stylów i gatunków, ostentacyjne łamanie konwencji - świadczą o prekursorstwie Micińskiego wobec historycznego, niemieckiego ekspresjonizmu.
Kolejny, opublikowany za życia autora dramat W mrokach złotego pałacu, a więc Bazylissa Teofanu świadczy o dekadenckim upodobaniu Micińskiego do formacji i kultur schyłkowych, przejrzałych, ginących od nadmiaru nagromadzonych dóbr i treści intelektualnych, zagrożonych naporem świeżych, dopiero powstających sił cywilizacyjnych. Wytworem chylących się ku upadkowi monstrualnych imperiów, takich jak Rzym czy Bizancjum, są zdegenerowane osobowości, przesycone komfortem i osobistą swobodą socjalną, zabijające wewnętrzną pustkę ekscesami erotycznymi i sadystycznymi. Osadzenie akcji dramatu w Bizancjum z X w. pozwala autorowi zabłysnąć rozległą i gruntowną wiedzą historyczną, erudycją z zakresu historii kultury, filozofii, religii i sztuki. Nie krępuje się zresztą znaną z historii chronologią panowania Teofanu - układa fakty tak, jak tego wymaga logika artystyczna. Bizantyjska władczyni, to femme fatale, replika Nietzscheańskich "nadludzi", ustalana zresztą jako "nadkobieta". To następne w twórczości Micińskiego wcielenie zbrodniczego i twórczego zła (podobnie działał Władca Duch Słowackiego). Zatem - bohaterka lucyferyczna. Historyczna postać nabiera cech uniwersalnych, będąc równocześnie portretem wyjątkowego indywiduum - "Teofanu Jaźń". Demoniczna królowa rozdarta jest między pokusy materii i ducha. Ulega pociągowi ds. przyziemnych, obwiniając się o zdradę wysokiego ideału. Teofanu to postać o wyjątkowo powikłanej osobowości: była grecka karczmarka, kobieta z ludu, którą fascynująca uroda, inteligencja i ambicja wyniosły na tron, żona dwóch następnych cesarzy bizantyjskich i kochanka trzeciego. Żądza władzy popycha ją do okrucieństwa i zbrodni - jest wcieleniem Lucyfera w specjalnym znaczeniu, jakie tej postaci przypisywał Miciński. Jako jedna z dwóch zasad kosmicznych, Lucyfer dąży do poznania prawdziwej istoty bytu, wydobywając się z głębokich mroków materii pośród mąk i cierpienia, które zadaje i którego doświadcza. Na wyżynach poznania dobro (reprezentowane poprzez Chrystusa) i zło, które uosabia Lucyfer łączą się w kosmiczną jednię, w pełnię. Zanim do tego dojdzie, lucyferyczna bohaterka rozdzierana jest sprzecznościami, podąża "ścieżyną samotności", odchodzi od oficjalnej religii, aczkolwiek niewątpliwie trawi ją metafizyczne nienasycenie, gardzi sobą za zmysłową miłość do "marnego człowieka" Jana Cymischesa, aby wreszcie doznać uczucia wewnętrznej harmonii w chwili politycznego upadku. Osadzona w klasztorze jawi się jako "ciemnica Hadesu dziwnie naraz rozsłoneczniona". Tragicznie zabłąkana w mrokach materii "Teofanu Jaźń", niewinna Afrodis, żywe słońce, Ahuramazda, Maria Medea, Dionizos, madonna piekieł, Styks, Hypatia Aleksandryjska, Lucyfer - dostępuje upragnionego wyzwolenia (Podraza Kwiatkowska 1992). Dwie role protagonistki w dramacie: postaci historycznej, awanturnicy i zbrodniarki na tronie i uosobienia doskonalącej się ludzkiej jaźni, implikują dwoistość znaczeń akcji dramatu i architektoniki scenicznej przestrzeni. Z jednej strony (podobnie jak w Kniaziu Patiomkinie) będziemy próbować odczytania w pogmatwanych wypadkach scenicznych fragmentu historii Bizancjum w X w. Z drugiej - zobaczymy w nich symboliczno alegoryczną reprezentację dziejów jaźni ludzkiej, dążącej do absolutnego ideału. Pełna imperialnego przepychu wizja przestrzeni ("mroki złotego pałacu" bazyleusów wschodniego cesarstwa) oznaczać będzie także pałac, zamek duszy (w europejskiej nomenklaturze mistycznej) pełen miejsc mrocznych, niezbadanych, tajemniczych i niebezpiecznych, lecz również - boskiego światła. Pięcioaktowy dramat Micińskiego stawia reżysera przed ogromem trudności technicznych. Wizja scenograficzna nie krępuje się sytuacją ówczesnego teatru, który dopiero wychodził z epoki seryjnie fabrykowanych dekoracji, używanych kolejno w wielu sztukach. Spójrzmy na didaskalia do I aktu: "Matka Boża Hyperagia, głowę jej spowiły mroki, a w formie olbrzymiej gubi się w głębinach sklepień, od kandelabrów, lamp i polykandeli rozjarzonych występuje haft z klejnotów na jej szacie. Posadzka z różnobarwnego marmuru, którego faliste linie naśladują wzburzone morze - wspaniała kolumnada z marmurów zielonych verde antico wziętych ze świątyni Diany Efeskiej, frygijskich białych z pręgami krwi pięknego Attysa, z błękitu libijskiego, z egipskich granitów, z celtyckich czarnych pylonów - a na ziemi potężne kamienne sarkofagi zmarłych cesarzów." Odnosi się wrażenie, Iż tylko język filmu zdołałby uchwycić bogactwo, rozmaitość stylową detali i monumentalność przedstawienia dzięki zmianie planów i operowaniu światłem i mrokiem (które tutaj ma przecież również sedno symboliczny). Zupełnie "filmowy" jest finał dramatu: "Z mroku wyłania się ciemne widmo - świeci parą magnetycznych oczu. Widmo ogarnia Teofanu. Wszystko staje się podobne do czarnego okrętu, płynącego w gwiazdy". Eustachiewicz pisze o "przepychu polifonicznym" tego dramatu, w który autor wtłacza własne "ogromne symbole". Wynik artystyczny tego zabiegu ustala jako dwuznaczny; barokowa profuzja efektów scenograficznych, kwiecistość, metaforyczność, aluzyjność języka i stylu, nadmiar okrucieństwa i psychopatologicznych wynaturzeń bohaterów przygniata i zaciera ideologię. Swoiście syntetyczna, antymimetyczna poetyka dramatu Micińskiego służyła mu jako "środek do wzmocnienia oddziaływania własnej metafizyki i historiozofii" (Eustachiewicz 1982: 403).
Eksperymentalnym dramatem są nie opublikowane za życia autora Termopile polskie, gdzie "niezależnie od Prologu - wszystko jest szalonym pędem myśli w głowie Tonącego Księcia." Tak napisał Miciński w poprzedzającej tekst Uwadze dla teatrów, wskazując na misteryjny charakter utworu: "W misterium Termopilów jest Anodos i Katodos, wchodzenie narodu na wyżyny Napoleonidów, jak było zejście do Hadesu - za winy ojców." Protagonistą dramatu jest bohater narodowy, nosiciel idei niepodległościowej książę Józef Poniatowski. Przypomniano tu sprawę romansu króla Stanisława Augusta z Katarzyną II, historię Targowicy i wojen napoleońskich. Towarzyszką walki, natchnieniem, jedyną prawdziwą miłością księcia jest Wita, postać realistyczno symboliczna, uosobienie niepodległości narodu i jego przyszłego, pełnego życia, matka jego syna Witołda. Termopilami polskimi, a w dalszym ciągu Królewną Orlicą wpisuje się Miciński w potężny i płodny artystycznie nurt dramatu narodowego Młodej Polski, w sposób oryginalny, wizjonerski podejmując wątki Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego i Żeromskiego. W tej fazie twórczości "kaznodziejstwo polityczne" pisarza rozpoczyna być wehikułem kontrowersyjnej ideologii słowianofilskiej (Królewna Orlica - to Polska, Świętogor - rosyjski lud, Władca Wężów - Niemcy), którą wzmacnia nowatorstwem formalnym: wielokondygnacyjną, symultaniczną scenografią, symboliką elementów i światła (Eustachiewicz 1982: 401).
(Krystyna Kralkowska Gątkowska) Zobacz także: Literatura MICIŃSKIEGO, W MROKU GWIAZD MICIŃSKIEGO
Co znaczy DUMA O ŻÓŁKIEWSKIM:
Porównanie nawiązującym do rapsodycznej opowieści szkockich bardów Julian Ursyn Niemcewicz zapoczątkował nowy gatunek poetycki. Tłem opowieści, w startowych partiach wzorowanej na poemacie J. Smitha Gaul (1780 dramaty micińskiego co znaczy.
Krzyżówka DO JUSTYNY. TĘSKNOŚĆ NA WIOSNĘ:
Dlaczego do której Franciszek Karpiński skierował jedną z najsłynniejszych sielanek, była Marianna Broselówna, za najpiękniejszą i najcnotliwszą pannę miana na Pokuciu . Erotyk, po raz pierwszy zamieszczony dramaty micińskiego krzyżówka.
Co to jest DIALOG MISTRZA POLIKARPA ZE ŚMIERCIˇ:
Jak lepiej pozagrobowych człowieka należy do fundamentalnych zagadnień chrześcijańskiego nauczania o rzeczach ostatecznych, a więc tak zwany eschatologii, i jako taki posiada aktualność ponadczasową. Nigdy dramaty micińskiego co to jest.
Słownik DRUŻBACKA ELŻBIETA (1695-1765):
Kiedy najwybitniejszą pisarką polską czasów saskich. Wykształcenie, znajomość francuskiego, pewien typ kultury literackiej zawdzięczała kontaktom z rodami magnackimi, należącymi do ówczesnej elity dramaty micińskiego słownik.
Czym jest DRAMAT I TEATR RENESANSOWY:
Od czego zależy dramatyczne i teatralne zostały w renesansie odziedziczone po epoce poprzedniej, aczkolwiek przybierały one nieco odmienną postać. Równocześnie kształtowały się formy nowe. Trzeba pamiętać, Iż dramaty micińskiego czym jest.

Czym jest dramaty micińskiego znaczenie w Motywy literatura D .

  • Dodano:
  • Autor: