Co znaczy DRAMAT LITURGICZNY:
Narodziny średniowiecznego dramatu religijnego na Zachodzie datują się dopiero na schyłek pierwszego tysiąclecia. Dlaczego tak późno? Pisze na ten temat Karolina Targosz: "Pod koniec X stulecia, właśnie wówczas, gdy Polska weszła na drogę chrystianizacji, w Europie Zachodniej wykrystalizowały się pierwociny dramatycznego teatru chrześcijańskiego, dramat obrzędowy, liturgiczny. Po trwającej prawie pełne tysiąclecie walce ze zdegenerowaną tradycją teatru antycznego i dramatyzacjami pogańskimi, po potępieniach rzucanych poprzez Ojców Kościoła, sobory i synody, chrześcijaństwo wytworzyło i przeciwstawiło dziedzictwu antyku i pogaństwa swoje formy widowiskowo dramatyczne. Kościół przystał na wzbogacenie nimi swej liturgii, by i tą drogą przybliżać wiernym naukę Chrystusa, "umacniać w wierze ciemny lud i nowo nawróconych"".
Ogólnym terminem "dramat liturgiczny" obejmujemy dzisiaj wszystkie utwory o charakterze dramatyczno teatralnym bezpośrednio powiązane z liturgią Kościoła katolickiego, a powstające między X a XVI w., kiedy to dekretem Soboru Trydenckiego zakazano ich wystawiania. Odznacza się także bardziej szczegółowe odmiany: dramatyzacje liturgiczne, oficja dramatyczne (dialogowane) i zgodne dramaty liturgiczne.
Ukształtowanie się właściwego dramatu liturgicznego poprzedziły prostsze formy inscenizacyjne, zwane "dramatyzacjami liturgicznymi". Były to dramatyczne uzupełnienia obrzędów kościelnych, opierające na ilustrowaniu wydarzeń ewangelicznych poprzez łatwe czyny i wypowiedzi (na przykład czyn rozdzierania szaty Chrystusa w trakcie czytania opisu męki Pańskiej). Bardziej rozbudowaną strukturę dramatyczną (aktorzy, gestyka, ruch, kostiumy, monologi i dialogi) posiadały procesje na Niedzielę Palmową i dramatyzacje wydarzeń Wielkiego Tygodnia: Ostatniej Wieczerzy, lamentów Matki Boskiej pod krzyżem, złożenia krzyża i pogrzebu Chrystusa, zstąpienia do piekieł. Dramatyzacje posługiwały się wyłącznie językiem łacińskim; dobrane należycie do święta cytaty z tekstów mszalnych i brewiarzowych były zazwyczaj śpiewane. Najstarsze zachowane w polskich księgach liturgicznych dramatyzacje pochodzą z XIII wiecznego Krakowa; to są zapisy Procesji na Niedzielę Palmową. Dramatyzacje liturgiczne wystawiane były w świątyniach raz do roku, w dniu, do którego liturgii nawiązywały. Nie miały także charakteru samodzielnych inscenizacji, a jedynie towarzyszyły obrzędowi liturgicznemu, przypominając i objaśniając główne tajemnice z dziejów zbawienia.
Także oficja dramatyczne (dialogowane) pozostawały w ścisłym związku z obrzędem liturgicznym, zarówno pod względem kompozycyjnym, jak treściowym. W widowiskach tego rodzaju występowały postacie prowadzące ze sobą dialog na temat inscenizowanego wydarzenia. Wykonawcami byli księża, klerycy, niekiedy żacy ze schola cantorum; wykorzystywano przedmioty dekoracji świątyni, kostiumy (szaty liturgiczne) i rekwizyty (elementy liturgiczne). Najpopularniejszym w średniowieczu tematem oficjów było nawiedzenie grobu Chrystusa poprzez trzy Marie i apostołów Piotra i Jana. Także u nas oficjum Nawiedzenia grobu (Visitatio sepulchri) znane było od początku XIII w.; wystawiano je zapewne w katedrze wawelskiej w trakcie jutrzni rezurekcyjnej.
O sporo bardziej niezależną od liturgii metodą inscenizacji religijnych były zgodne dramaty liturgiczne. Ich treść nie musiała wiązać się bezpośrednio z obrzędami kościelnymi; mogły one na przykład przedstawiać wydarzenia ze Starego i Nowego Testamentu, żywoty świętych czy nawet wątki świeckie, mogły także w szerszym zakresie operować fikcją literacką, zachowywać autonomię akcji czy eksponować przeżycia postaci. W tym względzie zbliżają się one do misteriów, które - posługując się już językami narodowymi - przejmują od XV w. rolę średniowiecznych dramatów liturgicznych. Niestety, nie zachowało się do naszych czasów ?Xadne polskie misterium z okresu średniowiecza; dopiero schyłek w. XVI wyda wybitną realizację tego gatunku: Historyję o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim Mikołaja z Wilkowiecka
Ogólnym terminem "dramat liturgiczny" obejmujemy dzisiaj wszystkie utwory o charakterze dramatyczno teatralnym bezpośrednio powiązane z liturgią Kościoła katolickiego, a powstające między X a XVI w., kiedy to dekretem Soboru Trydenckiego zakazano ich wystawiania. Odznacza się także bardziej szczegółowe odmiany: dramatyzacje liturgiczne, oficja dramatyczne (dialogowane) i zgodne dramaty liturgiczne.
Ukształtowanie się właściwego dramatu liturgicznego poprzedziły prostsze formy inscenizacyjne, zwane "dramatyzacjami liturgicznymi". Były to dramatyczne uzupełnienia obrzędów kościelnych, opierające na ilustrowaniu wydarzeń ewangelicznych poprzez łatwe czyny i wypowiedzi (na przykład czyn rozdzierania szaty Chrystusa w trakcie czytania opisu męki Pańskiej). Bardziej rozbudowaną strukturę dramatyczną (aktorzy, gestyka, ruch, kostiumy, monologi i dialogi) posiadały procesje na Niedzielę Palmową i dramatyzacje wydarzeń Wielkiego Tygodnia: Ostatniej Wieczerzy, lamentów Matki Boskiej pod krzyżem, złożenia krzyża i pogrzebu Chrystusa, zstąpienia do piekieł. Dramatyzacje posługiwały się wyłącznie językiem łacińskim; dobrane należycie do święta cytaty z tekstów mszalnych i brewiarzowych były zazwyczaj śpiewane. Najstarsze zachowane w polskich księgach liturgicznych dramatyzacje pochodzą z XIII wiecznego Krakowa; to są zapisy Procesji na Niedzielę Palmową. Dramatyzacje liturgiczne wystawiane były w świątyniach raz do roku, w dniu, do którego liturgii nawiązywały. Nie miały także charakteru samodzielnych inscenizacji, a jedynie towarzyszyły obrzędowi liturgicznemu, przypominając i objaśniając główne tajemnice z dziejów zbawienia.
Także oficja dramatyczne (dialogowane) pozostawały w ścisłym związku z obrzędem liturgicznym, zarówno pod względem kompozycyjnym, jak treściowym. W widowiskach tego rodzaju występowały postacie prowadzące ze sobą dialog na temat inscenizowanego wydarzenia. Wykonawcami byli księża, klerycy, niekiedy żacy ze schola cantorum; wykorzystywano przedmioty dekoracji świątyni, kostiumy (szaty liturgiczne) i rekwizyty (elementy liturgiczne). Najpopularniejszym w średniowieczu tematem oficjów było nawiedzenie grobu Chrystusa poprzez trzy Marie i apostołów Piotra i Jana. Także u nas oficjum Nawiedzenia grobu (Visitatio sepulchri) znane było od początku XIII w.; wystawiano je zapewne w katedrze wawelskiej w trakcie jutrzni rezurekcyjnej.
O sporo bardziej niezależną od liturgii metodą inscenizacji religijnych były zgodne dramaty liturgiczne. Ich treść nie musiała wiązać się bezpośrednio z obrzędami kościelnymi; mogły one na przykład przedstawiać wydarzenia ze Starego i Nowego Testamentu, żywoty świętych czy nawet wątki świeckie, mogły także w szerszym zakresie operować fikcją literacką, zachowywać autonomię akcji czy eksponować przeżycia postaci. W tym względzie zbliżają się one do misteriów, które - posługując się już językami narodowymi - przejmują od XV w. rolę średniowiecznych dramatów liturgicznych. Niestety, nie zachowało się do naszych czasów ?Xadne polskie misterium z okresu średniowiecza; dopiero schyłek w. XVI wyda wybitną realizację tego gatunku: Historyję o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim Mikołaja z Wilkowiecka
- Co znaczy DUMA:
- Porównanie wykształcony w polskim ofświeceniu połączył inspiracje rodzimej tradycji i XVIII wiecznej literatury polskiej i obcej. Jego dwie najwcześniejsze realizacje autorstwa Juliana Ursyna Niemcewicza to dramat liturgiczny co znaczy.
- Krzyżówka DO KRÓLA:
- Dlaczego otwiera tak zwany część pierwszą Satyr (opublikowaną w 1779 r.) Ignacego Krasickiego. Utwór ten, aczkolwiek zamieszczony w zbiorze satyr, nie jest satyrą. Prezentowane w satyrze zjawiska są poddawane dramat liturgiczny krzyżówka.
- Co to jest DRAMAT I TEATR RENESANSOWY:
- Jak lepiej dramatyczne i teatralne zostały w renesansie odziedziczone po epoce poprzedniej, aczkolwiek przybierały one nieco odmienną postać. Równocześnie kształtowały się formy nowe. Trzeba pamiętać, Iż dramat liturgiczny co to jest.
- Słownik DRAMATY MICIŃSKIEGO:
- Kiedy dramatyczna Tadeusza Micińskiego należy do drugiej etapy rozwoju młodopolskiej dramaturgii, gdzie nasilają się tendencje neoromantyczne, trwają pierwiastki symboliczne i rozwijają się przedmioty dramat liturgiczny słownik.
- Czym jest DRAMATY GOMBROWICZA:
- Od czego zależy Witold Gombrowicz zadebiutował w 1938 r., publikując w kwietniowo czerwcowym i lipcowo wrześniowym numerze Skamandra Iwonę, księżniczkę Burgunda. Kolejne dramaty powstały i zostały wydane na dramat liturgiczny czym jest.
Czym jest dramat liturgiczny znaczenie w Motywy literatura D .
