Co to znaczy dramat definicja.

Definicja DRAMAT oznacza się mniej chłonny na przemiany, jakie w tym czasie, i przedtem, dokonywały.

Czy przydatne?

Definicja DRAMAT

Co znaczy DRAMAT: Dramat polski pomiędzy wojnami, w odróżnieniu do literaturze i prozy, okazał się mniej chłonny na przemiany, jakie w tym czasie, i przedtem, dokonywały się w dramacie europejskim. Słabe wpływ tendencji reformatorskich wywołane było specyfiką polskich uwarunkowań - ciążeniem tradycji, dominacją - mimo odzyskania niepodległości - modelu literatury narodowej, apologetycznym stosunkiem do "wieszczej" (romantycznej) spuścizny. Nie przyjął się u nas naturalizm w wersji artystycznie i myślowo pogłębionej, nie została także właściwie przyswojona lekcja Ibsenowskiego realizmu ani późniejsze rozwiązania, modyfikujące technikę realistyczną. Także gwałtownie rozwijające się po I wojnie nowe kierunki w sztuce i poezji - (zobacz) futuryzm, formizm, awangarda - nie miały, poza Stanisławem Ignacym Witkiewiczem (zobacz Dramaty Witkacego), poważniejszego wpływu na dramaturgię.
W dwudziestoleciu znacznym powodzeniem cieszą się jeszcze wzorce młodopolskie. Dowodem kontynuacji jest polska wersja ekspresjonizmu z typowym dla niej naśladownictwem formy misteryjnej, służącej teraz raczej wyrażeniu problematyki socjalnej. Temat rewolucji, skojarzony z treściami uniwersalnymi, odbił się szeroko w serii monumentalnych utworów K.H. Rostworowskiego: Miłosierdzie, Straszliwe dzieci, Zmartwychwstanie. Jego późniejsza Niespodzianka, współczesna tragedia z życia wsi osnuta na kanwie antycznej "tragedii losu", podejmuje z kolei problem moralny winy i kary. Stanowi pierwsze, najdojrzalsze ogniwo tryptyku, który dopełniają dalsze dwie części, Przeprowadzka i U mety. Przeciwny biegun ekspresjonizmu reprezentują dramaty E. Zegadłowicza, wykorzystującego w kreacji swej anarchizującej wizji świata motywy wierzeń ludowych i regionalny folklor beskidzki, między innymi w "sztuce chłopskiej" Lampka oliwna i baśni scenicznej Łyżki i księżyc.
O kontynuacji młodopolskich tradycji scenopisarskich świadczy także obficie rozwijający się poprzez cały moment dramat historyczny. Tradycjonalne pojmowanie historii, a również obojętność na innowacje zachodzące w tej dziedzinie na gruncie europejskim, sprawiły jednak, Iż mało jest wybitniejszych utworów w tym gatunku. Na tle dość stereotypowej produkcji (A. Nowaczyńskiego, Z. Nowakowskiego, F. Goetla i in.) prekursorskim zjawiskiem są trzy sztuki S. Przybyszewskiej z dziejów rewolucji francuskiej: Kwestia Dantona, Thermidor, Dziewięćdziesiąty trzeci, gdzie autorka z przenikliwą świadomością systemów polityki i historii rozważa fundamentalne dylematy rewolucji. W innej sferze nowy schemat - udramatyzowaną biografię wybitnego twórcy - wprowadza J. Iwaszkiewicz w sztukach o Chopinie (Lato w Nohant) i Puszkinie (Maskarada).
Linię dziedziczenia wyznacza wyraźnie twórczość Żeromskiego, który w powojennym sześcioleciu napisze aż cztery sztuki, stanowiące - w typie podejmowanych spraw - przedłużenie drogi rozpoczętej Różą i Sułkowskim. Zaangażowanie pisarza w kwestie narodowe i socjalne przynosi utwory sięgające do bolących wydarzeń historycznych - Turoń (o rzezi galicyjskiej w 1846 r.), jak także bezpośrednio odwołujące się do dziejów najnowszych - Powyżej śnieg bielszym się stanę (o wojnie 1919) i Biała rękawiczka, ukazująca powojenny kryzys moralny. Lecz dojrzały artystycznie obraz państwie po odzyskaniu niepodległości przedstawia dopiero ostatnia sztuka Żeromskiego - komedia Uciekła mi przepióreczka. Pokazuje zarazem próbę przeniesienia romantycznego idealizmu, który uosabia bohater, w nową rzeczywistość jako sposobność odnalezienia duchowego pomostu między dniem dzisiejszym i przeszłością Polski.
Żeromski związany jest z tendencjami realistycznymi międzywojennej dramaturgii, prowadzącymi się zasadniczo ku współczesności. W nurcie tym, w okolicy niego, znaczne miejsce zajmuje Jerzy Szaniawski (zobacz Dramaty Szaniawskiego), zresztą autor o zupełnie odmiennych zainteresowaniach. Łączy ironiczną obserwację współczesnych realnych spraw, ludzi i sytuacji - z relatywizującą rzeczywistość nieuchwytną aurą teatru poetyckiego. Analizę przeżyć i stanów psychicznych z dążeniem do idealizowania postaci dramatu, do ich odrealnienia, by podkreślić niemożność jednoznacznej i pełnej oceny ludzkich zachowań. Jego Żeglarz, Adwokat i róże, Most, Dziewczyna z lasu należą do największych wydarzeń literackich w ówczesnym teatrze.
Tendencje realistyczne, aczkolwiek niebagatelne, nie mają wszakże radykalnego wpływu na obraz całości dramaturgii okresu. Charakterystyczne jest raczej zdarzenie inne - degradacja szablonowych kanonów realizmu, jest to postępujący mechanizm przejmowania wzorów dramatu psychologiczno obyczajowego poprzez literaturę lżejszą, farsę i komedię bulwarową, która dominuje w teatralnym repertuarze. Dostarczycielami tego typu repertuaru są cieszący się sporym wzięciem autorzy: W. Grubiński, S. Krzywoszewski, S. Kiedrzyński, A. Grzymała Siedlecki. Próby odświeżenia gatunku komediowego przejawiają się we wprowadzaniu tematyki naukowej. W komediofarsach B. Winawera bohaterem jest regularnie uczony, uwikłany w perypetie, u podłoża których leży konflikt wiedzy czystej i zwykłego życia (Księga Hioba, Promienie FF, R.H. Inż.). Oryginalnym zjawiskiem lat 30. są komedie naukowe A. Cwojdzińskiego, popularyzujące modne w danym czasie teorie i poglądy. W scenicznej zabawie objaśniają między innymi teorię względności (Teoria Einsteina), psychoanalizę głębi (Freuda teoria snów), charakterologię Kretschmera (Temperamenty), inteligentnie wydobywając przy tym paradoks tych teorii. W latach 30. w wyniku zaostrzenia się niepokojących przejawów życia publicznego scenopisarstwo komediowe zwraca się również w stronę ideologii i polityki. Ciętą satyrę na groźne zakusy totalitarne przynosi Rodzina A. Słonimskiego; jego Murzyn warszawski podejmuje natomiast kwestię żydowską i w karykaturalnym zwierciadle ukazuje konsekwencje fałszywej asymilacji. M. Pawlikowska Jasnorzewska, znana i uznana jako autorka lekkiej obyczajowej komedii o niezaprzeczalnych walorach psychologicznych (Zalotnicy niebiescy, Egipska pszenica), pisze paraboliczną groteskę antytotalitarną Baba dziwo.
Na tle nurtów rodzimej dramaturgii uwydatnia się niezwykła pozycja S.I. Witkiewicza. W zestawieniu z połowicznością polskiej reformy naturalistycznej, a również w miarę niewielką rolą propozycji awangardy, prekursorski charakter tej twórczości zaznacza się dwukrotnie. Z jednej strony jako wydarzenie "osobne" w życiu literackim i teatralnym międzywojennej Polski, jedyne w tej dziedzinie piśmiennictwa, które odpowiada rzeczywistym możliwościom rozwoju, jakie wyłoniły się po 1918 r. Z drugiej, przez związki z ekspresjonizmem i - rozliczniejsze jeszcze - pokrewieństwa z nadrealizmem, jako część europejskiego ruchu odnowy dramatu - ważne ogniwo w procesie XX wiecznych przekształceń gatunkowych.
W cieniu dzieła Witkiewicza pojawiają się inne próby kształtowania nowych postaci dramatu. Jego odmianę formistyczną reprezentują miniaturowe burleski T. Czyżewskiego (Osioł i słońce w metamorfozie, Wąż, Orfeusz i Eurydyka); poetykę (zobacz) Awangardy Krakowskiej przeszczepia w utworze Szósta! Szósta! T. Peiper, jej kluczowy teoretyk; współczesną wersję neosymbolizmu proponuje J. Czechowicz (najdojrzalsza jednoaktówka Czasu jutrzennego). Tendencje lewicowe w kategoriach bliskich satyrycznej grotesce wyrażają W. Wandurski w Zgonu na gruszy i futurysta B. Jasieński w Balu manekinów. Ostatnim, nadzwyczaj dobitnym akcentem teatru awangardy jest W. Gombrowicza Iwona, księżniczka Burgunda, gdzie jej autor po raz pierwszy własne definicja Formy międzyludzkiej wpisuje w strukturę dramatyczną.
Poezja dramatyczna czasu wojny dzieli się na twórczość krajową i sztuki pisane na obczyźnie, z dala od doświadczeń okupacji. Na uwagę zasługują dwa dzieła młodych pisarzy debiutantów: K.K. Baczyńskiego Dramat i A. Trzebińskiego By podnieść różę, utrzymane w stylu Witkacego. Charakterystyczne, Iż w państwie okupacyjnej rzeczywistości nie analizuje się w bezpośrednim zapisie zdarzeniowym, ale dzięki alegorii, metafory, wykorzystując w tym celu wątki antyczne na podobieństwo klasycyzujących sztuk Giraudoux. Adaptują je T. Gajcy (Homer i Orchidea), A. Świrszczyńska (Orfeusz), L.H. Morstin (Penelopa). Na podobnej zasadzie sytuacje współczesne wpisuje się w uniwersalne motywy biblijne, co czyni J. Zawieyski (Mąż doskonały, powojenne Ocalenie Jakuba), bądź sięga po sprawdzone narzędzia groteski, jak w Święcie Winkelrieda J. Andrzejewskiego i J. Zagórskiego.
Ten trudny i najżywiej obchodzący temat pozostaje nadal w centrum zainteresowania pisarzy po wyzwoleniu. Przeważają wtedy sztuki nawiązujące do przeżyć i doświadczeń wojennych, czy także mówiące o przedłużeniach tej problematyki: powrotach z obozów i z emigracji, o konfliktach rodzących się z konfrontacji wczorajszych form życia z dniem dzisiejszym. Niewątpliwie jednak główne dokonania w dramacie tych lat to utwory dalekie od tak pojmowanej aktualności: Dwa teatry Szaniawskiego i Ślub Gombrowicza; oba zresztą, w całkiem różny sposób, polegające swą konstrukcję na technice metateatru. Szaniawski dwa obszary ludzkiej egzystencji - potoczną i tę, gdzie kryją się ważne wartości człowieczeństwa - przedstawia w dramatycznym kontrapunkcie teatru realistycznego i teatru poetyckiego. U Gombrowicza filozoficzna i psychologiczna opozycja tworzenia i bycia stwarzanym została ujęta jako konflikt - walka z Metodą - rozumianą tu jako konwencja teatralna.
(Ewa Wąchocka)
Zobacz także: TEATR
Co znaczy DRAMA:
Porównanie ustala się utwory dramatyczne powstające w nurcie sentymentalnym od lat 50. XVIII w. po lata 30. XIX w. Teoretyczne założenia dramy wyłamującej się z reguł poetyki klasycyzmu i pierwsze realizacje dramat co znaczy.
Krzyżówka DRAMATY GOMBROWICZA:
Dlaczego Witold Gombrowicz zadebiutował w 1938 r., publikując w kwietniowo czerwcowym i lipcowo wrześniowym numerze Skamandra Iwonę, księżniczkę Burgunda. Kolejne dramaty powstały i zostały wydane na dramat krzyżówka.
Co to jest DZIADÓW CZĘŚCI II, IV I III:
Jak lepiej dzieło niezwykłe. Już sama kolejność poszczególnych jego części stanowi dla współczesnego czytelnika pewną łamigłówkę, dla historyka literatury przedstawia zaś rezultat nie tyle przemyślanej poprzez dramat co to jest.
Słownik DRAMAT ROMANTYCZNY:
Kiedy popowstaniowym dramat stał się w polskim romantyzmie jedną z głownych form wypowiedzi literackiej, wykonywaną poprzez najwybitniejszych artystów. Zerwano radykalnie z ugruntowanymi jeszcze w Poetyce dramat słownik.
Czym jest DRAMAT:
Od czego zależy powojennych dziedziczyła po okresie międzywojennym dwa rodzaje dramatu: opartą na tradycyjnej budowie akcji, postaci, dialogu dramaturgię realistyczno psychologiczno symboliczną i pisarstwo dramat czym jest.

Czym jest dramat znaczenie w Motywy literatura D .

  • Dodano:
  • Autor: