Co to znaczy dramat definicja.

Definicja DRAMAT oznacza dramatu: opartą na tradycyjnej budowie akcji, postaci, dialogu dramaturgię.

Czy przydatne?

Definicja DRAMAT

Co znaczy DRAMAT: Poezja lat powojennych dziedziczyła po okresie międzywojennym dwa rodzaje dramatu: opartą na tradycyjnej budowie akcji, postaci, dialogu dramaturgię realistyczno psychologiczno symboliczną i pisarstwo awangardowe, reprezentowane w pierwszej kolejności poprzez sztuki Witkacego. Linia awangardy już wtedy (zanim jeszcze zapanował socrealizm) została przerwana. Kontynuuje ją tylko "najmniejszy teatr świata" - Zielona gęś K.I. Gałczyńskiego, publikowany w latach 1946-1950 cykl miniatur - drobnych scenek satyrycznych, żartów poetyckich, inscenizowanych dowcipów, odwołujących się do ogólnie znanych skojarzeń, które ośmieszały wady narodowe Polaków, stereotypy naszej mitologii, aktualne bolączki, historię, literaturę, wysokich dostojników. Dzisiaj nadal są żywe jako swoiste świadectwo czasu, gdzie powstały, i jako komentarz do dziejów postaw i świadomości inteligencji po roku 1945. Zasadniczą linię rozwoju dramatu wyznacza realizm i powiązane z nim próby podjęcia ogromnych tematów - w szczególności tematu wojennego i współczesnego - które wydają się wszakże niewiele przekonujące albo wręcz anachroniczne. Najciekawszą sztuką na tym tle pozostają Niemcy Leona Kruczkowskiego, krytyczny obraz społeczeństwa niemieckiego widzianego od wewnątrz, a szerzej - każdego społeczeństwa poddanego totalitarnemu naciskowi.
Sztuki z niedługiego zresztą (1949-1955) okresu dominacji realizmu socjalistycznego mają już dziś znaczenie wyłącznie historyczne. Polityczne w treści i jawnie agitacyjne, wyrażały hasła zwycięskiej ideologii, czy to przez ukazanie konfliktów światopoglądowych (Odwety Kruczkowskiego), czy to uciekając się do tendencyjnej retoryki (Stary dworek Ważyka, uznany za pierwszy dramat tego rodzaju). Tendencje te w pełni doszły do głosu po zjeździe literatów w Szczecinie (styczeń 1949), który proklamował realizm socjalistyczny oficjalną sposobem twórczą. Przyjęto wówczas postulat sztuk "socjalistycznych w treści i narodowych w formie", co przyniosło w rezultacie utwory jakby seryjnie wypuszczane spod jednego szablonu, dające się dzielić na klasy w zależności od poruszanej tematyki. Czołowe miejsce zajmowały tak zwany produkcyjniaki, w okolicy nich zaś sztuki "wiejskie", "inteligenckie", wreszcie antyimperialistyczne. Wszystkie porządkowały świat wedle czarno białych schematów, a o złożonych problemach tamtych lat mówiły w istocie bardzo mało, bo zawieszone w próżni, działy się "w składzie transparentów" (K. Puzyna).
W poszukiwaniu bardziej inspirującej (i bezpieczniejszej) tematyki wielu pisarzy zwróciło się wówczas w stronę historii, która otwierała szersze perspektywy dla wypowiedzi o wymowie uniwersalnej, filozoficznej bądź moralnej. Zainteresowania te przyniosły szereg sztuk o postaciach dla polskiej kultury i literatury szczegónie zasłużonych: Kochanowskim, Bogusławskim (władca i aktor Brandstaettera), Fryczu Modrzewskim.
Przełom, który dokonał się po roku 1956 znaczy w pierwszej kolejności zwrot ku abstrakcji. Powstają wtedy dramaty będące w całości parabolami czy wręcz alegoriami; problematyka socjalna, polityczna i historyczna wyraża się przy udziale pojęć abstrakcyjnych i metafor; pojawia się także - w nowej postaci - metoda "kostiumu historycznego". Najgłośniejszymi sztukami z okresu "odwilży" były: Ostry dyżur Jerzego Lutowskiego, ciążący jeszcze wprawdzie ku poetyce socrealizmu, i Imiona władzy Jerzego Broszkiewicza. Dopiero jednak prapremiery Mrożka i Różewicza wniosły do dramatu i teatru nowe jakości. Broszkiewicz był jednym z najaktywniejszych współtwórców zrodzonej wtedy formy dramatu politycznej i historycznej metafory. Jego sztuki - między innymi Jonasz i błazen, Głupiec i inni, Skandal w Hellbergu - odpowiadały na socjalne zapotrzebowanie mówienia o kwestiach uznanych za ważkie, a przy tym odznaczały się sprawnym warsztatem dramatopisarskim, przełamującym tradycyjne konwencje teatralne. Po latach najwspanialszym z dramatów tego rodzaju wydaje się jednak Zgon gubernatora Kruczkowskiego, rozegrane konsekwentnie studium władzy i moralności.
Na przełomie lat 50. i 60. powstaje nowa, bodaj główna, formacja w powojennej dramaturgii. Z racji na charakterystyczną poetykę nazywa się ją dramatem groteski, z uwagi na pewne pokrewieństwa z ówczesnymi tendencjami na Zachodzie - polskim teatrem absurdu, antydramatem. Autorzy, którzy się do niej zaliczają, odstępują od bezpośredniego mimetycznego przedstawienia rzeczywistości na rzecz kreowania rzeczywistości sztucznej, wymyślonej i kompletnie umownej. Wyraźnie zaznaczają się także zmiany strukturalne - zamiast fabuły są tylko sytuacje, postacie zastąpione zostały poprzez kukiełki, wypowiedź wprost w ogóle nie istnieje. Pomimo ustalonych cech wspólnych, formacja ta jako całość nie jest jednak zjawiskiem jednorodnym.
Różnice są regularnie wielkie, najdobitniej uwidaczniają się pomiędzy Różewiczem i Mrożkiem, pomiędzy otwartą, fragmentaryczną metodą dramatu a spójną i ściśle wykończoną, operującą przyczynowo skutkowym następstwem zdarzeń. Sławomir Mrożek uprawia formy satyrycznej groteski absurdalnej, chłodnej i wystudiowanej, gdzie absurd wyrasta z sytuacji z pozoru fantastycznych i paradoksalnych, doprowadzonych z nieodpartą logiką do krańcowych konsekwencji (Policja, jednoaktówki: Karol, Strip tease, Zabawa). Jego pisarstwo nawiązuje do nurtu drwiny i groteski, który tworzą w poezji polskiej XX w. raczej Witkiewicz, Gałczyński, Gombrowicz. Mrożek dokonuje obrachunku z balastem zakłamanych tradycji narodowych i socjalnych (Indyk, Zgon porucznika), a również ze współczesnymi sprzecznościami (Męczeństwo Piotra Oheya). Doprowadzając przesłanki do ostatecznych konsekwencji, uzyskuje efekty nieoczekiwanie komiczne, lecz ukazany obraz świata nabiera nareszcie cech humoru okrutnego i makabrycznego. Tak odbywa się na przykład w sztuce Tango, która dramat idei - historię polskiej inteligencji od lat 20. po 60. - wydobywa z mieszaniny przedmiotów komediowych, farsowych i tragicznych.
Tadeusza Różewicza natomiast nie interesuje wyłącznie pisanie dramatów, ale tworzenie teatru, nie tego konwencjonalnego jednak, z akcją, bohaterem i całą masą zbędnych słów. Różewicz eksperymentuje z dramatem, rozbija tradycyjną formę i jej reguły, stosuje luźny montaż scen z pozoru bez związku i zakończenia. Jego utwory przypominają zatem raczej scenariusze lub szkice, biografie sztuk teatralnych, i tak, jak partytury wymagają wypełnienia sceniczną materią. Występując przeciw całemu zastanemu teatrowi, od klasycznego po dzisiejsze awangardy, formułuje on coś na kształt własnego programu - teatru realistycznego i poetyckiego (najpełniej przedstawionego w Akcie przerywanym), który mówi o świecie, jaki jest faktycznie, opiera się zawsze na konkrecie i kwestionuje konwencje. Wszystkie główne przedmioty tego teatru obecne są już w Kartotece: bohater "bez określonego wieku, zajęcia i wyglądu", pokój będący równocześnie ulicą, dialog złożony z banalnych rozmów, fragmentów literaturze i słownikowych wyliczanek. W tej jakby nie wykończonej, odwołującej się do techniki collage´u formie stawia pisarz diagnozę rozpadającej się cywilizacji (Stara kobieta wysiaduje), prowadzi dialog z europejską kulturą (ekipa Laokoona) i z poezją (Na czworakach, Białe małżeństwo), rozważa sprawy moralności (Świadkowie, Wyszedł z domu), a nade wszystko problem wyobcowania człowieka we współczesnym świecie.
Tendencję do tworzenia rzeczywistości zmetaforyzowanej, z mocnymi akcentami groteski, obserwuje się także u większości dramatopisarzy debiutujących najpierw lat 60.: Stanisława Grochowiaka, Jarosława Abramowa Newerlego, Janusza Krasińskiego. Szeroko rozumiany antyrealizm uwidocznił się tu w twórczości poruszającej się w kręgu zagadnień moralnych: alienacji i krzywdy jednostki, trudnych wyborów, poszukiwania prawdy. Co charakterystyczne jednak, przedmioty nadnaturalizmu, wyostrzone brutalizacją scen, podszyte są filozofowaniem w guście egzystencjalizmu albo relatywizmu. Czołowym przedstawicielem tego kierunku stał się Ireneusz Iredyński, artysta zafascynowany analizą zła, zbrodni, różnego rodzaju dewiacji, wyzyskujący po temu środki "teatru okrucieństwa" (Jasełka moderne, Żegnaj Judaszu).
Począwszy od lat 70. zauważa się odejście od pseudonimowania rzeczywistości i ponowny zwrot ku bardziej tradycyjnym technikom i bezpośredniemu przedstawieniu świata. Mrożek pisze Emigrantów z dbałością o prawdziwość sytuacji i postaci, tak jak i późniejsze Pieszo, Kontrakt. Różewicz w Do piachu... ze sprawozdawczą wiernością relacjonuje losy człowieka "z krwi i kości", podobnie w Pułapce, gdzie rytm życia ludzkiego wyznacza rytm akcji. W tym samym czasie formuje się następna, bardzo interesująca, fala dramaturgii historycznej, której rozrost przypada na dekadę lat 80. (Tomasz Łubieński: Koczowisko, Zegary, Jerzy S. Sito: Polonez, Władysław Terlecki).
Ostatnia "zmiana warty" zaznacza się w latach 1986-1987, lecz stanowi - myślowo i stylistycznie - zdarzenie dość zróżnicowane. Jej animatorami są w pierwszej kolejności Janusz Głowacki ze swymi emigracyjnymi sztukami Polowanie na karaluchy, Antygona w Nowym Jorku i Tadeusz Słobodzianek, autor m.in Cara Mikołaja, Proroka Ilji, Merlina.
(Ewa Wąchocka)
Zobacz także: TEATR; KABARET LITERACKI; DRAMATY GOMBROWICZA; DRAMATY MROŻKA; DRAMATY RÓŻEWICZA; POLICJA MROŻKA; POWIEŚĆ SOCREALISTYCZNA; ŚLUB GOMBROWICZA
Co znaczy DRAMATY RÓŻEWICZA:
Porównanie przedwczesnych prób zaliczenia Różewicza do historii pozostaje on nadal artystą powiększającym swój majątek, czego dowodem mogą być przeprowadzone próby otwarte Kartoteki z udziałem autora albo dramat co znaczy.
Krzyżówka DLA JANA POLKOWSKIEGO ŚWIETLICKIEGO:
Dlaczego napisany w czerwcu 1988 r., został po raz pierwszy przedstawiony publicznie w czerwcu 1989 r., w trakcie mówionego pisma literackiego NaGłos . Publikacji pisanej doczekał się w czerwcu roku 1990, w dramat krzyżówka.
Co to jest DRUGI OBIEG:
Jak lepiej literacka reakcja na zapisy cenzorskie (zakaz druku), jakimi objęto dziesiątki intelektualistów - sygnatariuszy listów protestacyjnych w kwestii poprawek do Konstytucji PRL i protestów dotyczących dramat co to jest.
Słownik DRAMA:
Kiedy ustala się utwory dramatyczne powstające w nurcie sentymentalnym od lat 50. XVIII w. po lata 30. XIX w. Teoretyczne założenia dramy wyłamującej się z reguł poetyki klasycyzmu i pierwsze realizacje dramat słownik.
Czym jest DRAMATY MICIŃSKIEGO:
Od czego zależy dramatyczna Tadeusza Micińskiego należy do drugiej etapy rozwoju młodopolskiej dramaturgii, gdzie nasilają się tendencje neoromantyczne, trwają pierwiastki symboliczne i rozwijają się przedmioty dramat czym jest.

Czym jest dramat znaczenie w Motywy literatura D .

  • Dodano:
  • Autor: