Co znaczy BÓG W POEZJI:
Istnieją dwie teoretyczne koncepcje dotyczące związków literatury i religii, czy innymi słowami - metody przejawiania się sacrum w poezji. Pierwsza twierdzi, Iż sakralizacji podlega w zasadzie cała tematyka utworu. Mogą jej ulegać zarówno przedmioty strukturalne, jak także przedmioty takie, jak element dzieła, jego funkcja czy użytek. Teoria druga twierdzi, Iż religijność dzieła jest wyznaczana poprzez jego socjalny kontekst (na przykład stworzenie w określonej sytuacji przeżycia religijnego) albo poprzez istnienie w dziele przedmiotów, które odnoszą się do rzeczywistości sakralnej. Można także analizować dzieło jako miejsce swoistej teofanii, jako region, gdzie nieustannie uobecnia się sacrum i jako tekst o Bogu. Trzeba jednak pamiętać, Iż ta opozycja: Boga w poezji i literatury o Bogu wskazuje jedynie na biegunowe ograniczenia samego problemu. W praktyce bywa przecież tak, Iż oba wymiary nakładają się w konkretnym dziele na siebie i wzajemnie przenikają.
Sakralizacja może pojawiać się na każdym piętrze organizacji przekazu literackiego - w dziedzinie leksyki, form stylistycznych, przedmiotów świata przedstawionego, motywów i wątków, organizacji gatunkowej utworu, układu komunikacyjnego zapisanego w tekście, wreszcie - światopoglądu. Bóg, jako centrum organizujące chrześcijańskie sacrum, może być uobecniony w tekście postaciowo jako bohater utworu czy także jako partner w wypadku komunikacyjnej, nierzadko role te są łączone (modlitwa, spowiedź, wyznanie, psalm, hymn pochwalny). Bóg uobecnia się również w poezji religijnej w sposób pośredni, na przykład przez wizję świata czy relacja podmiotu do drugiej osoby. Istnieją utwory, które problem Boga tematyzują - to są teksty literackie o proweniencji filozoficzno teologicznej, spekulatywnej, są także takie dzieła, które są wyrazem czy zapisem bezpośredniego przeżycia religijnego.
Tak rozumiana poezja sakralna uobecniająca w sobie Boga, bądź mówiąca o nim, objawiająca sacrum w sposób sporadyczny albo będąca nieustannym zapisem czy obecnością tego sacrum, jest ważkim nurtem w polskiej poezji powojennej. W epice można mówić wręcz o (zobacz) powieści katolickiej jako wersji epiki religijnej. W literaturze powojennej spotykamy nie tylko pojedyncze wiersze pojawiające się w twórczości poszczególnych pisarzy, a uobecniające w różny sposób sacrum, lecz również nurty albo całe twórczości, których centrum stanowi Bóg. To jest w pierwszej kolejności nurt literaturze filozoficzno refleksyjnej reprezentowany poprzez rozważania egzystencjalne Aleksandra Wata, chrześcijańską teologię przyrody Kazimierza Wierzyńskiego, poematy metafizyczne Czesława Miłosza. W kontekst sakralny wpisują się również wiersze Zbigniewa Herberta. Ważnym zjawiskiem jest literatura Anny Kamieńskiej, Psalmy Tadeusza Nowaka czy także twórczość pisarzy debiutujących jeszcze przed II wojną światową: modlitewne liryki Kazimiery Iłłakowiczówny i Wojciecha Bąka, pełne erudycji i stylizacji biblijnych poematy Romana Brandstaettera.
Charakterystycznym dla literaturze polskiej zjawiskiem jest jednak w pierwszej kolejności liryka religijna tworzona poprzez pisarzy księży. To są między innymi wiersze Bonifacego Miązka, Janusza Pasierba, Wacława Oszajcy, Kazimierza Wójtowicza czy także liryka Karola Wojtyły, późniejszego papieża, drukującego pod pseudonimami: Andrzej Jawień, Stanisław Andrzej Gruda, Piotr Jasień. Najoryginalniejszą literaturą jest w tym przypadku twórczość Jana Twardowskiego.
Jan Twardowski debiutował jeszcze przed wojną tomem Powrót Andersena. Opublikował między innymi: Znaki ufności, Niebieskie okulary, W kolejce do nieba, Rachunek dla dorosłego, Który stwarzasz jagody, Rwane prosto z krzaka, Na osiołku, Nie przyszedłem pana nawracać.
Literatura Twardowskiego jest przekazem wiary, który jest pozbawiony dewocji i spekulacji teologicznych. W wiersze jest wpisany schemat intymnego przeżywania wiary. Fundamentem jest tutaj przeżycie religijne. Mimo to w literaturze Twardowskiego nie ma w zasadzie doświadczania obecności sacrum w nagłym przebłysku, olśnieniu, we wzlocie aktu strzelistego, który wiedzie od świata widzialnego do niewidzialnego, od przeżycia doświadczenia do przeżycia wiary. To, co jest przeważnie tematem wierszy religijnych - iluminacja, doświadczenie Tajemnicy i Transcendencji, w wierszach Twardowskiego jest punktem wyjścia, momentem oczywistym, podstawą. Pozwala to na swoistą desakralizację świętości i uświęcenie sfery profanum - powszedniości, na uprywatnienie przeżycia religijnego. Wiara religijna w takich wierszach jest czymś niesłychanie żywym, naturalnym w swej oczywistości, choć nie jest pozbawiona pytań i problemów, których centrum stanowi wątek teodycei. Twardowski wyraża w ten sposób paradoksy psychiki człowieka współczesnego, odczuwającego w istocie potrzebę wiary i rozmijającego się z nią. Postawa zawarta w wierszach to postawa otwarta wobec świata i wobec drugiego człowieka, postawa solidarności z cierpieniem i urzeczenia życiem. Franciszkanizm tych wierszy przejawia się również w liryzmie utworów i żartobliwej tonacji, w związaniu rozważań filozoficznych i etycznych w aforystyczne formuły, których podstawę stanowi paradoks, w wypadku rozmowy z Bogiem i w zachwycie nad światem, w wybitnym uchwyceniu konkretu, realiów i w obserwacji życia roślin i zwierząt. Oczywistość istnienia Boga pozwala Twardowskiemu skupić swą uwagę na powstaniu Bożym - podjąć problemy nurtujące człowieka, problemy kondycji osoby ludzkiej i jego miejsca w świecie.
(Romuald Cudak)
Zobacz także: POETYCKA REFLEKSJA EGZYSTENCJALNA; Literatura WARTOŚCI ETYCZNYCH
Sakralizacja może pojawiać się na każdym piętrze organizacji przekazu literackiego - w dziedzinie leksyki, form stylistycznych, przedmiotów świata przedstawionego, motywów i wątków, organizacji gatunkowej utworu, układu komunikacyjnego zapisanego w tekście, wreszcie - światopoglądu. Bóg, jako centrum organizujące chrześcijańskie sacrum, może być uobecniony w tekście postaciowo jako bohater utworu czy także jako partner w wypadku komunikacyjnej, nierzadko role te są łączone (modlitwa, spowiedź, wyznanie, psalm, hymn pochwalny). Bóg uobecnia się również w poezji religijnej w sposób pośredni, na przykład przez wizję świata czy relacja podmiotu do drugiej osoby. Istnieją utwory, które problem Boga tematyzują - to są teksty literackie o proweniencji filozoficzno teologicznej, spekulatywnej, są także takie dzieła, które są wyrazem czy zapisem bezpośredniego przeżycia religijnego.
Tak rozumiana poezja sakralna uobecniająca w sobie Boga, bądź mówiąca o nim, objawiająca sacrum w sposób sporadyczny albo będąca nieustannym zapisem czy obecnością tego sacrum, jest ważkim nurtem w polskiej poezji powojennej. W epice można mówić wręcz o (zobacz) powieści katolickiej jako wersji epiki religijnej. W literaturze powojennej spotykamy nie tylko pojedyncze wiersze pojawiające się w twórczości poszczególnych pisarzy, a uobecniające w różny sposób sacrum, lecz również nurty albo całe twórczości, których centrum stanowi Bóg. To jest w pierwszej kolejności nurt literaturze filozoficzno refleksyjnej reprezentowany poprzez rozważania egzystencjalne Aleksandra Wata, chrześcijańską teologię przyrody Kazimierza Wierzyńskiego, poematy metafizyczne Czesława Miłosza. W kontekst sakralny wpisują się również wiersze Zbigniewa Herberta. Ważnym zjawiskiem jest literatura Anny Kamieńskiej, Psalmy Tadeusza Nowaka czy także twórczość pisarzy debiutujących jeszcze przed II wojną światową: modlitewne liryki Kazimiery Iłłakowiczówny i Wojciecha Bąka, pełne erudycji i stylizacji biblijnych poematy Romana Brandstaettera.
Charakterystycznym dla literaturze polskiej zjawiskiem jest jednak w pierwszej kolejności liryka religijna tworzona poprzez pisarzy księży. To są między innymi wiersze Bonifacego Miązka, Janusza Pasierba, Wacława Oszajcy, Kazimierza Wójtowicza czy także liryka Karola Wojtyły, późniejszego papieża, drukującego pod pseudonimami: Andrzej Jawień, Stanisław Andrzej Gruda, Piotr Jasień. Najoryginalniejszą literaturą jest w tym przypadku twórczość Jana Twardowskiego.
Jan Twardowski debiutował jeszcze przed wojną tomem Powrót Andersena. Opublikował między innymi: Znaki ufności, Niebieskie okulary, W kolejce do nieba, Rachunek dla dorosłego, Który stwarzasz jagody, Rwane prosto z krzaka, Na osiołku, Nie przyszedłem pana nawracać.
Literatura Twardowskiego jest przekazem wiary, który jest pozbawiony dewocji i spekulacji teologicznych. W wiersze jest wpisany schemat intymnego przeżywania wiary. Fundamentem jest tutaj przeżycie religijne. Mimo to w literaturze Twardowskiego nie ma w zasadzie doświadczania obecności sacrum w nagłym przebłysku, olśnieniu, we wzlocie aktu strzelistego, który wiedzie od świata widzialnego do niewidzialnego, od przeżycia doświadczenia do przeżycia wiary. To, co jest przeważnie tematem wierszy religijnych - iluminacja, doświadczenie Tajemnicy i Transcendencji, w wierszach Twardowskiego jest punktem wyjścia, momentem oczywistym, podstawą. Pozwala to na swoistą desakralizację świętości i uświęcenie sfery profanum - powszedniości, na uprywatnienie przeżycia religijnego. Wiara religijna w takich wierszach jest czymś niesłychanie żywym, naturalnym w swej oczywistości, choć nie jest pozbawiona pytań i problemów, których centrum stanowi wątek teodycei. Twardowski wyraża w ten sposób paradoksy psychiki człowieka współczesnego, odczuwającego w istocie potrzebę wiary i rozmijającego się z nią. Postawa zawarta w wierszach to postawa otwarta wobec świata i wobec drugiego człowieka, postawa solidarności z cierpieniem i urzeczenia życiem. Franciszkanizm tych wierszy przejawia się również w liryzmie utworów i żartobliwej tonacji, w związaniu rozważań filozoficznych i etycznych w aforystyczne formuły, których podstawę stanowi paradoks, w wypadku rozmowy z Bogiem i w zachwycie nad światem, w wybitnym uchwyceniu konkretu, realiów i w obserwacji życia roślin i zwierząt. Oczywistość istnienia Boga pozwala Twardowskiemu skupić swą uwagę na powstaniu Bożym - podjąć problemy nurtujące człowieka, problemy kondycji osoby ludzkiej i jego miejsca w świecie.
(Romuald Cudak)
Zobacz także: POETYCKA REFLEKSJA EGZYSTENCJALNA; Literatura WARTOŚCI ETYCZNYCH
- Co znaczy BOHOMOLEC FRANCISZEK (1720-1784):
- Porównanie Witebska na Białorusi komediopisarz, tłumacz, dziennikarz i wydawca odegrał istotną rolę w odnowie kultury literackiej wczesnej etapy klasycyzmu. Mając 17 lat, wstąpił do zakonu jezuitów. Po bóg w poezji co znaczy.
- Krzyżówka BOHATER ROMANTYCZNY:
- Dlaczego wczesnoromantycznego w najwyższym stopniu wyróżniał jego skrajny indywidualizm, wyrażający się nie tylko poczuciem własnej wartości, lecz regularnie również kierujący do otwartego konfliktu z bóg w poezji krzyżówka.
- Co to jest BOŻE, COŚ POLSKĘ...:
- Jak lepiej napisaną z okoliczności pierwszej rocznicy powołania Królestwa Polskiego po kongresie wiedeńskim Alojzy Feliński nazwał Hymnem na rocznicę ogłoszenia Królestwa Polskiego (1816), ale w rodzimej bóg w poezji co to jest.
- Słownik BÓG W LITERATURZE:
- Kiedy punktem wyjścia literatury młodopolskiej wydaje się agnostycyzm, spadek po okresie pozytywistycznym, który programowo nie pyta o pierwszą przyczynę zaistnienia świata ani o jego koniec: pomija zatem bóg w poezji słownik.
- Czym jest BARSKA LITERATURA:
- Od czego zależy zapoczątkowało porwanie poprzez rosyjskiego ambasadora Repnina trzech senatorów z sejmu warszawskiego w nocy z 13 na 14 X 1767 r. (wtedy powstały pierwsze utwory głoszące hasło obrony wiary i bóg w poezji czym jest.
Czym jest bóg w poezji znaczenie w Motywy literatura B .
