Postać ZYGMUNT FREUD biografia

Kim był ZYGMUNT FREUD co zrobił: 6 m a j a 1 8 5 6 - 2 3 września 1 9 3 9 Urodził się we Freibergu (ob. Příbor w Republice Czeskiej). Jego tata handlował wełną. W 1859 r. rodzina Freudów przeniosła się do Wiednia. Tu w wieku 17 lat Zygmunt ukończył z wyróżnieniem gimnazjum. W 1873 r. zaczął studia medyczne na wiedeńskim uniwersytecie. W latach 1876-1882 studiował fizjologię w instytucie kierowanym poprzez Ernesta Brückego. W 1881 r. uzyskał dyplom. Już wtedy zetknął się z przejawami antysemityzmu. W latach 1882-1885 kontynuował badania w Allgemeines Krankenhaus. Tu prowadził doświadczenia nad działaniem kokainy. W 1885 r. przebywał na sześciomiesięcznym stypendium w paryskiej klinice Salp?triére. Poznał sposoby pracy neuropatologa Jeana Charcota leczącego histerię dzięki hipnozy. Po powrocie wygłosił wykład o urazowej teorii histerii u mężczyzn. Krytyka jego tez spowodowała wycofanie się Freuda z życia akademickiego i rozpoczęcie prywatnej praktyki lekarskiej. Początkowo w praktyce neurologicznej posługiwał się masażami i elektroterapią. Rozczarowany tymi sposobami wykorzystał wspólnie z Josephem Breuerem hipnozę do zbadania histerii pacjentki Anny O. W latach 1886-1893 pracował dodatkowo w Instytucie Neurologicznym Kassowitza w Wie-dniu, studiował w Berlinie w Szpitalu Cesarza Fryderyka i na oddziale chorób nerwowych Szpitala Charité, a w trakcie następnego pobytu we Francji - w klinice uniwersyteckiej w Nancy. W 1895 r. opublikował pracę Studien über Histerie. Uznał, że symptomy histerii mogą być następstwem tłumionych urojeń o podłożu seksualnym. Prze-łomem stała się jednak dopiero robota O marzeniu sennym (1900). Głosił w niej, że znaczenie snów można rozszyfrować i są one powiązane z nieuświadomionym konfliktem. Opracował schemat popędu seksualnego i skłonności do zachowań agresywnych, domagających się zaspokojenia. W następnych pracach - Psychopatologia życia codziennego (1904) i Trzy rozprawy z teorii seksualnej - zajął się postępem emocjonalnym człowieka. Wskazał na istnienie ścisłego związku pomiędzy postępem fizycznym a postępem uczuciowym i poznawczym. W 1902 r. został profesorem uniwersytetu w Wie-dniu. Zainicjował działalność Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego, gdzie od 1910 r. pełnił funkcję kierownika naukowego. Był współzałożycielem rocznika "Jahrbuch für psychoanalytische und psychopathologische Forschungen" i periodyku "Zentralblatt für Psychoanalyse", a również współtwórcą założonego w 1910 r. Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego. W 1936 r. został członkiem Towarzystwa Królewskiego w Londynie. Po przyłączeniu Austrii do III Rzeszy z racji na pochodzenie żydowskie wyemigrował z państwie. Zmarł w Londynie. Jego ważniejszymi pracami były: Wstęp do psychoanalizy, Charakter a erotyka, Totem i tabu, Kultura jako źródło cierpień, Człowiek imieniem Mojżesz a religia monoteistyczna, i autobiografia Wizerunek własny. Freud stworzył psychoanalizę, a więc metodę diagnozy i terapii zaburzeń psychicznych. Każde badanie ludzkiej psyche z konieczności jest procedurą pośrednią, polegającą na interpretacji ekspresji symbolicznej: wolnych skojarzeń, snów, czynności pomyłkowych. Leczenie, będąca analizą owych ekspresji, miała doprowadzić do uświadomienia sobie poprzez pacjenta nieuświadomionych dotąd dążeń i stłumionych przeżyć, stanowiących przyczynę nerwic. Powody zaburzeń psychicznych widział w podłożu seksualnym. Wg niego zasadniczą rolę w życiu człowieka odgrywają popędy. Dzielił je na: popęd życia (zwany erosem) i popęd zgonu. Traktował je jako postacie energii psychicznych. Wyróżnił trzy poziomy organizacji życia psychicznego (tak zwany opis strukturalny): id (ono - rezerwuar niedostępnych świadomości popędów), ego (jaźń - świadoma część osobowości, spełniająca funkcje poznawcze i regulatywne) i superego (nadjaźń - struktura zawierająca zinternalizowane, obowiązujące w społeczeństwie normy i wzory kulturowe, w pierwszej kolejności etyczne i obyczajowe). W wyjaśnianiu zjawisk psychicznych i kulturowych specjalne miejsce przypisał kompleksowi Edypa. Zastosował także podejście psychoanalityczne do interpretacji zagadnień kulturowych, tworząc swoiste teorie kultury, religii i sztuki. Zdobył wielu zwolenników, którzy określają go jako prawdziwego geniusza, który stworzył nową dziedzinę edukacji. Przeciwnicy uważają, że był wpływowym pseudouczonym. (KM)