Postać YASIR ARAFAT właśc. Muhammad Jasir Abd ar-Ra‘uf al-Qudwa biografia

Kim był YASIR ARAFAT właśc. Muhammad Jasir Abd ar-Ra‘uf al-Qudwa co zrobił: 2 4 sierpnia 1 9 2 9 - 1 1 listopada 2 0 0 4 Urodził się w Jerozolimie (inne źródła podają, iż 21 marca 1929 r. w Kairze). Od 1946 r. organizował przemyt broni dla organizacji arabskich z Egiptu do Palestyny. Nie powiodło mu się przedostać do Jerozolimy w okresie I wojny izraelsko-arabskiej w 1948 r. Wstąpił do Stowarzyszenia Braci Muzułmanów, a w dalszym ciągu założył Powszechną Unię Studentów Palestyńskich (1952-1956) i został jej przewodniczącym. Ukończył studia inżynierskie na Uniwersytecie Kairskim (1956). W 1956 r. walczył w armii egipskiej w okresie konfliktu sueskiego. W latach 1957-1965 pracował w Kuwejcie, gdzie był również współzałożycielem i przywódcą organizacji Al-Fatah (1958). Jej celem była walka o niepodległość Palestyny. Po starciu Al-Fatah z armią izraelską w jordańskiej wiosce Al-Karameh wzrosła popularność i pozycja Arafata pośród ludności palestyńskiej (1968). Od 1969 r. Al-Fatah stała się kluczową siłą Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP). W lutym 1969 r. Arafat został prezydentem Porady Wykonawczej OWP. Pod koniec lat 60. doprowadził do konfliktu z władzami jordańskimi. Wsparty poprzez syryjskie czołgi w 1970 r. dowodził walkami z wojskami rządowymi. Ostatecznie w 1971 r. musiał opuścić Jordanię i przeniósł się z OWP do Libanu. W tym czasie został głównodowodzącym Palestyńskich Sił Rewolucyjnych. Jego oddziały regularnie przekraczały granicę izraelsko-libańską, atakując cele cywilne i militarne. We wrześniu 1972 r. organizacja Czarny Wrzesień, uważana za jedną z odnóg Al-Fatah, zabiła w wiosce olimpijskiej w Monachium 11 sportowców izraelskich. Światowa krytyka działalności terrorystycznej sprawiła, że rozpoczął etapowo odchodzić od tej formy walki. OWP uzyskała członkostwo Ligi Krajów Arabskich, a na szczytach arabskich w Algierze i Rabacie została uznana za jedyną reprezentantkę Palestyny (1973 i 1974). OWP dostała także status obserwatora w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ. Historyczne przemówienie Arafata w okresie sesji ONZ nagłośniło problem palestyński w świecie. Zaangażowanie się w wojnę domową w Libanie i stworzenie proradzieckiej frakcji w Al-Fatah zmusiło go do opuszczenia Bejrutu w 1982 r. Nową kwaterę kluczową założył w Tunisie. W 1987 r. zakończył się rozłam w Al-Fatah. Rok potem Arafat ogłosił stworzenie państwa palestyńskiego i utworzył rząd emigracyjny. Zamierzał odzyskać całą Palestynę. Równocześnie obiecał uznać kraj Izrael i wyrzekł się terroryzmu. W 1989 r. został wybrany poprzez Palestyńską Radę Narodową na prezydenta. Rozpad ZSRR i strata finansowej pomocy krajów Zatoki Perskiej za poparcie dla Iraku w wojnie o Kuwejt (1991) umocniło jego decyzję o wszczęciu rozmów z Izraelem. Rozpoczęły się one w Madrycie w 1991 r. Wskutek negocjacji w Oslo doprowadził razem z premierem Izaakiem Rabinem i ministrem spraw zagranicznych Szymonem Peresem do podpisania w Waszyngtonie układu, tak zwany Deklaracji zasad (1993). Sygnatariusze porozumienia otrzymali w 1994 r. pokojową Nagrodę Nobla. Na terenie Strefy Gazy i Zachodnim Brzegu Jordanu miała powstać Autonomia Palestyńska. W 1994 r. Arafat stanął na czele tymczasowego rządu palestyńskiego, a w 1996 r. został wybrany prezydentem Palestyńskiej Porady Narodowej. Polityce porozumienia sprzeciwiały się radykalne ugrupowania - Hezbollah i Hamas. Trudności ekonomiczne i polityczne, z którymi nie radził sobie Arafat, i zgon I. Rabina (1995) i stworzenie rządu B. Netanjahu praktycznie wstrzymały mechanizm pokojowy i wycofanie wojsk izraelskich z Zachodniego Brzegu. Sytuacji nie zmieniło także porozumienie podpisane w Wye Plantation (USA) (1998). Następne rozmowy, pod egidą USA, dotyczące pokoju na Bliskim Wschodzie również nie przyniosły jakichkolwiek rezultatów. Popularność Arafata zaczęła w społeczeństwie palestyńskim etapowo maleć. Częściowo odzyskał pozycję dzięki działalności premiera Izraela, Ariela Szarona. W momencie od grudnia 2001 do maja 2002 był uwięziony poprzez władze izraelskie w swej kwaterze w Ram Allah (na Zachodnim Brzegu Jordanu). Ciężka dolegliwość zmusiła go do pomniejszenia aktywności politycznej. Pozostał jednak symbolem ruchu palestyńskiego i rozjemcą między poszczególnymi ugrupowaniami palestyńskimi. Zmarł w szpitalu wojskowym Percy w Clamart, koło Paryża. (KM)