Postać WOJCIECH KORFANTY biografia

Kim był WOJCIECH KORFANTY co zrobił: 2 0 kwietnia 1 8 7 3 - 1 7 sierpnia 1 9 3 9 Urodził się w osadzie górniczej Sadzawka (aktualnie Siemianowice Śląskie). Jego tata był górnikiem dołowym. Szkołę ludową ukończył w Siemianowicach. Od 1885 r. kontynuował naukę w Gimnazjum Królewskim w Katowicach. Tuż przed maturą został relegowany ze szkoły za propagowanie polskości (1895). Ostatecznie zdał maturę eksternistycznie dzięki pomocy posła do Reichstagu z Wielkopolski, Józefa Kościelskiego. Podjął studia na politechnice w Charlottenburgu, koło Ber-lina, a w dalszym ciągu na Uniwersytecie Wrocławskim. Zakończył je w 1901 r. na uniwersytecie w Berlinie. W czasie studiów wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej "Zet" (1898) i Ligi Narodowej (1901). W 1901 r., na zjeździe towarzystw polskich ostro skrytykował polityków skupionych wokół czasosopisma "Katolik" i dominującą pozycję partii Centrum. Nawoływał do walki o poprawę sytuacji ludności śląskiej i wybór polskich posłów do Reichstagu. Od 1901 r. był redaktorem naczelnym "Górnoślązaka", a za artykuły w poznańskiej "Pracy" został skazany na 4 miesiące więzienia. To uczyniło z niego męczennika kwestie narodowej i ułatwiło walkę o mandaty poselskie. W swoich wystąpieniach krytykował proniemiecką postawę duchowieństwa, politykę germanizacji i antydemokratyczną politykę władz pruskich. W latach 1903-1912 i 1918 r. był posłem do Reichstagu, a w latach 1903-1918 do pruskiego Landtagu, gdzie wchodził w skład Koła Polskiego. W 1904 r. zerwał z "Górnoślązakiem" i utworzył nowe pismo "Polak". Na przełomie 1907 i 1908 r. zaprzestał współpracy z Romanem Dmowskim przez wzgląd na jego prorosyjską orientacją. W 1910 r., po przejęciu poprzez Adama Napieralskiego kontroli nad "Polakiem", został płatnym redaktorem pisma. Publikował także w "Kurierze Warszawskim" i "Dzienni-ku Poznańskim". Po wybuchu I wojny światowej współpracował z Naczelnym Komitetem Narodowym, snuł plany odzyskania ograniczonej niepodległości w oparciu o Niemcy. Chociaż już w grudniu 1914 r. wycofał się z tej koncepcji. W trakcie przemówienia w Reichstagu zażądał wyrzeczenia się poprzez Prusy wszystkich ziem polskich (październik 1918). Uczestniczył w posiedzeniu Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu i był komisarzem Naczelnej Porady Ludowej (1918-1919). W 1919 r. został posłem do Sejmu Ustawodawczego. Kierował pracami komisji konstytucyjnej. W styczniu 1920 r. został mianowany polskim komisarzem plebiscytowym na Górnym Śląsku. Był zwolennikiem przyłączenia tych ziem do Polski, lecz przeciwstawiał się rozwiązaniom siłowym. Posługując się argumentami narodowo-politycznymi, zorganizował pośród ludności śląskiej masową agitację. Politycy niemieccy próbowali wieloma metodami ograniczyć jego wpływy, uważając go za największe zagrożenie dla wygranej w plebiscycie. Odpowiadając na negatywny podział Śląska, zaproponowany po plebiscycie, został dyktatorem III stworzenia śląskiego (1921). Miało być ono wg Korfantego zbrojną manifestacją Ślązaków. W czasie walk, gdy inicjatywa należała do powstańców, podjął kontrowersyjną decyzję o zaprzestaniu działań zbrojnych. W 1922 r. został posłem do Sejmu RP i Sejmu Śląskiego. Reprezentował Chrześcijańską Demokrację. W 1923 r. był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa. Od 1924 r. wydawał dzienniki "Rzeczpospolita" i "Polonia".Po zamachu majowym był przeciwnikiem sanacji. Z inspiracji Piłsudskiego stanął przed Sądem Marszałkowskim za niejasne powiązania z kapitałem niemieckim (1927). Jako działacz Centrolewu był więźniem brzeskim (1930-1934). W latach 1934-1939 przebywał na emigracji. Współtworzył Front Morges, a w 1937 r. został prezesem Stronnictwa Pracy. Po powrocie do państwie był więziony na Mokotowie. Zmarł w Katowicach. (KM)