Postać WŁODZIMIERZ LENIN właśc. Władimir Iljicz Uljanow biografia

Kim był WŁODZIMIERZ LENIN właśc. Władimir Iljicz Uljanow co zrobił: 2 2 kwietnia 1 8 7 0 - 2 1 stycznia 1 9 2 4 Urodził się w Symbirsku. Po ukończeniu w 1887 r. gimnazjum w Symbirsku, zaczął studia prawnicze na uniwersytecie w Kazaniu. Za udział w zebraniach rewolucyjnej młodzieży został zesłany. Ukończył studia eksternistyczne na uniwersytecie w Petersburgu. W latach 1892-1893 był obrońcą sądowym w Samarze. W tym czasie związał się z kółkami rewolucyjnymi. W 1895 r. scalił je, tworząc Związek Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej. Pod koniec roku został aresztowany i w 1897 r. zesłany na Syberię. Po powrocie ze zsyłki wyjechał na emigrację (1900). W Niemczech wydawał marksistowską gazetę "Iskra". Od 1901 r. rozpoczął się podpisywać pseudonimem Lenin. Na II Zjeździe Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR) doprowadził do przyjęcia rewolucyjnego programu, co zapoczątkowało rozbicie partii na dwa ugrupowania - rewolucyjnych bolszewików i reformistycznych mienszewików. W czasie rewolucji 1905-1907 przebywał w Petersburgu. Po jej zakończeniu ponownie wyjechał na emigrację. W 1912 r. nastąpił definitywny rozpad SDPRR, a Lenin stał się przywódcą SDPRR (bolszewików). W latach 1912-1914 prze-bywał w Krakowie i Poroninie jako korespondent na mocy prawa wydawanej w Rosji gazety "Prawda". Po wybuchu I wojny światowej został wydalony poprzez władze austriacko-węgierskie. Przebywał w Szwajcarii, gdzie raczej zajmował się opracowywaniem swych teoretycznych rozpraw. Na konferencjach działaczy II Międzynarodówki w Zimmerwaldzie (1915) i Kientalu (1916) zwalczał reformistów i opowiadał się przeciwko udziałowi robotników w wojnie. Po zwycięstwie rewolucji lutowej w Rosji (1917), dzięki niemieckiej pomocy, wrócił do Piotrogrodu. Ogłosił program (tak zwany tezy kwietniowe) przekształcenia rewolucji burżuazyjno-demokratycznej w rewolucję socjalistyczną, a więc program przejęcia władzy poprzez bolszewików pod hasłem "Cała władza w ręce rad". Po delegalizacji partii poprzez rząd A. Kiereńskiego, w niebezpieczeństwie aresztowaniem, wyjechał z Rosji. Przejął władzę wskutek rewolucji październikowej (1917). Zbrojnie obalił rząd, a sam stanął na czele, utworzonej na II Zjeździe Rad, Porady Komisarzy Ludowych. Do 1921 r. prowadził krwawą wojnę domową. Do walki z przeciwnikami utworzył w 1917?r. Wszechrosyjską Wyjątkową Komisję do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem (Czeka) i Armię Czerwoną (1918). Od 1918 r. obowiązywały zasady komunizmu wojennego (nacjonalizacja przemysłu, kolektywizacja rolnictwa, mechanizm kartkowy - "Kto nie pracuje, ten nie je") i czerwonego terroru (masowe aresztowania, sądy doraźne). W 1921 r. ogłosił Nową Ekonomiczną Politykę (NEP), która była próbą powrotu do gospodarki rynkowej. W 1922 r. doprowadził do stworzenia państwa federalnego - Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Był także artystą III Międzynarodówki (1919). W polityce zagranicznej doprowadził do szybkiego zakończenia wojny z Niemcami (pokój brzeski w 1918 r.) i nawiązania z nimi stosunków dyplomatycznych (traktat w Rapallo w 1922 r.). Ciężko schorowany, zmarł w Gorkim, pod Moskwą. Po zgonu rozwinął się jego kult, utworzono między innymi mauzoleum na placu Czerwonym. Był nie tylko przywódcą bolszewickim i Rosji Radzieckiej, lecz również teoretykiem i ideologiem komunizmu. Wprowadził tak zwany leninizm. Rozwinął albo przewartościował zasady marksizmu. Uznał, że główną kwestią jest rewolucja zorganizowana i kierowana poprzez partię nowego typu. Miała się ona opierać na centralizmie demokratycznym i składać z elity mającej świadomość praw historii. Po zdobyciu władzy elita ta w imieniu proletariatu miała sprawować władzę. Twierdził, iż rewolucja jest możliwa nie tylko w krajach kapitalistycznych, lecz także słabo rozwiniętych gospodarczo. (KM)