Postać WŁADYSŁAW GOMUŁKA biografia

Kim był WŁADYSŁAW GOMUŁKA co zrobił: 6 lutego 1 9 0 5 - 1 września 1 9 8 2 Urodził się w Białobrzegach, koło Krosna, w ubogiej rodzinie robotniczej. Początkowo uczył się w czteroletniej szkole ludowej, a w dalszym ciągu poprzez dwa lata w Szkole Wydziałowej Męskiej w Krośnie. Podjął pracę w warsztacie ślusarskim. Uczęszczał do dwuletniej wieczorowej szkoły zawodowej. W 1922 r. zyskał dyplom czeladnika ślusarskiego. Pracował w rafinerii w Jedliczu i Kro-śnie. Początkowo, tak jak tata, sympatyzował z PPS. Należał do Robotniczego Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego "Siła", z którego wystąpił w 1925 r. po sporze z Hermanem Libermanem. Był czynnym działaczem lewicowego Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Chemicznego i pokrewnych RP (do 1930 r.). W połowie lat dwudziestych rozpoczął sympatyzować z lewicą komunistyczną. W latach 1925-1926 był członkiem Niezależnej Partii Chłopskiej. Po pierwszomajowej manifestacji trafił na krótko do więzienia (1926). W 1926 r. wstąpił do KPP. Od 1931 r. był działaczem prokomunistycznej Lewicy Związkowej. Jako działacz związkowy i partyjny organizował strajki robotnicze. Za tę działalność był więziony w latach 1932-1934. Poprzez kilka miesięcy nielegalnie przebywał w ZSRR, gdzie leczył się na Krymie, i był słuchaczem Międzynarodowej Szkoły Leni-nowskiej. Po powrocie do państwie prowadził nielegalną działalność na Górnym Śląsku. W 1936 r. został skazany na 7 lat więzienia. Po agresji Niemiec na Polskę uciekł z więzienia w Sieradzu. Po zajęciu War-szawy poprzez Niemców wyjechał do Białegostoku. Pod koniec 1939 r. znalazł się we Lwowie, gdzie pracował w zakładach papierniczych. Dostał legitymację członka Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej wrócił do Krosna. W 1942 r. jako towarzysz Wiesław utworzył na terenie Podkarpacia struktury PPR. W sierpniu został I sekretarzem warszawskiej PPR. Po zamordowaniu Marcelego Nowotki wszedł do "kierowniczej trójki". W 1943 r. prowadził rozmowy z przedstawicielami podziemia londyńskiego. Był kluczowym autorem deklaracji programowej O co walczymy (1943). Po aresztowaniu Pawła Findera został I sekretarzem KC PPR. Zainicjował utworzenie Krajowej Porady Narodowej. Na mocy ustawy KRN z 31 grudnia 1944 r. objął stanowisko I wicepremiera w Rządzie Tymczasowym RP. W czerwcu 1945 r. uczestniczył w rozmowach moskiewskich, dotyczących utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. W tym rządzie był wicepremierem (do 1947) i ministrem Ziem Odzyskanych (od listopada 1945). Na I Zjeździe PPR wybrano go sekretarzem generalnym (1945). Odgrywał czołową rolę w zwalczaniu opozycji politycznej (PSL i SP) i podziemia polityczno-zbrojnego. W 1948 r. został oskarżony o odchylenia prawicowo-nacjonalistyczne i usunięty z kierownictwa partii. W latach 1951-1954 był więziony. Wrócił do władzy w 1956 r. Na plenum październikowym wybrano go I sekretarzem PZPR. Cieszył się sporym poparciem społecznym. Uważano go za przedstawiciela polskiej drogi do socjalizmu. Jednak błyskawicznie odszedł od ideałów Polskiego Października. Wprowadził autokratyczny mechanizm rządzenia. Ograniczył mechanizm demokratyzacji i samorządności (wybory, porady robotnicze). Po startowym polepszeniu stosunków doprowadził do brutalnej walki z Kościołem. Zaakceptował kampanię antyżydowską i antyinteligencką po stłumieniu wystąpień marcowych 1968 r. Tracąc poczucie rzeczywistości, wprowadził w grudniu 1970 r. tak zwany regulację cen (podwyżkę cen artykułów żywnościowych). Krwawo stłumił gwałtowne protesty robotników na Wybrzeżu. Został, za zgodą Moskwy, odsunięty od władzy i przeniesiony na emeryturę. Jego największym sukcesem było zawarcie układu z RFN, potwierdzającego zachodnią granicę Polski. W okresie Praskiej Wiosny był najaktywniejszym zwolennikiem interwencji zbrojnej Układu Warszawskiego.(KM)