Postać WŁADYSŁAW EUGENIUSZ SIKORSKI biografia

Kim był WŁADYSŁAW EUGENIUSZ SIKORSKI co zrobił: 2 0 m a j a 1 8 8 1 - 4 lipca 1 9 4 3 Urodził się w Tuszowie Narodowym, koło Mielca, w rodzinie miejscowego nauczyciela. Po ukończeniu gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie (1902) studiował budownictwo wodne na Politechnice Lwowskiej (do 1907). Odbył służbę w wojsku austriackim, gdzie uzyskał stopień porucznika (1906). Od 1908 r. włączył się w pracę polskich organizacji konspiracyjnych. Działał w Związku Walki Czynnej, a w 1910 r. współtworzył Związek Strzelecki. Również w tym roku został sekretarzem Polskiego Stronnictwa Postępowego. W 1912 r. pełnił funkcję sekretarza i komisarza Wydziału Wojskowego w Komisji Tymczasowej Skon-federowanych Stronnictw Niepodległościowych. Po wybuchu I wojny światowej awansował na stopień podpułkownika i został szefem Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1916 r. objął dowództwo 3. pułku piechoty Legionów. Po odzyskaniu niepodległości poprzez Polskę został zweryfikowany do stopnia generała dywizji (1919). Uczestniczył w walkach z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej (1919), a w dalszym ciągu w wojnie polsko-bolszewickiej (1920). Odniósł szereg sukcesów jako dowódca 5. i 3. Armii. Dostał trzykrotnie Krzyż Walecznych i dwu-krotnie Virtuti Militari. W latach 1921-1922 był szefem Sztabu Generalnego. Od grudnia 1922 do maja 1923 r. był premierem rządu i ministrem spraw wojskowych. W latach 1923-1924 był szefem Generalnego Inspektoratu Piechoty. Ponownie został ministrem spraw wojskowych w rządzie Władysława Grabskiego. Od 1925 do 1928 r. był dowódcą Lwowskiego Okręgu Wojskowego. W momencie zamachu majowego nie przyłączył się do żadnej z walczących stron. Brak poparcia dla Józefa Piłsudskiego i ich poprzednie animozje z okresu I wojny światowej wywołały odsunięcie go od czynnej pracy w wojsku. Do 1939 r. pozostawał do dyspozycji ministra spraw wojskowych, bez żadnego przydziału służbowego. Od 1936 r. aktywnie zaangażował się w prace Frontu Morges - opozycji antysanacyjnej. Również w okresie kampanii wrześniowej, pomimo usilnych starań, nie dostał przydziału służbowego. Po wyjeździe do Francji objął dowództwo wojska polskiego we Francji (28 września 1939). 30 września 1939 r. został premierem rządu emigracyjnego, a 7 listopada 1939 r. Naczelnym Wodzem i Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. Na terenie Francji dążył do odbudowy armii polskiej. Po klęsce Francji przeniósł się do Londynu. W 1940 r. awansował na stopień generała broni. Myśląc o niepodległości Polski, chciał utworzyć mocną armię polską nie tylko na terenie Ogromnej Brytanii i Bliskiego Wschodu, lecz również na terenie ZSRR. Dlatego także, pomimo sprzeciwu części polityków emigracyjnych, podpisał porozumienie polsko-radzieckie, tak zwany układ Sikorski-Majski (1941). Co prawda nie dotyczył on przyszłej wschodniej granicy Polski, lecz doprowadził do przywrócenia Polakom w ZSRR obywatelstwa polskiego i zwolnienia ich z więzień i obozów. Prowadził także rokowania z emigracyjnym rządem czechosłowackim na temat przyszłych stosunków powojennych. Po wykryciu zbrodni katyńskiej zwrócił się do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża o zbadanie kwestie, co posłużyło Stalinowi do zerwania stosunków dyplomatycznych z Polską (1943). Zginął w niewyjaśnionej do dzisiaj katastrofie gibraltarskiej. W okresie II wojny światowej stał się politykiem cenionym w Polsce i na arenie międzynarodowej. Dla społeczeństwa polskiego był symbolem ciągłości państwa polskiego i jego niepodległości. Brytyjczycy uważali go za najlepszego polityka spośród polityków krajów sprzymierzonych, przebywających na Wyspach Brytyjskich. Był także autorem wielu książek i artykułów z dziedziny wojskowości. (KM)