Postać WIKTORIA I biografia

Kim był WIKTORIA I co zrobił: 2 4 m a j a 1 8 1 9 - 2 2 stycznia 1 9 0 1Właściwie Aleksandra Wiktoria Urodziła się w Londynie. Pochodziła z dynastii hanowerskiej. Była córką księcia Kentu, Edwarda. Po zgonu swojego stryja, Wilhelma IV, wstąpiła na tron jako królowa Ogromnej Brytanii i Irlandii. W 1840 r. poślubiła księcia Alberta Sachsen Coburg-Gotha, z którym miała 9 dzieci. Po jego zgonu w 1861 r. do końca życia chodziła w żałobie. Starała się nie sympatyzować z żadną partią polityczną. Interesowała się sprawami państwa, utrzymując kontakty z kolejnymi rządami. Potrafiła przez zakulisowe działania wpłynąć na ważne decyzje polityczne. W czasie obchodów złotego (1887) i diamentowego (1897) jubileuszu jej panowania manifestowano sympatię wobec niej i podkreślano potęgę imperium brytyjskiego. Poprzez swą postawę moralną i życie rodzinne odbudowała autorytet monarszy w Ogromnej Brytanii, bardzo nadszarpnięty poprzez jej poprzedników. Do dzisiaj dwór brytyjski jest uznawany za znak państwowości i tożsamości narodowej. Była synonimem stabilizacji, trwałości i bezpieczeństwa i konserwatywnej moralności. Zmarła w Osborne (wyspa Wight).moment jej rządów uważane jest za apogeum imperium brytyjskiego. Cechowały go: dynamiczny postęp gospodarczy, budowa imperium kolonialnego i panowanie na morzach. Moment ten, zwany epoką wiktoriańską, można podzielić na trzy fazy. I faza to tak zwany moment wczesnowiktoriański, który przypada na lata 1837-1846. Doszło wtedy do konfliktów socjalnych. Wystąpienia robotnicze, fala głodu wywołana nieurodzajami zboża i zarazą ziemniaczaną w Irlandii zmusiły rząd do zniesienia ustaw zbożowych (1846). Dało to start brytyjskiego wolnego handlu. Z kolei fiaskiem skończyła się walka ruchu czartystowskiego o prawa wyborcze robotników. Moment średniowiktoriański przypada na lata 1846-1873. Wprowadzono wtedy w pełni zasady liberalizmu ekonomicznego. W 1849 r. zniesiono Akty Nawigacyjne. W 1860?r. podpisano traktat o swobodnej zamianie handlowej z Francją. Nastąpił dalszy postęp przemysłu, wzrosła zamożność społeczeństwa. Ogromna Brytania stała się "fabryką świata". Równocześnie zmniejszyło się niezadowolenie robotników. Zaczęli oni tworzyć związki zawodowe, a w 1868 r. powołali centralę związkową Trade Union Congress (TUC). Ustawa z 1867 r. obniżyła wyborczy cenzus majątkowy (40 procent Anglików otrzymało prawa wyborcze), a ustawa z 1870 r. wprowadzała powszechny wymóg ukończenia szkoły podstawowej. Politykę zagraniczną w Europie opierano nadal na zasadzie równowagi, co dawało sposobność większego zaangażowania w ekspansję kolonialną. W skutku wojny opiumowej (1840-1842) uzyskano od Chin Hongkong. Bez względu eksploatowano gospodarczo Indie, a stworzenia krwawo tłumiono. Największym było stworzenie sipajów (1857-1859). Wojska brytyjskie brały także udział w wojnie krymskiej (1853-1856). Ostatni moment późnowiktoriański przypada na lata 1873-1901. Charakteryzowała go walka z innymi krajami o wpływy w świecie i przebudowa imperium. W 1876 r. Wiktoria została koronowana na cesarzową Indii. Przyczyniono się do stłumienia stworzenia bokserów w Chinach (1899-1901) i pozyskano Weihaiwei. W Afryce kontynuowano "misję białego człowieka". Koloniami brytyjskimi zostały: Złote Wybrzeże, Nigeria, Somalia Brytyjska i Uganda. Egipt stał się protektoratem, a Sudan - po stłumieniu stworzenia Mahdiego - kondominium brytyjsko-egipskim. Na południu utworzono Rodezję (1895). Doszło także do wojny burskiej (1899-1902). Status dominium uzyskały: Kanada (1867) i Australia (1901). Na straży brytyjskich interesów kolonialnych stała potężna, stale unowocześniana flota wojenna. Poprzez ten cały moment nie powiodło się rozwiązać kwestii irlandzkiej. Na terenie Irlandii trwał konflikt socjalny, narodowy i wyznaniowy. (KM)