Postać WIKTOR HUGO biografia

Kim był WIKTOR HUGO co zrobił: 2 6 lutego 1 8 0 2 - 2 2 m a j a 1 8 8 5 Wiktor Hugo uważany jest za wybitnego przedstawiciela francuskiego romantyzmu. Ten wszechstronny twórca wsławił się jako pisarz, programotwórca romantycznego dramatu i powieściopisarz. Jego debiutancki tom literaturze nosił jeszcze piętno klasycyzmu, jednak wydany w 1826 r. zestaw Ody i ballady - podejmujący motywy średniowieczne - można uznać za w pełni romantyczną manifestację. Natomiast tomem Poematy wschodnie, nawiązującym do niepodległościowych walk w Grecji, twórca dał słowo podporządkowania się romantycznemu egzotyzmowi. Obrazem uczuciowego świata poety stał się tom Liście jesienne, gdzie dominuje atmosfera refleksji nad życiem rodzinnym i osobistym, dokonanej w liryce wyznania. Następne tomy to Głosy wewnętrzne (1837) i Promienie i mroki (1840). Rok 1850 to istotna cezura w twórczości poetyckiej Wiktora Hugo. Odtąd przebywał on na wygnaniu. Przeżywając samotność, cierpienie, stał się piewcą demokracji - Odwety (1853), głosicielem rodzicielskiej utraty (po zgonu ukochanej córki) - Kontemplacje (1856), a również filozofem i historykiem - Legenda wieków (1859). Na liryzm Wiktora Hugo złożona jest głęboka uczuciowość, wrażliwość zmysłowa, a również nadzwyczajnie bujna wyobraźnia pozwalająca na plastyczne obrazowanie, które regularnie rekompensowało inne niedostatki jego poetyckiego warsztatu. Twórca zapisał się również w historii literatury francuskiej jako teoretyk i programotwórca romantycznego dramatu. We wstępie do swojego pierwszego dramatu historycznego Cromwell (1827) sformułował romantyczną teorię dramatu. Poddał krytyce regułę trzech jedności (miejsca, czasu i akcji), zezwolił na łączenie stylów, wyznaczył pole inspiracji tematycznych, którymi miały być: problemy ludzkie, historyczne, socjalne i moralne. Tym samym dramat romantyczny miał przedstawiać prawdę o człowieku, czyli maksymalnie zbliżać się do rzeczywistości. Jego sztuka Hernani (1830) była jedną z pierwszych prób realizacji gatunku. Jej akcja toczy się w Hiszpanii. Do?a Sol kocha w tajemnicy młodego wygnańca - Hernaniego. W niej natomiast kocha się jej narzeczony - Ruy Gomez i władca Hiszpanii - don Carlos, który postanawia ścigać bandytę. Hernani uzyskuje schronienie w zamku Ruy Gomeza, a do?a Sol zostaje wzięta poprzez króla jako zakładniczka do niewoli. Jednak po tym, jak zostaje on cesarzem Niemiec, uwalnia ją i oddaje Hernaniemu. W dniu ślubu dwojga młodych Ruy Gomez upomina się o własne prawa, zmuszając Hernaniego do połknięcia trucizny, co czyni z nim również do?a Sol. Kolejnym dziełem Wiktora Hugo był Ruy Blas (1838), natomiast niechęć, z jaką spotkali się Burgrabiowie (1843), zwiastowała koniec epoki romantycznej we Francji. Wiktor Hugo to również znakomity powieściopisarz. Za arcydzieła jego twórczości prozatorskiej uchodzą: Katedra Marii Panny w Paryżu i Nędznicy. Pierwsza z nich to powieść historyczna, gdzie fabułę autor wplótł dygresje i rozważania na tematy ogólne, a również opisy piętnastowiecznego Paryża, tworząc sugestywny, niejednokrotnie mroczny obraz francuskiego średniowiecza. Z kolei Nędznicy to powieść składająca się z pięciu części, z których każda poświęcona jest innemu bohaterowi. Stanowi ona syntezę melodramatu, powieści obyczajowej, powieści dydaktycznej, a również powieści realistycznej - autor daje wiarygodny obraz nizin socjalnych. Dzieło osnute jest wokół postaci Jana Valjean, który z galernika próbuje zmienić się w szlachetnego człowieka. Bohater pomaga Fantynie, dręczonej poprzez egoistycznego mężczyznę. Podejmuje się opieki nad jej córką - Kozetą. Na zawsze jednak obciążony odium zbrodni, nigdzie nie będzie bezpieczny. Umiera samotnie, opuściwszy Kozetę po jej ślubie z Mariuszem. Następne powieści Hugo Pracownicy morza (1866) czy Człowiek śmiechu (1869) charakteryzują typowe dla całej twórczości twórcy: humanitaryzm, zamiłowanie do wątków przygodowych, występowanie niespodziewanych sytuacji, mocne kontrasty. (DP)