Postać ŚW. FRANCISZEK Z ASYŻU właśc. Giovanni Bernardone biografia

Kim był ŚW. FRANCISZEK Z ASYŻU właśc. Giovanni Bernardone co zrobił: w r z e s i e ń 1 1 8 1 l u b 1 1 8 2 - 3 października 1 2 2 6 Urodził się w niewielkim miasteczku Asyż, w Umbrii, w rodzinie dobrze sytuowanych kupców sprzedających sukno. Dostał staranne wykształcenie i młodość spędził bez trosk o dobra materialne. W wieku 20 lat wziął udział w walkach pomiędzy Asyżem i Perugią i otrzymał się do niewoli, z której został wykupiony poprzez ojca. Pobyt w więzieniu okazał się w jego życiu przełomowy, zrozumiał wówczas nicość życia doczesnego i złudność marzeń o sławie rycerskiej. Po powrocie z wojaczki zaczął po-sty i długookresowe modlitwy i posługę trędowatym. Wówczas w trakcie modlitwy w kościele San Damiano w Asyżu w 1205?r. Franciszek usłyszał wzywające go do działania posłannictwo, które przekazał mu Jezus słowami: "Czyż nie widzisz upadku mojego domu, idź i odbuduj go!". Zapoczątkowało to renowację poprzez niego na początku tej, a później kolejnych świątyń. Na te cele Franciszek brał wyroby i kapitał z kantoru swojego ojca bez uzyskania na to zezwolenia. Kiedy kwestia wyszła na jaw, Pietro Bernardone nie wahał się wytoczyć procesu Franciszkowi przed trybunałem biskupa. Doszło wówczas do słynnego zdarzenia, kiedy Franciszek zdjął całe własne odzienie na symbol protestu i oddania się od tej pory pod opiekę Ojca w niebiosach. W swej pracy kaznodziejskiej rozpoczął nawoływać do surowego ubóstwa i miłości bliźniego. Początkowo zgromadził wokół siebie wzorem Chrystusa 12 uczniów. Nieoczekiwanie, w okresie pobytu w 1209 r. w Rzymie, uzyskał od papieża Innocentego III ustne zatwierdzenie reguły nowego zakonu, zwanego od jego imienia franciszkanami. W trzy lata potem wręczył habit Klarze z Asyżu, dając tym start zakonowi "ubogich pań" (klaryski). W 1221 r., po powrocie z podróży misyjnej do Egiptu, opracował zasady życia chrześcijańskiego dla świeckich, czym zapoczątkował ruch tercjarzy franciszkańskich. W tym samym roku zgromadził kapitułę generalną zakonu franciszkanów i zredagował nową regułę, zw. Secunda (lub Bullata), zatwierdzoną ostatecznie w 1223 r. W 1224 odsunął się od zarządzania zakonem i resztę życia spędził jako pustelnik w ubogiej chatce. Przed śmiercią kazał się położyć na gołej ziemi i ubrać w cudzą odzież, pokazując, że nie ma jakichkolwiek dóbr doczesnych. Będąc już w agonii, powtarzał słowa: "Bądź pozdrowiona, moja siostro zgonu". Został kanonizowany już dwa lata po swojej zgonu. Dzieło Biedaczyny z Asyżu, jak nazywano św. Franciszka, okazało się trwałe. Był odnowicielem życia monastycznego w średniowiecznej Europie i założycielem największego zakonu kaznodziejskiego. Skupieni wokół niego bracia, popularni franciszkanie (bracia mniejsi, minoryci) propagowali najpierw życie ściśle wg zasad ewangelicznych, starając się wiernie naśladować Jezusa Chrystusa, pielęgnując pokorę i doskonałe ubóstwo, które polegało na utrzymywaniu się z jałmużny i nieposiadaniu dóbr materialnych. Franciszkanie podjęli pracę kaznodziejską w miastach, w przeciwieństwie jednak od dominikanów szczególnie akcentowali radość, prostotę, umiłowanie natury i ubóstwo, początkowo nie przywiązując ogromnej roli do nauki. Po zgonu założyciela podzielili się na franciszkanów konwentualnych, którzy, budując normalną sieć klasztorów rozsianych po całej katolickiej Europie, odeszli od pierwotnej reguły, i na będących w mniejszości zwolenników rygorystycznej interpretacji zasad propagowanych poprzez św. Franciszka. Liczbę braci zakonnych szacuje się aktualnie na ok. 35 tys. (RK)