Postać ŚW. BERNARD Z CLAIRVAUX właśc. Bernard de Fontaine biografia

Kim był ŚW. BERNARD Z CLAIRVAUX właśc. Bernard de Fontaine co zrobił: 1 0 9 0 - 2 0 sierpnia 1 1 5 3Pochodził z arystokratycznej rodziny. Urodził się na zamku Fontaine, koło Dijon jako trzeci syn rycerza Tescelin le Roux. Pierwsze edukacji pobierał w szkole parafialnej w Châtillon-sur-Seine. W wieku 23 lat wstąpił wspólnie z 30 innymi krewnymi i przyjaciółmi do klasztoru Cîteaux, którego zakonnicy, starając się powrócić do pierwotnej reguły św. Benedykta, dążyli do odnowy życia zakonnego w Europie. Stamtąd dwa lata potem został wysłany do Clairvaux (zachodnia Szampania), gdzie założył nowy klasztor, którego został opatem. Stał się on początkiem nowej reguły, której Bernard był współzałożycielem. Dzięki działalności nowego opata nastąpił rozrost klasztoru, a jego wzorem błyskawicznie powstało kolejnych 68 domów zakonnych. Bernard zreformował macierzystą regułę, kładąc większy nacisk na kontemplację. Znany był także ze swej miłości do Matki Bożej, którą zwykł pozdrawiać w kościele słowami: "Ave Maria!". Legenda głosi, że któregoś razu odpowiedziała mu ona: "Salve Bernardzie!". Dzięki talentowi oratorskiemu, wiedzy filozoficznej, silnej osobowości i duchowości stał się doradcą książąt, biskupów i papieży, stąd był nazywany "niekoronowanym władcą Europy". W 1128 r. opracował nową regułę zakonu templariuszy, przyjętą na synodzie w Troyes. W 1130 r. opowiedział się po stronie papieża Innocentego II w sporze z antypapieżem Anakletem. Był znakomitym kaznodzieją, zwano go "doktorem miodopłynnym" z uwagi na porywający słuchaczy charakter jego mów. Głośne było jego zaangażowanie w organizację II krucjaty, do której doszło w latach 1147-1149 właśnie z jego inicjatywy. Po dotarciu do Europy wieści o utracie poprzez chrześcijan w 1144 r. hrabstwa Edessy, jego kazania zmobilizowały rycerstwo i władców do kolejnej wyprawy do Ziemi Świętej, która skończyła się jednak klęską krzyżowców w 1147 r. po bitwie pod Doryleum. Hasło krucjat Bernard, jak przewarzająca część sobie współczesnych, rozumiał również jako walkę z heretykami. Starał się więc powstrzymać ekspansję ruchu albigensów i dążył do przywrócenia unii z Kościołem wschodnim. W sporach doktrynalnych był zwolennikiem zasady wyłączności uprawiania teologii pod kontrolą Kościoła w zaciszach klasztorów, a nie na uniwersytetach, prowadząc spór na ten temat z Piotrem Abelardem. Uważany jest dzisiaj za ojca mistyki średniowiecznej. W jego oryginalnej koncepcji teologicznej droga poznawania Boga prowadziła poprzez miłość, która pozwala objąć prawdy niepoznawalne rozumem. Był autorem licznych traktatów ascetyczno-mistycznych, w tym między innymi O stopniach pokory i pychy, O miłowaniu Boga i kazań poświęconych Pieśni nad pieśniami. Został kanonizowany wkrótce po zgonu, w 1174 r., a w 1830 r. ogłoszono go doktorem Kościoła. Bernard nadał nowy bodziec życiu zakonnemu w średniowiecznej Europie. Cystersi na stulecie przed zakonami żebraczymi wyszli z zacisza klasztorów i podjęli dzieło misji bezpośrednio pośród ludu. Zakon założony został wprawdzie już w 1098 r. poprzez św. Roberta z Molesmes w klasztorze Cîteaux (z łaciny Cistercium - stąd nazwa cystersi) koło Dijon, lecz zdobył na znaczeniu dopiero dzięki działalności Bernarda. Cystersi stworzyli w Europie prawdziwą ponadpaństwową strukturę zakonną. Sieć ich klasztorów błyskawicznie pokryła całą Europę (w 1153 r. było ich aż 345) na bazie najstarszych opactw: Cîteaux, La Ferté, Pontigny Clairvaux, Morimondo. Znani byli nie tylko z działalności religijnej i politycznej, lecz również gospodarczej i edukacyjnej. W swych budowlach wprowadzili jako jedni z pierwszych formy wczesnogotyckie, na przykład sklepienia krzyżowo-żebrowe, ostrołukowe arkady. W szkołach przyklasztornych rozwijali naukę zdolności rzemieślniczych. Współcześnie zebranie liczy ok. 1,5 tys. zakonników i zakonnic. (RK)