Postać ŚW. AUGUSTYN biografia

Kim był ŚW. AUGUSTYN co zrobił: 1 3 listopada 3 5 4 - 2 8 sierpnia 4 3 0 Urodził się w Tagaste, w Numidii (dzisiaj Suk Ahras, w Algierii). Od 375 r. był nauczycielem gramatyki i retoryki w Kartaginie. Początkowo ulegał wpływom zwolenników manicheizmu, perskiego odłamu gnostycyzmu, synkretycznego połączenia mazdaizmu, buddyzmu, gnostycyzmu i chrześcijaństwa, któ­rego fundamentem był dualistyczny podział na dwa przeciwstawne, wieczne pierwiastki: światło (dobro) i ciemność (zło). Podobnie widziano w manicheizmie naturę człowieka rozdartego na dwie dusze - jedną związaną z Bogiem i drugą, przez materię, ze złem. Św. Augustyn po przeniesieniu się do Italii był od 382 r. nauczycielem w Rzymie, a od 384 r. w Mediolanie, gdzie w 387 r. przyjął chrzest, wg tradycji z rąk św. Ambrożego. Jego poglądy filozoficzne ukształtował ostatecznie neoplatonizm. Ten nurt filozoficzny, nawiązujący do idealizmu Platona, dopracował w formie zwartej doktryny Plotyn. Wg tej ontologicznej koncepcji istnieć miała tak zwany hierarchia hipostaz od jedni do wielości (gradualizm), a hipostazom tym przypisywano przyczynowość sprawczą: każda hipostaza jest powodem sprawczą hipostazy niższej (emanacja). To stało się fundamentem ukształtowania koncepcji teologicznej św. Augustyna. Układ bytów pomiędzy Bogiem i materią miał być hierarchiczny, a pierwotną powodem sprawczą każdego bytu jest Bóg przez powstanie. Istotą bytu miało być więc podobieństwo do Boga, a niedoskonałość bytu bazować miała na jego uwikłaniu w materię. W 388 r. Augustyn wró­cił do Kartaginy, gdzie w 391 r. został wyświęcony na kapłana. Kluczowa część jego działalności ewangelizacyjnej i twórczości teologicznej związana była z okresem, kiedy od 396 r. pełnił funkcję biskupa Hippony (Hippo Regius, aktualnie Labda w pobliżu Annaby, w Algierii). Św. Augustyn pozostawił po sobie liczne dzieła teologiczne, między innymi: Wyznania, O Kraju Bożym, Dialogi i pisma filozoficzne, O Trójcy Świętej, Traktaty o łasce. Zmarł w trakcie oblężenia poprzez barbarzyńskich Wandalów stolicy swojej diecezji. Św. Augustyn zaliczany jest do czterech tak zwany ogromnych Doktorów Kościoła, któ­rzy uzyskali ten zaszczytny tytuł za wykładnię wiedzy teologicznej, do któ­rej wnieśli ważne i nowe interpretacje Objawienia, przyczyniając się do rozwoju doktryny religijnej Kościoła katolickiego. Przedstawił pierwszą propozycję całościowego i konsekwentnego wykładu doktryny chrześcijańskiej. Boga uważał za byt wieczny i niezmienny, źró­dło światłości i szczęścia ludzi, świat został stworzony z niczego (kreacjonizm) wg wiecznych idei boskich. W człowieku podkreślał wyższość duszy nad ciałem. Uważał, iż poznanie ludzkie dzieje się dzięki boskiemu oświeceniu duszy (iluminacji), bez pośrednictwa ciała. Akcentował wolność woli w człowieku, lecz głosił jej niewystarczalność dla życia moralnego i konieczność wpływu łaski Bożej. Był także artystą podstaw teologii historii, twierdząc, iż sedno dziejów bazuje na stopniowym ujawnianiu się planu Bożego, dokonującym się poprzez walkę niebieskiego państwa Bożego (Civitas Dei) z ziemskim krajem szatana (Civitas Terrena). To pierwsze to społeczność ludzi przydzielonych do zbawienia, w odróżnieniu do potępionych, ulegających ułudzie państwa ziemskiego. Kraj Boże utożsamiono potem (wbrew św. Augustynowi) z Kościołem hierarchicznym, a definicja to stało się fundamentem doktryny teokratycznej i cezaropapizmu. (RK)