Postać SAMUEL BECKETT biografia

Kim był SAMUEL BECKETT co zrobił: 1 3 kwietnia 1 9 0 6 - 2 3 grudnia 1 9 8 9 Samuel Beckett to prozaik, dramaturg i eseista irlandzki, jeden z głownych artystów teatru absurdu. Tworzył również słuchowiska radiowe. Pisał w języku francuskim i angielskim. W rodzinnym Dublinie studiował romanistykę, potem wykładał w Belfaście, Dublinie i Paryżu. W okresie II wojny światowej brał udział we francuskim ruchu oporu. Współpracował z Jamesem Joyce’em. Jego dramaty wystawia się na całym świecie. Beckett jest laureatem literackiej Nagrody Nobla (1969). Z racji na wyjazd do Francji i wydawanie tam książek pisanych po francusku, twórczość Becketta zaliczana bywa zarówno do literatury angielskiej, jak i francuskiej. W twórczości dramatycznej i prozatorskiej (tryptyk powieściowy Molloy, Malone umiera i Nienazywalne i powieść Watt) Samuel Beckett unika tradycyjnej narracji, a ton jego wypowiedzi przesycony jest pesymizmem i sarkazmem. Charakterystyczne są tu wewnętrzne monologi bohaterów i czarny, regularnie groteskowy humor. Motywem przewodnim jest samotność człowieka w świecie, bezsens jego egzystencji, otaczająca go pustka. Najsłynniejszym utworem Becketta jest sztuka Czekając na Godota, która była dziełem przełomowym w dziejach teatru i stała się sztandarowym tekstem teatru absurdu. Występuje tu - charakterystyczny także dla innych sztuk autora - brak tradycyjnej akcji i nakreślenia bohaterów. Nie ma intrygi i szablonowych dialogów - wypowiedzi powtarzają się, wzajemnie sobie przeczą, stają się bełkotliwe. Zachowanie głównych bohaterów - Vla-dimira i Estragona - czekających na tytułowego Godota (symbolizującego potwierdzenie istnienia Boga? ład i sedno? wyzwolenie? zgon?) pokazuje absurdalność ludzkiej egzystencji. Miejsce akcji jest niejasne (drzewo, rów), o bohaterach także mało wiadomo. Nieistotne rozmowy, nieumiejętność nawiązywania kontaktu - to wszystko obrazuje dramat człowieka w świecie pełnym chaosu, pozbawionym sensu i ładu, w rzeczywistości, gdzie nie potrafi się odnaleźć. Podkreśleniu tej sytuacji i tragizmu ludzkiego życia służy ograniczenie przedmiotów teatralnego świata. Niedookreślone postaci niosą ze sobą własną symboliczność i umożliwiają wielość odczytań tekstu. Dzięki omówionym zabiegom dzieło otwiera się na odbiorcę, dopuszcza różnorodność interpretacji. Gra pomiędzy postaciami (regularnie sadystyczna, jak w Końcówce), przesycona specyficznym, czarnym, okrutnym humorem, pojawia się i w następnych sztukach Becketta. Autor nieustannie podejmuje problem bezsensu ludzkiego trwania, jednak w bardziej tragicznym niż we poprzednich utworach tonie mówi o samotności i zgonu. O ile w Czekając na Godota czytelnik może dostrzec cień nadziei na zmianę i poprawę sytuacji, to w Końcówce nadziei już nie ma. Autor przedstawia powolny upadek, agonię odczłowieczonych przedstawicieli trzech pokoleń. Natomiast Radosne dni są refleksją nad sensem egzystencji, płynącą z ust starej kobiety grzęznącej po piersi w piasku. I tutaj ważnym elementem konstruującym tekst jest czarny humor, ironia, groteska. W takich późniejszych utworach (Końcówka, Ostatnia taśma Krappa) pogłębiało się także zubażanie rzeczywistości teatralnej: ograniczanie akcji, dialogów i postaci do minimum, aż do rezygnacji z dialogów i koncentracji jedynie na zachowaniach bohaterów (Akta bez słów). Twórczość Samuela Becketta przesycona jest skrajnym katastrofizmem i pesymizmem. Ponury świat zamiera, kończy się. Autor snuje iście apokaliptyczną wizję, przedstawiając życie jako, jak pisał Henryk Zbierski, "coś w rodzaju nieuleczalnej dolegliwości fizycznej i duchowej i jako nieuchronną tragedię". (AP)