Postać ROMAN DMOWSKI biografia

Kim był ROMAN DMOWSKI co zrobił: 1 grudnia 1 4 1 5 - 1 9 m a j a 1 4 8 0 Urodził się w Kamionku (aktualnie część dzielnicy Praga w War-szawie). Był synem przedsiębiorcy brukarskiego, wywodzącego się ze zubożałej szlachty. Po ukończeniu gimnazjum studiował biologię na rosyjskim uniwersytecie w Warszawie (1886). W 1891 r. uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1891-1892 studiował w Paryżu. W 1888 r. wstąpił do niepodległościowej organizacji Związek Młodzieży Polskiej "Zet". W kolejnym roku objął jej kierownictwo i został członkiem Ligi Polskiej. W 1893 r. wspólnie z Zygmuntem Balickim i Janem Ludwikiem Popławskim dokonał swoistego zamachu, przekształcając Ligę Polską w Ligę Narodową (LN). Za zorganizowanie obchodów setnej rocznicy Konstytucji 3 maja został osadzony w warszawskiej Cytadeli, a w dalszym ciągu zesłany do Mitawy. W 1895 r. zbiegł do Lwowa. Był redaktorem dwutygodnika "Przegląd Wszechpolski". W 1897 r. stanął na czele utworzonej poprzez LN partii - Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego (endecji). W 1905 r. wrócił do Warszawy. W momencie rewolucji 1905-1907 zwalczał działalność PPS. Udał się do Tokio, by przekonać Japończyków o braku potrzeby wspierania Józefa Piłsudskiego. W latach 1907-1909 był posłem i przewodniczącym Koła Polskiego w rosyjskiej Dumie. Po wybuchu I wojny światowej utworzył i stanął na czele Komitetu Narodowego Polskiego (KNP), reprezentującego orientację prorosyjską (1914). Po zajęciu Warszawy poprzez Niemców wyjechał na emigrację. W 1916 r. dostał doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Cambridge. W 1917 r. został prezesem KNP w Paryżu, który był uznawany poprzez państwa Ententy jako przedstawiciel państwa polskiego. Pod koniec 1918 r. doprowadził do kompromisu z Piłsudskim i utworzenia rządu Ignacego Paderewskiego. Razem z premierem reprezentował Polskę na konferencji pokojowej w Paryżu (1919). Jego talent dyplomatyczny przyczynił się do ostatecznego zapisu w traktacie wersalskim, dotyczącego Polski. Podpisał także traktat z Austrią w Saint-Germain. W walce o granice II Rzeczypospolitej był zwolennikiem koncepcji inkorporacyjnej (narodowościowej). Po powrocie do państwie był posłem do Sejmu Ustawodawczego i członkiem, w imieniu Związku Ludowo-Narodowego, Porady Obrony Państwa w okresie wojny polsko-bolszewickiej (1920). Poprzez niecałe 3 miesiące pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych w rządzie Władysława Grabskiego (1923). Po zamachu majowym stworzył Obóz Ogromnej Polski jako narodową platformę opozycji antysanacyjnej. Współtworzył Stronnictwo Narodowe w 1928 r. Po 1934 r. wycofał się z aktywnej działalności politycznej. Zmarł w Drozdowie, pod Łomżą. Był jednym z najwybitniejszych polityków i ideologów obozu narodowego. Jego podręcznik Myśli nowoczesnego Polaka (1903) stała się swoistym "katechizmem nacjonalizmu polskiego". Odrzucił hasła powstańcze na rzecz kształtowania nowoczesnego, świadomego swej siły i odrębności narodu polskiego. Niepodległość była celem dalekosiężnym. Dążył do powstania państwa jednolitego pod względem narodowym. Uważał, iż obce ekipy narodowe, szczególnie żydowska i niemiecka, osłabiają jedność narodową, dlatego powinny znaleźć się w swoich krajach. Krytykował także ruch socjalistyczny za hasła klasowe, które również osłabiają zwartość narodu. W pracy Niemcy, Rosja i sprawa polska (1908) popierał ideę odejścia od programu powstań antyrosyjskich na rzecz walki o niepodległość Polski w oparciu o sojusz francusko-rosyjski. W pracach wydanych w momencie międzywojennym, między innymi Polityka polska i dobudowanie państwa (1925) i Prze-wrót (1934), rozwinął ideę patriotyzmu. W książce Kościół, naród i kraj (1927) podkreślał także znaczenie wiary katolickiej dla narodu polskiego. (KM)