Postać ROBERT SCHUMAN biografia

Kim był ROBERT SCHUMAN co zrobił: 2 9 czerwca 1 8 8 6 - 4 września 1 9 6 3 Urodził się w Luksemburgu, w bogatej rodzinie lotaryńskiej. Niedługo potem jego rodzina powróciła do Lotaryngii. Studiował prawo w Strasburgu i Bonn na Uniwersytecie Humboldta. Do 1914 r. był działaczem katolickim w Alzacji i przedstawicielem francuskiej ludności w Reichstagu (parlamencie niemieckim). Po przyłączeniu Alzacji i Lotaryngii do Francji, decyzją traktatu wersalskiego z 1919 r., został deputowanym do Zebrania Narodowego (parlamentu francuskiego). Jako deputowany z Metz, poprzez 17 lat był przewodniczącym komisji finansów parlamentu. Po klęsce Francji i stworzeniu rządu Philippe’a Pétaina (rząd Vichy) został aresztowany. Początkowo przebywał w areszcie domowym, a w dalszym ciągu został wywieziony do Niemiec. W 1942 r. zbiegł i przyłączył się do francuskiego ruchu oporu. Po wyzwoleniu Francji w 1944 r. był współzałożycielem i jednym z przywódców chrześcijańsko-demokratycznej partii - Republikańskiego Ruchu Ludowego. W latach 1945-1946 był deputowanym do Zebrania Konstytucyjnego, a w latach 1946-1962 do Zebrania Narodowego. Równocześnie w 1946 i 1947 r. pełnił urząd ministra finansów, a w latach 1947-1948 również urząd premiera. W tym czasie rozgrywała się "bitwa o Francję". Wykorzystując trudną sytuację gospodarczą Francji i brak sukcesów w wojnie indochińskiej, komuniści francuscy próbowali przejąć władzę. Przyrost cen węgla, gazu i energii elektrycznej spowodował lawinową podwyżkę cen. Narzędziem komunistów w walce o władzę stały się strajki i protesty. Dlatego także Schuman przeprowadził w parlamencie kilka ustaw antystrajkowych, które zezwalały między innymi na użycie wojska w celu stłumienia wystąpień. Największe sukcesy odniósł Schumann jako minister spraw zagranicznych (1948-1953). Był zwolennikiem bliskiej współpracy z USA, a również integracji krajów Europy Zachodniej. Zainicjował mechanizm pojednania francusko-niemieckiego. Na bazie koncepcji Jeana Moneta i za zgodą kanclerza RFN Konrada Adenauera ogłosił 9 maja 1950 r. tak zwany plan Schumana - wspólną kontrolę nad produkcją węgla i stali we Francji i w RFN. Częściowe zrzeczenie się suwerenności w zakresie gospodarczej, mającej najważniejsze znaczenie dla przemysłu zbrojeniowego, miało przełamać zachodnioeuropejskie obawy co do zachowania bezpieczeństwa w momencie powojennym. Wystąpienie Schumana przyczyniło się do utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS). 18 kwietnia 1951 r. traktat paryski podpisali przedstawiciele Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga, RFN i Włoch (wszedł on w życie w 1952 r.). W ten sposób stworzono fundamenty pod mechanizm zjednoczenia Europy. Organy EWWiS stały się wzorem do utworzenia instytucji zjednoczonej Europy. W 1952 r. wystąpił z koncepcją utworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO). Planowano stworzyć ponadnarodową armię europejską, broniącą Europy Zachodniej. EWO została jednak storpedowana poprzez parlament francuski, który w 1954 r. nie ratyfikował układu. W latach 1955-1956 był ministrem sprawiedliwości. W latach 1958-1960 był pierwszym przewodniczącym, a potem honorowym przewodniczącym Parlamentu Europejskiego. W 1958 r. dostał Międzynarodową Nagrodę Karola Wielkiego (Karlspreis). Zmarł w Scy-Chazelles koło Metz, gdzie został pochowany.Jest uznawany za jednego z ojców zjednoczonej Europy. Cieszył się sporym autorytetem w społeczeństwie francuskim. Uchodził za jednego z w najwyższym stopniu wpływowych polityków IV Republiki. W trakcie II wojny światowej nie kolaborował z Niemcami. Jest również zaliczany, w okolicy Konrada Adenauera i Alcide’a De Gaspariego, do tak zwany ogromnej trójki chrześcijańsko-demokratycznych polityków powojennej Europy. Dzięki nim nurt polityczno-ideowy stał się silny i wpływowy. W latach 90. biskupi francuscy, niemieccy i luksemburscy wystąpili z wnioskiem o jego beatyfikację poprzez Kościół katolicki. (KM)