Postać ROBERT BADEN-POWELL biografia

Kim był ROBERT BADEN-POWELL co zrobił: 2 2 lutego 1 8 5 7 - 8 stycznia 1 9 4 1Robert Stephenson Smyth Baden-Powell Urodził się w Londynie. Był najmłodszym, spośród 11 dzieci, synem duchownego anglikańskiego i profesora geometrii Uniwersytetu Oksfordzkiego i wnuczki admirała Horacego Nelsona, Henrietty Grace Smyth. Jako mały chłopiec pracował na kutrze rybackim (był kucharzem i chłopcem okrętowym), którego kapitanem był jego najstarszy brat. W wieku 13 lat dostał stypendium, dzięki któremu zaczął naukę w wojskowej szkole "Charieinouse". Był jednym z najlepszych uczniów. Po ukończeniu szkoły w 1876 r. zaczął służbę wojskową w Indiach. Był doskonałym jeźdźcem i strzelcem. Dostał stopień porucznika. Od 1884 r. stosował nowe, swoje sposoby szkolenia rekrutów pułku dragonów. Przywiązywał sporą wagę do indywidualnego wyszkolenia, wyrobienia samodzielności i zaradności. Wykorzystywał gry pokojowe i polowe do wychowania młodego żołnierza. Swe sposoby szkolenia wstępnego ogłosił w licznych książkach, między innymi Recon-naissance and Scouting i Aids to Scouting for N.C.O. and Men. W kolejnych latach służył w Afganistanie i Afryce Południowej. W momencie wojny burskiej wsławił się obroną twierdzy Mafeking w Transwalu (1899-1900). Wykorzystał, z racji na brak żołnierzy, młodych czternasto-, szesnastoletnich chłopców do służby pomocniczej - wartowniczej i łącznikowej. Baden-Powell pracował także w brytyjskim wywiadzie wojskowym na terenie różnych państw europejskich. Najpierw XX w. został mianowany generałem. Od 1903 r. był generalnym inspektorem brytyjskiej kawalerii. Po wizycie w "Boys Bri-gade" (Brygadzie Chłopców) w Glasgow Baden-Powell stwierdził, że jego sposoby wychowania wojskowego można wykorzystać do "sztuki przygotowania chłopców do czynienia pokoju". Wszystkie swe przemyślenia postanowił sprawdzić w okresie obozu doświadczalnego, zorganizowanego dla chłopców na wyspie Brownsea w 1907 r. Przebywali tam chłopcy z różnych grup socjalnych. Tu wypróbował nowe sposoby, między innymi wprowadzenie mechanizmu zastępowego i mechanizmu patrolowego. Uznał, iż poprzez zetknięcie się chłopców z przyrodą i robotą wychowawczą można doprowadzić do ich uzdrowienia psychicznego i moralnego i wychowania w duchu patriotycznym. W trakcie obozu zredagowano Prawo Skautowe. Baden-Powell stworzył także przysięgę skautową: "Przysięgam na mój honor ze wszystkich sił służyć Bogu i Królowi, o każdym czasie nieść pomoc bliźniemu, być posłusznym Prawu Skautowemu". Dlatego także rok 1907 uznaje się za start skautingu. W 1908 r. wydał książkę Scouting for Boys (Skauting dla chłopców). Wg niego ruch skautowy miał być dobrowolnym, apolitycznym ruchem wychowawczym, otwartym dla wszystkich, bezwzględnie na pochodzenie, rasę i wyznanie. Program ten spotkał się z żywym zainteresowaniem w Ogromnej Brytanii. Drużyny skautowe zaczęły powstawać w sposób lawinowy. Na I zlocie we wrześniu 1909 r. w Londers zebrało się 11 tys. skautów. Rok potem Baden-Powell zrezygnował ze służby wojskowej i kompletnie poświęcił się skautingowi. W parku Windsor zorganizował zlot 33 tys. skautów, którzy przemaszerowali przed królem Jerzym V. Rząd brytyjski uznał organizację za pożyteczną i wpisał ja do Królewskiej Karty. Za zasługi Baden-Powell dostał tytuł lorda - barona of Gilwell. W tym roku powstała także organizacja skautowa dziewcząt - Girl Guides. W jej tworzeniu pomagała mu siostra, Agnes Baden-Powell, a po 1912 r. - żona, Olane. Na III Wszechbrytyjski Zlot Skautów w Birmingham zaprosił także przedstawicieli ruchu skautowskiego z 12 krajów. W okresie zlotu wysunął pomysł międzynarodowych spotkań skautów pod hasłem Jamboree (wesoła zabawa). Do I Jamboree doszło w 1920 r. Baden-Powell, zwany Bi-Pi, został wybrany Naczelnym Skautem Świata. Ruch skautowy rozszerzył się w 1916 r. na młodszych chłopców - tak zwany wilczęta (Wolf Cubs) i młodsze dziewczęta - tak zwany krasnale (Brownies), a w 1922 r. - na młodzież ponad 16. roku życia - Rover Scouts. Bi-Pi napisał w sumie 32 książki. Został odznaczony licznymi orderami brytyjskimi i zagranicznymi. Zmarł w Kenii, gdzie udał się w 1939 r. na leczenie. (KM)