Postać PIOTR TOMICKI biografia

Kim był PIOTR TOMICKI co zrobił: 1 4 6 4 - 1 9 października 1 5 3 5Biskup krakowski i podkanclerzy koronny, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli dyplomacji polskiej okresu odrodzenia. Był synem chorążego poznańskiego, Mikołaja. Urodził się w rodowej posiadłości Tomice, koło Poznania. Należał do znanej rodziny magnackiej Tomickich herbu Łodzia (w czerwonym polu złota łódź odpowiednio z herbową anegdotą: "My pływamy w krwi naszych wrogów"). Wychowywał się na dworze swego możnego stryja, wojewody poznańskiego, Andrzeja Szamotulskiego. Później uczył się w szkole katedralnej w Gnieźnie, a studia zaczął w Lipsku, aby je zakończyć na Akademii Krakowskiej tytułami bakałarza w 1490 r. i uzyskanego na tym samym uniwersytecie w trzy lata potem magistra filozofii. Później kontynuował własną edukację w Bolonii, gdzie w 1500 r. uzyskał jeszcze stopień doktora prawa. Pozostał później w Italii, kierując kancelarią kardynała Fryderyka Jagiellończyka. Pozwoliło mu to uzyskać cenne beneficja mimo braku święceń. Po zgonu Fryderyka na trzy lata przeniósł się na dwór biskupa poznańskiego, Jana Lubrańskiego. Moment jego ogromnej kariery politycznej związany jest jednak w pierwszej kolejności ze służbą na dworze królewskim Zygmunta I, którą zaczął w 1506 r. jako sekretarz w jego kancelarii. Był od razu wysyłany z istotnymi poselstwami na Węgry, Wołoszczyznę i Pomorze. W 1515 r., kiedy został podkanclerzym koronnym, powierzono mu istotne zadania doprowadzenia do finału rokowań dyplomatycznych z Habsburgami i Hohenzollernami. W 1515 r. wspólnie z kanclerzem koronnym Krzysztofem Szydłowieckim był kluczowym artystą ugody znanej jako układ w Wiedniu, który niespodziewanie otwarł w 1526 r. drogę do korony węgierskiej i czeskiej Fryderykowi Habsburgowi. Po rokowaniach z zakonem krzyżackim był także jednym z bohaterów słynnej uroczystości hołdu lennego na rynku krakowskim w 1525 r. Przemawiał w imieniu króla Zygmunta I siedzącego na tronie i podawał wielkiemu mistrzowi zakonu krzyżackiego otrzymaną z rąk królewskich chorągiew i inwestyturę pisemnie, wysłuchując potem przysięgi nowego lennika Korony Polskiej: "Ja, Albrecht, margrabia brandenburski, a również w Prusiech szczeciński, pomerański, Kaszubów, Słowian etc. książę, burgrabia norymberski i pan Rugii, ślubuję i przysięgam Bogu Wszechmogącemu, iż od tej chwili na wieczne czasy będę wiernym, uległym, hołdownym i posłusznym ze wszystkimi swymi poddanymi duchownymi i świeckimi Najjaśniejszemu Miłościwemu panu Zygmuntowi, królowi polskiemu i jego potomkom, i całej Koronie Polskiej w ten sposób, w jaki winien to uczynić książę lenny i miłośnik pokoju, a to wg opisu i w kwestiach, jak jest rozporządzono. Tak mi, Boże, dopomóż i święta Ewangelio!". Tomicki nie mógł przewidzieć, iż odczuwany wówczas jako triumf Polski hołd ostatniego wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego kilka stuleci potem doprowadzi do pojawienia się na północnej granicy Polski jej śmiertelnego przeciwnika. Równolegle do kariery na dworze królewskim błyskawicznie postępowały awanse w hierarchii Kościoła. W 1511 r. przyjął święcenia kapłańskie, a już w 1514 r. odbył się jego ingres na biskupa przemyskiego. W 1520 r. został biskupem poznańskim. W 1524 r. objął jedną z największych godności duchownych w Koronie - biskupstwo krakowskie, nie rezygnując poprzez pewien czas z diecezji poznańskiej, mimo coraz wyraźniejszych nacisków szlacheckiego ruchu egzekucyjnego, aby nie łączyć takich wysokich godności. Piotr Tomicki zmarł w Krakowie i pochowany został w ufundowanej poprzez siebie kaplicy w katedrze wawelskiej. Był jednym z najlepiej wykształconych ludzi swojej epoki, o rozległych zainteresowaniach humanistycznych. W okolicy udziału w działalności dyplomatycznej dzisiaj znany jest w pierwszej kolejności z pozostawionych poprzez niego tak zwany Acta Tomiciana. Zgromadził je na jego polecenie Stanisław Górski, notariusz w kancelarii królewskiej. Na początku zebrano dokumentację całości spraw państwowych Polski od panowania Jana Olbrachta do Zygmunta I Starego (tak zwany Teki Górskiego), która składała się z 4000 pism przechowywanych w 29 tekach. Później sporządzono ich pełny zestaw w układzie chronologicznym. (RK)