Postać OTTON I WIELKI biografia

Kim był OTTON I WIELKI co zrobił: 2 3 listopada 9 1 2 - 7 m a j a 9 7 3Był synem Matyldy pochodzącej z saksońskiego rodu hrabiowskiego i Henryka I, króla Niemiec z dynastii Ludolfingów. Mało wiemy o jego dzieciństwie. Miał starszego, przyrodniego brata, Thankmara, który później wziął udział w buncie przeciwko Ottonowi. Jego młodszy brat, Bruno, natomiast poświęcony został do stanu duchownego (pełnił potem funkcję kanclerza na dworze). Młodość Otton najprawdopodobniej spędził na zwykłych w takich czasach ćwiczeniach rycerskich i wojennych. Pierwsze doświadczenia dowódcze zebrał w trakcie walk ze Słowianami. Na pewno nawet jak na relacje wczesnośredniowieczne nie był wykształcony, czytać i pisać nauczył się znacząco potem. Objął władzę po swoim tacie w 936 r., obwołany w Akwizgranie królem wschodniofrankijskim. Dążąc do wzmocnienia władzy królewskiej, złamał w 939 r. przewagę książąt plemiennych po stłumieniu stworzenia w Lotaryngii. Bunty możnowładców trwały jednak nadal, aż do jego zwycięstw nad Madziarami. Eliminował jednak swoich przeciwników, a opróżnione lenna rozdawał wiernym członkom własnego rodu. Start jego sukcesów w polityce zagranicznej związany był z sięgnięciem po koronę longobardzką. Stało się to po małżeństwie z Adelheidą, żoną zmarłego króla Italii, Lotara. W 951 r. zajął Lombardię i środkowe Włochy i po detronizacji innego kandydata do korony, Berengeriusza, doszło do koronacji w Pawii. Otton kontynuował również podboje na wschodzie Europy. W 950 r. narzucił zwierzchnictwo Czechom, w 965 r. Danii i w 968 r. częściowo Polsce. Służyć tym celom miało również założone w 968 r. arcybiskupstwo w Magdeburgu i sieć marchii wschodnich. Sławę przyniosło mu zwycięstwo nad Węgrami pustoszącymi często monarchię frankijską w I połowie X w. O bitwie na tak zwany Lechowym Polu (niedaleko Augsburga) w 955 r. znamy mało szczegółów. Nie ulega jednak zastrzeżenia, iż najważniejsze decyzje podejmował sam Otton, który najprawdopodobniej idąc śladami swojego ojca, który odniósł pierwsze zwycięstwo nad Madziarami pod Riade, ustawił własną ciężkozbrojną konnicę na wprost jazdy węgierskiej, decydując się na, rzadką w średniowieczu, rozstrzygającą bitwę prowadzącą do całkowitego zniszczenia przeciwnika. Podążył także za Węgrami w pościg i z tej masakry powiodło się ujść najprawdopodobniej raptem jednej piątej z szacowanej na 50 tys. armii madziarskiej. Miało to rozstrzygające znaczenie zarówno dla Węgrów, którzy na stałe wycofali się z obszaru monarchii wschodniofrankijskiej, a ostatecznie przyjęli chrześcijaństwo i zmieszali się z miejscową ludnością słowiańską, jak i w pierwszej kolejności dla samego Ottona. Zwycięstwo to skonsolidowało jego panowanie, nadając mu wymiar uniwersalny, a on sam stał się obrońcą chrześcijaństwa. Otworzyło mu to również drogę do sięgnięcia po koronę cesarską. Przygotowując się do tego aktu, na początku Kościół ściśle związał z władzą królewską i uzależnił od siebie papieży. Porozumienie papiestwa z nowym cesarzem zostało sformułowane w dokumencie cesarskim (tak zwany Ottonianum), gdzie potwierdzono istnienie Państwa Kościelnego i formalne prawo papieża do koronacji cesarskiej. To ostatnie miało dokonać się wg nieudokumentowanego przekazu w formie obopólnego targu po wyrazach papieża Jana XII skierowanych do Ottona: "Zrób mnie papieżem, a ja zrobię cię cesarzem". 2 lutego 962 r. został jednak nareszcie koronowany w Rzymie na cesarza. Powiodło mu się nawiązać przy tym bliskie relacje z Cesarstwem Bizantyjskim, które uznało odnowienie karolińskiego cesarstwa na zachodzie. Potwierdzeniem tego było małżeństwo jego syna z księżniczką bizantyjską, Teofano. Po zgonu ciało Ottona złożono w katedrze w Magdeburgu. Otton I, odtwarzając Cesarstwo Rzymskie, zaczął nową epokę w jego dziejach. Sam używał jeszcze tytułu "imperator rzymski i frankijski", z czasem przyjęło się jednak powszechnie użycie nazwy Rzesza Niemiecka, a w momencie późnego średniowiecza Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, które przetrwało aż do 1806 r. (RK)