Postać OTTO EDUARD LEOPOLD VON BISMARCK biografia

Kim był OTTO EDUARD LEOPOLD VON BISMARCK co zrobił: 1 kwietnia 1 8 1 5 - 3 0 lipca 1 8 9 8 Urodził się w Schönhausen, w pruskiej rodzinie junkierskiej i protestanckiej. Po ukończeniu prawa w Getyndze pracował w służbie administracyjno-sądowniczej. Działalność polityczną zaczął w 1845 r. Został posłem do saskiego sejmu prowincjonalnego, a w 1847 r. deputowanym do pruskiego Landtagu. W momencie Wiosny Ludów był przeciwnikiem zjednoczenia Niemiec. W latach 1851-1859 jako przedstawiciel Prus był posłem w Bundestagu (sejmie) Związku Niemieckiego we Frankfurcie nad Menem. W tym czasie coraz częściej mó­wił o potrzebie zjednoczenia Niemiec poprzez Prusy. W latach 1859-1862 był posłem w Rosji, a w 1862 r. ambasadorem w Paryżu. W październiku 1862 r. nowy pruski władca Wilhelm I powołał go na stanowisko kanclerza (premiera) i ministra spraw zagranicznych. W 1867 r. został kanclerzem Związku Północnoniemieckiego, a w 1871 r. kanclerzem Cesarstwa Niemieckiego. W 1890?r. w konsekwencji rozbieżności co do polityki wewnętrznej i zagranicznej cesarz Wilhelm II zdymisjonował go. Za zasługi dostał w 1865 r. tytuł hrabiego, a w 1871 tytuł księcia BismarckSchönhausen. W 1890 r. uzyskał tytuł księcia Lauenburga i stopień generałapułkownika. Zmarł w Friedrichsruh. Był konserwatystą o niezwykłym talencie politycznym i dyplomatycznym. Cechowała go elastyczność i realizm i bezwzględność działania. Sformułował zasady realpolitik (polityki realnej). Uważał, iż dobry mąż stanu nie może kierować się wyłącznie zasadami ideowymi i moralnymi. Musi w pierwszej kolejności brać pod uwagę biznes własnego państwa. Po objęciu stanowiska kanclerza uznał, że cele, jakie stoją przed nim, nie mogą być zrealizowane w oparciu o parlamentarne dysputy i liberalizm. Należy prowadzić politykę "krwi i żelaza" - stąd jego przydomek Żelazny Kanclerz. Doprowadził do reorganizacji armii pruskiej (trzyletnia obligatoryjna służba wojskowa), unowocześnienia, uzbrojenia i powiększenia stanu do 300 tys. żołnierzy. Budżet państwa ustalał dekretami w razie braku zgody parlamentu na jego zamierzenia. Wprowadził powszechny wymóg szkolnictwa. Dążył do scalenia państwa. W 1871 r. zaczął Kulturkampf (walkę o kulturę). Podporządkował Kościół katolicki państwu i zwalczał partię Centrum. Wycofał się z tej polityki po podpisaniu kompromisu z papieżem Leonem XIII (1878), lecz Kościół katolicki nie odzyskał już wpływu na politykę państwa. Jednocześnie prowadził na ziemiach zaboru pruskiego intensywną germanizację ludności polskiej. Po zakończeniu Kulturkampfu polityka ta była kontynuowana (rugi pruskie w 1885 r., Komisja Kolonizacyjna od 1886 r.). Zwalczał także niemiecką socjaldemokrację. W 1878 r. nakłonił parlament do uchwalenia praw niezwykłych przeciw socjaldemokracji. Zakazano socjalistycznych zrzeszeń, zgromadzeń i manifestacji. By pozyskać robotników do swojej polityki, wprowadził skró­cenie dnia pracy i szereg ustaw społecznych. W polityce zagranicznej dążył do zjednoczenia Niemiec i zaokrąglenia granic. Pozyskał przychylność Rosji - konwencja Alvenslebena z 1863 r. W 1864 razem z Austrią pokonał Danię. Odebrał jej księstwa Szlezwik, Holsztyn i Launeburg. Po bitwie pod Sadową (1866) doprowadził do wyeliminowania Austrii ze Związku Niemieckiego. W 1867 r. utworzył Związek Północnoniemiecki. Wykorzystując tak zwany depeszę emską, któ­rą sfałszował, doprowadził do wybuchu wojny francusko-pruskiej (1870-1871). Po pokoju frankfurckim uzyskał Alzację i Lotaryngię. Potwierdzeniem jego pozycji międzynarodowej był kongres berliński, któ­remu przewodził (1878). W 1879 r. zawarł układ sojuszniczy z AustroWęgrami, któ­ry w 1882?r. przekształcił się w Trójprzymierze (doszły Włochy). Za jego rządów Cesarstwo Niemieckie stało się mocarstwem. (KM)