Postać OMAR I biografia

Kim był OMAR I co zrobił: o k . 5 8 1 -6 4 4Zaliczał się do najwierniejszych zwolenników Mahometa, odznaczając się w walkach u jego boku. Po zgonu Mahometa (632) przyczynił się do wyboru na kalifa - "zastępcy proroka" - Abu Bekra, teścia proroka (ojca najukochańszej z żon - Aiszy). Abu Bekr i jego następcy byli, podobnie jak Mahomet, religijnymi i świeckimi zwierzchnikami świata islamu, nie mieli jednak kompetencji duchowych proroka, co powodowało, iż nie mogli wprowadzać zmian w powstałym poprzez niego systemie teologicznym i prawnym, którego mieli być jedynie stróżami. Amu Bekr, umierając w 634 r., przekazał bez problemu władzę Omarowi, który okazał się wybitnym politykiem i organizatorem. Omar I zaczął ogromne podboje Arabów. Już w 635 r. wyprawa do Syrii doprowadziła do opanowania Damasz-ku i kilku innych miast. Co prawda cesarz bizantyjski, Herakliusz w roku kolejnym na krótko odbił Damaszek, lecz 20 sierpnia 636 r. poniósł klęskę nad rzeką Jarmuk. W jej wyniku cała Syria otrzymała się ręce zwycięzców. W 638 r. skapitulowały Jerozolima i Antiochia, a dwa lata potem Cezarea, centrum administracji bizantyjskiej. W 639 r. Omar zaczął najazd na Egipt, którego podbój ułatwiała mu dwuznaczna postawa patriarchy aleksandryjskiego, Cyrusa. W 640 r. w bitwie pod Heliopolis Arabowie rozbili wojska cesarskie, w roku kolejnym padła kluczowa twierdza w delcie Nilu, Babilon, a w 642 r. Cyrus wydał Arabom Aleksandrię i tym metodą cały państwo otrzymał się w ich ręce. Wojska arabskie, posuwając się wzdłuż morza, opanowały w 643 r. Cyrenajkę, a w dalszym ciągu miasta Trypo-litanii. Równocześnie, wykorzystując problemy wewnętrzne monarchii perskiej rządzonej poprzez Sassanidów, Arabowie rozpoczęli najazdy na ten państwo. Po pierwszych nieudanych wyprawach już w 637 r. rozbili armię perską w bitwie pod Ktezyfonem, co doprowadziło do zajęcia Mezopotamii, a w dalszym ciągu Arme-nii. Król Persji, Jazdigird III, usiłował podjąć kontrofensywę, lecz poniósł klęskę w bitwie pod Nehawendem w 642 r. Skutkowało to opanowaniem poprzez Arabów Iranu, a ostatni władca perski został wkrótce zamordowany (651). Tak więc pośrodku raptem dziesięciu lat rządów Omara I "święta wojna" przyniosła Arabom panowanie nad ogromnymi obszarami - od Sahary po Azję Środkową i od Trypolisu po Indie. Zmusiło to Omara I do przeprowadzenia reform w kraju. Gdyż "święta wojna", początkowo religijny wymóg, stała się zawodem dla dużej części Arabów, Omar rozpoczął wypłacać żołd wojsku, bo nie wystarczyły już doraźne łupy. Wprowadził także aparat administracyjny dla rządów tak wielkim krajem, który został oparty na wzorach bizantyjskich i perskich (w części zachowano kompletnie starą administrację). Miał on za zadanie ściąganie podatków od ludności niemuzułmańskiej (charadż). Podatki były jednak niższe niż dawniej, co wywołało przychylne nastawienie ludności Syrii, Egiptu i Mezopotamii do Arabów, a islam zyskiwał nowych zwolenników. By jednak uchronić Arabów od utonięcia w masie ludności państw okupowanych, Omar I zgrupował swe wojska w obozach, z których największymi były: Fustat (dziś część Kairu), Kufa nad Eufratem i Basra nad Zatoką Perską. W celu utrzymania umiejętności bojowej poprzez wojów zakazał nabywania poprzez nich nieruchomości. Omar I zmarł wskutek zamachu w 644 r., śmiertelnie zraniony poprzez niewolnika pochodzenia perskiego. Przed śmiercią wyznaczył kolegium do wyboru następcy, którym został Osman, pochodzący z bogatego mekkyńskiego rodu Omajjadów. (JS)