Postać MOHANDAS KARAMCHAND GANDHI biografia

Kim był MOHANDAS KARAMCHAND GANDHI co zrobił: 2 października 1 8 6 9 - 3 0 stycznia 1 9 4 8 Urodził się w księstwie Porbandar, gdzie jego tata pełnił funkcję diwana (wysokiego urzędnika). Ożeniony w wieku 13 lat, miał czterech synów. Początkowo studiował prawo w Bombaju (1887), a w dalszym ciągu w Londynie (1889-1891). Po uzyskaniu uprawnień adwokackich wrócił do Bombaju. Niepowodzenia w pracy w Bombaju i Rajkocie wywołały jego wyjazd do Natalu (Afryka Południowa) w 1893 r. Tu zetknął się z dyskryminacją rasową Hindusów. Walczył o zachowanie poprzez nich praw wyborczych. W 1894 r. doprowadził do utworzenia Hinduskiego Kongresu Natalu. W momencie wojny burskiej (1899-1902) stanął po stronie Brytyjczyków, licząc na uzyskanie dlatego praw wyborczych poprzez Hindusów. Sam był członkiem korpusu medycznego. Jego działalność nie przyczyniła się do poprawy losu Hindusów. W latach 1906-1914 podjął ponowną walkę. Opracował wtedy i wprowadził w życie tak zwany satyagrahę (siła prawdy, przywiązanie do prawdy). Polegała ona na dążeniu do osiągnięcia wytyczonego celu bez użycia siły. Organizowano strajki, akcje nieposłuszeństwa obywatelskiego, na przykład palenie kart rejestracyjnych. Był kilkakrotnie więziony, lecz ostatecznie rząd południowoafrykański zgodził się na kompromis w kwestii położenia Hindusów. W 1914 r. wrócił do Indii. W okresie I wojny światowej opowiedział się za udziałem Hindusów w wojskach brytyjskich. Zaczął także działalność polityczną w Indyjskim Kongresie Narodowym. W latach 1920-1934 był jego przewodniczącym. Doprowadził do reorganizacji Kongresu. Przekształcił go w nowoczesną partię polityczną o charakterze masowym. Kluczowym celem działalności stała się swaraj (niepodległość). Zdobył sporą popularność, organizując walkę o poprawę bytu biednej ludności w prowincjach Champaran, Kheda i Patel. Uzyskał w tym czasie przydomek Mahatma (ogromny duchem) i Bapu (tata). Po masakrze w Amritsarze (1919) potępił Brytyjczyków i Hindusów prowadzących akcje odwetowe. Satyagrahę poszerzył o swadeshi - politykę bojkotu towarów brytyjskich i wszystkiego, co brytyjskie. Miało to przyczynić się do rozwoju hinduskiego przemysłu i hinduskiej świadomości narodowej. W 1930 r. ogłosił solną satyagrahę przeciw wprowadzeniu podatku na sól. Sławny stał się marsz solny ku morzu (Ahmedabad - Dandi). Ostatecznie w 1931 r. podpisał porozumienie z rządem brytyjskim. W jego wyniku wypuszczono więźniów politycznych w zamian za rezygnację z polityki obywatelskiego nieposłuszeństwa. Wziął także udział w londyńskiej konferencji, której efektem było podpisanie cztery lata potem tak zwany Aktu indyjskiego. Nadawał on ograniczoną autonomię prowincjom indyjskim. W 1939 r. opowiedział się przeciwko wstępowaniu Hindusów do armii brytyjskiej. Warunkiem uczestniczenia Indii w II wojnie światowej było uzyskanie poprzez nie niepodległości. W 1942 r. rzucił hasło "Opuśćcie Indie". Ruchy inspirowane poprzez Gandhiego były radykalnie tępione poprzez Brytyjczyków. On sam był więziony (1922, 1930, 1933, 1942). W sumie przebywał w więzieniu 6 lat. W 1946 r., w momencie rozmów z Brytyjczykami na temat niepodległości Indii, doradzał utrzymanie jednolitego państwa. Był przeciwny podziałowi na Indie i Pakistan. Po utworzeniu dwóch krajów w 1947 r. zaprzestał działalności politycznej. Próbował doprowadzić do pojednania hindusko-muzułmańskiego. Tą działalnością przysporzył sobie wrogów pośród ekstremistów indyjskich. Został zastrzelony w Delhi poprzez młodego dziennikarza-fanatyka. Stał się największym autorytetem Indii. Próbował nadać życiu politycznemu wymiar moralny. Walczył z kastowością i o równouprawnienie kobiet. Przez ascezę i celibat dążył do znalezienia prawdy. Własną postawą i akcjami głodówek próbował zmienić skonfliktowane społeczeństwo Indii. (KM)