Postać MIGUEL CERVANTES DE SAAVEDRA biografia

Kim był MIGUEL CERVANTES DE SAAVEDRA co zrobił: 2 9 września 1 5 4 7 - 2 3 kwietnia 1 6 1 6 Miguel Cervantes zaliczany jest do grona najoryginalniejszych pisarzy w historii literatury. Własną artystyczną wizją dał świadectwo zarysowującego się przełomu pomiędzy renesansem a barokiem. W swojej twórczości był na poły przedstawicielem renesansowego humanizmu, na poły reprezentantem epoki niepokoju, próbującym zgłębić zagadkę poznania rzeczywistości i sensu życia. Jego pierwsze literackie próby dokonywały się na polu liryki. Napisał kilka okolicznościowych wierszy i panegiryków, a również poematów patriotycznych. W 1585 r. opublikowany został romans pasterski Galatea, gdzie Cervantes dał słowo kultowi piękna i wierze w doskonałą wizję świata - skądinąd wartościom nieodmiennie obecnym w całej jego twórczości. Utwór ten, co znamienne dla literatury sielankowej XVI w., prezentuje korowód pasterzy i pasterek opowiadających własne losy i prowadzących dyskusje na temat miłości. Ważne miejsce w spuściźnie literackiej Cervantesa zajmują również dramaty. Twórca pozostał wierny wyznacznikom klasycystycznej koncepcji teatru. Uważał, iż powinien on przedstawiać mocne namiętności i wyraziste charaktery. Ukłonem w stronę teatralnej barokowości było zainteresowanie widowiskowością spektaklu. Z wczesnego okresu twórczości pochodzą dramaty Życie w Algierze i Numancja. U schyłku swego życia Cervantes opublikował Osiem komedii i intermediów (1615). Na specjalną uwagę zasługują właśnie intermedia, a więc niewielkie utwory sceniczne o komicznym charakterze, wystawiane w przerwach pomiędzy aktami zasadniczej sztuki. O ich dużej wartości artystycznej decyduje rozmaitość pojawiających się w nich postaci i przenikliwość obserwacji psychologicznej. Zaprezentowane są w nich sporo typów ludzkie: od zawadiaków, poprzez lekkomyślne kobiety, po naiwnych mężów. Wizja Cervantesa naznaczona była dualizmem: współistnieją w niej i przenikają się życie i literatura, świat realny i świat wyobraźni. Najlepszą egzemplifikację powyższej tezy stanowi arcydzieło Cervantesa - Don Kichot. Opowiada ono historię szaleństwa Alonso Quijano, który pod wpływem lektury romansów rycerskich doznał pomieszania zmysłów i pogrążył się w stworzonej poprzez siebie alternatywnej rzeczywistości pełnej smoków, czarodziejów i skrzywdzonych dziewic, gdzie on pełnił rolę szlachetnego rycerza. Jego towarzyszem i giermkiem był Sancho Pansa, stanowiący synonim swego pana. Na kontraście między tymi dwoma postaciami zbudowane jest dzieło. Don Kichot to ucieleśnienie idealizmu i marzycielstwa, z kolei Sancho Pansa to uosobienie rozsądku i pragmatyzmu (aczkolwiek w części drugiej to właśnie on będzie namawiał rozczarowanego pana do powrotu w idealizm, świat szaleństwa i wyobraźni). Rzeczywistość przedstawiona w Don Kichocie skonstruowana jest na trzech płaszczyznach: obiektywnej, przyrodniczej i historyczno-socjalnej (na nią złożona jest obłąkany szlachcic i ekipa ludzi - karczmarz, wieśniacy, poganiacze mułów i tym podobne - których przyszło mu spotkać); poetycko-literackiej, imaginowanej (świat, jakim widzi go Don Kichot); psychologicznej, symbolicznej i duchowej (sfera poszukiwań sensu istnienia i zagadki poznania rzeczywistości). Głęboko odczuwalny jest porenesansowy tragizm istnienia między sprzecznościami: prawdą doskonałą i prawdą pragmatyczną, szaleństwem i zdrowym rozsądkiem. W 1613 r. Cervantes opublikował zestaw dwunastu nowel pod tytułem Nowele przykładne. Uznaje się go za prekursora owego gatunku w Hiszpanii. Zestaw ten zawiera zarówno przedmioty realistyczne (obraz ówczesnych obyczajów, rodzaje charakterów zaczerpnięte z rzeczywistości bliskiej autorowi i obcej, egzotycznej: Wschód, Włochy, Anglia), jak i fantastyczne i poetyckie. Ostatni utwór Cervantesa opublikowany w 1617 r. to powieść bizantyjska Persiles i Segismunda. (DP)