Postać MIECZYSŁAW MOCZAR biografia

Kim był MIECZYSŁAW MOCZAR co zrobił: 2 5 grudnia 1 9 1 3 - 1 listopada 1 9 8 6Właściwie Mykoła (Mikołaj) Demko vel Diomko Urodził się w Łodzi jako syn Bronisławy Wierzbickiej i Tichona Demki vel Diomki. Tu ukończył szkołę powszechną i 3-letni kurs zawodowy. Pracował jako robotnik w fabryce włókienniczej. Został zwolniony za działalność komunistyczną. W 1937 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Polskiej. W latach 1938-1939 przebywał w więzieniu. W czasie kampanii wrześniowej, po rozbiciu więzienia 6 września 1939 r., wyszedł na wolność. Wyje-chał do Białegostoku, który na mocy układu Ribbentrop-Mołotow został przyłączony do ZSRR. Tu był współpracownikiem NKWD. Występował pod pseudonimem "Woron 36". W 1941 r. ukończył kurs NKWD w Gorki. Po utworzeniu w 1942 r. Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i Gwardii Ludowej (GL) Moczar został przerzucony do państwie. Był dowódcą GL w okręgu łódzkim, a potem Armii Ludowej w obwodzie lubelskim (1944). W tym czasie doszło do konfliktu Moczara, jako dowódcy Lubelskiego Obwodu AL, z tak zwany ekipą Leona Kasmana, przysłaną z Moskwy. Ostatecznie, by nie zaogniać sytuacji, kierownictwo PPR postanowiło w maju 1944 r. przesunąć Moczara do obwodu kieleckiego. W momencie tak zwany Polski lubelskiej został on włączony do Komitetu Centralnego PPR (sierpień/wrzesień 1944). W 1945 r. Moczar został członkiem, a w dalszym ciągu kierownikiem Ekipy Operacyjnej Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego do spraw województwa łódzkiego. Od 8 czerwca 1945 r. pełnił funkcję szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi. Zaciekle zwalczał podziemie antykomunistyczne, regularnie sam w okrutny sposób prowadził przesłuchania żołnierzy podziemia. Przyczynił się do sfałszowania wyników referendum ludowego (1946) i wyborów do Sejmu Ustawodawczego (1947). W 1947 r. został awansowany na generała brygady. Na plenum sierpniowo-wrześniowym (1948) złożył samokrytykę. Został jednak ukarany surową naganą za pojednawczy relacja do "odchyleń prawicowo-nacjonalistycznych" w PPR. Od 6 października 1948 r. Moczar sprawował urząd wojewody olsztyńskiego, a po likwidacji urzędu (reforma z 20 marca 1950) do 16 kwietnia 1952 r. był przewodniczącym Wojewódzkiej Porady Narodowej (WRN) w Olsztynie. W dalszym ciągu został przewodniczącym WRN w Białymstoku i Warszawie. W latach 1948-1956 był także zastępcą członka Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KC PZPR). W 1956 r. został członkiem KC PZPR i ministrem Państwowych Gospodarstw Rolnych. Wskutek "polskiego października" objął urząd wiceministra spraw wewnętrznych. Podlegały mu: Departament I, II, Biuro "A", Biuro "T", Biuro Śledcze i Biuro do spraw Przesiedleń. Starał się nie dopuścić do wyliczenia byłych funkcjonariuszy UBP. W 1964 r. awansował na ministra spraw wewnętrznych. Zintensyfikował działania przeciwko Kościołowi katolickiemu, między innymi w nawiązniu ze zbliżającą się rocznicą 1000-lecia chrztu Polski. W tym czasie został także prezesem Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). Stworzył w PZPR tak zwany frakcję partyzantów. W 1968 r. Moczar próbował, przez zastosowanie nastrojów antyżydowskich (sam był uważany za głównego antysemitę i antysyjonistę) i wydarzeń marcowych, odsunąć Władysława Gomułkę od władzy. Efektem była przymusowa emigracja kilkudziesięciu tys. osób pochodzenia żydowskiego i represje w środowisku akademickim. Sam przestał być ministrem spraw wewnętrznych. Został zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR i sekretarzem KC PZPR. W 1970 r. przegrał z Edwardem Gierkiem rywalizację o funkcję I sekretarza KC PZPR. Rok potem Gierek usunął go ze stanowisk partyjnych za przygotowywanie "zamachu stanu". W latach 1971-1981 był prezesem Najwyższej Izby Kontroli. Był także w latach 1969-1976 członkiem Porady Państwa i od 1957 r. posłem na Sejm PRL od II do VII kadencji. Działał nadal w ZBoWiD-zie: w latach 1972-1980 jako wiceprezes, a w latach 1980-1983 prezes Porady Naczelnej. Po odsunięciu Gierka był w latach 1980-1981 członkiem BP KC PZPR. Zmarł w Warszawie. Dostał liczne odznaczenia polskie i radzieckie. Swój udział w walkach partyzanckich opisał w książce Barwy walki. (KM)