Postać Michał Korybut Wiśniowiecki biografia

Kim był Michał Korybut Wiśniowiecki co zrobił: 1640-1673 Urodził się 31 lipca 1640 r. w Wiśniowcu jako jedyne dziecko słynnego Jeremiego Wiśniowieckiego i Gryzeldy Zamorskiej. Miał 11 lat, kiedy zmarł jego tata. Gdyż część dóbr była mocno zadłużona wspólnie z matką zamieszkał w Zamościu, u stryja Jana, ówczesnego męża Marii Kazimiery d’Arquien. Sława ojca zapewniła mu wikt i opierunek u króla, na wydatek którego szkolił się za granicą. W 1659 r. na krótko został starostą przemyskim. Przyszły król nie był człowiekiem utalentowanym w sprawowaniu tych funkcji, nie był również przystojnym mężczyzną - gdy z nauk powrócił do państwie, przyszła Marysieńka So-bieska określiła go mianem chorowitego i wyłysiałego mizeroty. Nie miał również talentów wojskowych - wprawdzie brał udział w kampanii Jana Kazimierza na Ukrainę w 1663 r., lecz niczego wielkiego tam nie dokazał. W 1665 r. zmarł jego wuj, a wdowa po nim wyszła za mąż za Jana Sobieskiego. Rozpoczęła się walka o spadek po Zamoyskim, która toczyła się jeszcze za panowania Michała Korybuta. Po zgonu matki żył w Zwierzyńcu pod Zamościem, nie udzielając się wojskowo, politycznie ani nawet publicznie. W 1668 r. abdykował Jan Kazimierz i nagle Michał Korybut stał się w najwyższym stopniu znaną postacią w Rzeczpospolitej. Nawał kandydatów do tronu sprawił, iż swego trzeba było popierać bardzo umiejętnie, podsuwając jakieś mniej istotne kandydatury, które wycofywało się w odpowiednim momencie, by ukazać właściwą postać, bądź pokonując przeciwników sprytem. Tę pierwszą wersję przyjął podkanclerzy koronny Andrzej Olszowski, popierający Karola Lotaryńczyka, lecz jako przykrywki użył "Piasta", a więc właśnie Michała. Fakt, iż Michał krwi piastowskiej nie miał w sobie ani kropli, w żaden sposób nikomu nie przeszkadzał. Olszowski przeliczył się w swoich planach - sława ojca Michała nadal była nadzwyczajnie silna. Widząc to, podkanclerzy porzucił forowaną uprzednio kandydaturę Karola i skupił się na wychwalaniu zalet młodego Wiśniowieckiego. W skutku zapał ogarnął wszystkich i prymas Mikołaj Prażmowski ogłosił Korybuta królem. Będący tego świadkiem Jan Chryzo-stom Pasek odnotował, że w momencie elekcji nowo mianowany król "pokorniusieński skurczył się, nic nie mówił". Niestety, jak się niebawem okazało, jedyną zaletą Michała była sława jego ojca - z Jeremiego nie miał w sobie nic. Nie lubił jazdy konnej, a co za tym idzie również wojaczki, najchętniej spędzałby chwile za suto zastawionym stołem, bądź - odpoczywając - w łożu. Uwielbiał plotki i nierzadko spędzał na nich godziny, plotkując nawet ze służbą. Nic dziwnego, iż miał dużą opozycję, która określała go regularnie mianem zastrachanej sowy. Jego spiritus movens stał się Olszowski, który załatwiał przewarzająca część spraw, przy biernym udziale władcy, aż nareszcie w 1670 r. wyswatał go z szesnastoletnią księż-niczką habsburską Eleonorą Marią Józefą. Żona, w odróżnieniu do Michała, błyskawicznie zyskała sobie sympatię Polaków. Niestety, Wiśniowiecki nie potrafił w niczym sprostać władzy, którą dostał. Rzeczpospolita, skłócona, prowadząca nieustanne wojny, potrzebowała świetnego dyplomaty, polityka i stratega, jednak nie uzyskała tego w osobie Michała Korybuta. Prowadzone poprzez hetmana Jana Sobieskiego wojny z Turkami zostały wstrzymane, bo władca zbyt opóźniał wymarsz dzięki. Opozycja, z Janem Sobieskim i Mikołajem Prażmowskim na czele, planowała nawet abdykację króla, pod warunkiem jednak, że Eleonora pozostałaby na tronie. Mieli nawet dla niej nowego kandydata na męża - księcia Karola de Longueville. W skutku 1 lipca 1672 r. doszło do ogłoszenia zamachu stanu. Władca jednak wygrał tę batalię, jednakże niewątpliwie pomógł mu fakt, że w momencie zamachu stanu jego kontrkandydat już nie żył, o czym opozycjoniści nie wiedzieli. Sobieski jednak miał pod sobą wojsko i przypadek wyglądała bardzo groźnie. Na szczęście powiodło się dojść do konsensusu, a król zatwierdził podatek i dał zgodę na nową wojnę z Turcją. Miał ją poprowadzić niedawny buntownik Jan Sobieski. Jak się okazało, była to mądra decyzja, gdyż Sobieskiemu powiodło się, pomimo zdobycia poprzez Turków Kamieńca, uchronić państwo przed najazdem tatarskim. Niestety, brak pomocy spowodował, że Polacy byli zmuszeni podpisać haniebny traktat w Buczaczu (18 października 1672), gdzie utraciliśmy całe Podole wspólnie z Kamieńcem. Ogłoszona mobilizacja spowodowała, iż szlachta zjechała do obozu pod Gołębiem, gdzie ogłosiła konfederację, za wszystkie klęski obwiniając opozycjonistów. Nad państwem zawisła groźba wojny domowej, na szczęście dzięki wpływom Eleonory powiodło się jej zapobiec. W skutku zaciągnięto nowy podatek i z nowym wojskiem Jan Sobieski ruszył na Turków, odnosząc świetne zwycięstwo pod Chocimiem (11 listopada 1673). O tym sukcesie nie dowiedział się już Michał Korybut, zmarł gdyż 10 listopada. Podejrzenie otrucia zostało odrzucone poprzez sekcję zwłok. Pochowany został w katedrze wawelskiej. Po zgonu Wiśniowieckiego Eleonora w 1678 r. ponownie wyszła za mąż za Karola Lotaryńskiego, miała z nim piątkę dzieci. (BCz)1640 narodziny Michała Korybuta 1648 wybuch stworzenia Chmielnickiego 1648 zgon Władysława IV Wazy 1651 zgon Jeremiego Wioeniowieckiego 1668 abdykacja Jana Kazimierza 1669 wybór Michała Korybuta na króla Polski 1670 ślub z Eleonorą Marią 1672 zamach stanu pod Gołębiem 1672 traktat w Buczaczu 1673 zwycięstwo Sobieskiego pod Chocimiem 1673 zgon Michała Korybuta