Postać LUDWIK VAN BEETHOVEN biografia

Kim był LUDWIK VAN BEETHOVEN co zrobił: 1 6 ( 1 7 ) grudnia 1 7 7 0 - 2 6 marca 1 8 2 7 Urodził się w Bonn. Jego rodzina miała pochodzenie flamandzkie (Brabancja). Tata był tenorem w kapeli dworskiej. W relacji do rodziny był tyranem nadużywającym regularnie alkoholu. Gdyż muzyczne umiejętności syna ujawniły się bardzo inicjalnie, chciał je zastosować, zmuszając go do wielogodzinnych ćwiczeń na fortepianie i skrzypcach. Już w wieku 8 lat Ludwik dał swój pierwszy koncert w Kolonii. Rok potem zaczął regularną naukę u kompozytora i organisty Ch.G. Neefe. Po trzech latach został jego zastępcą na stanowisku organisty i kapelmistrza. Dzięki Ferdynandowi hr. von Waldstein, który został protektorem Beethovena, wyjechał w 1792 r. do Wiednia na dalszą naukę. Tu, poza kilkoma podróżami koncertowymi, mieszkał aż do zgonu. Uczył się u J. Hay-dna, G. Albrechtsbergera i A. Salierego. Równocześnie był wziętym nauczycielem gry na fortepianie. Sam także koncertował jako znakomity pianista-wirtuoz i improwizator. W 1797 r. rozpoczęła się tragedia mistrza - stopniowa strata słuchu. Początkowo ją ukrywano. Starał się nadal koncertować, lecz wyglądało to coraz gorzej. Był bliski popełnienia samobójstwa. Świadectwem jest jego list do braci, tak zwany testament heiligensztadzki (Heiligenstädter Testament). Wreszcie przestał koncertować, ograniczył się do komponowania. Musiał bazować na tak zwany słuchu wewnętrznym i swej wyobraźni dźwiękowej. Z otoczeniem porozumiewał się przy użyciu tak zwany zeszytów konwersacyjnych. Sam mówił, lecz w ograniczonym stopniu nauczył się czytania z ruchu warg. Dlatego także pytania trzeba było zadawać mu na piśmie. Borykał się również z problemami finansowymi i kłopotami z wychowaniem bratanka, Karla. Materialna stabilizacja nastąpiła dopiero wtedy, kiedy arystokraci ufundowali mu roczną pensję w wysokości 4000 guldenów. Docenieniem jego geniuszu był koncert galowy w czasie kongresu wiedeńskiego (29 listopada 1814), gdzie wzięli udział prawie wszyscy jego uczestnicy. Z przekonania był republikaninem. Popierał Ogromną Rewolucję Francuską. Piętnował rozbiory Polski i Napoleona, gdy ten koronował się na cesarza. Ostatnie lata życia - pomimo tego, że dostał liczne dowody uznania, między innymi członkostwo szwedzkiej Akademii Nauk, złoty medal od króla Francji, Ludwika XVIII - spędził w osamotnieniu. Mocno schorowany, wyraźnie stronił od ludzi. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu. Jego twórczość można podzielić na trzy okresy. W pierwszym był "naśladownikiem Haydna". Najwybitniejszym utworem z tego młodzieńczego okresu była Sonata fortepianowa c-moll op. 13 (Patetyczna). Drugi moment to klasycyzm. Skomponował wtedy: osiem z dziewięciu symfonii, przewarzająca część z 32 sonat fortepianowych, w tym Księżycową cis-moll op. 27/2, Pastoralną D-dur, Waldsteinowską C-dur op. 53, Apassionatę f-moll op. 57, A-dur na skrzypce i fortepian (Kreutzerowską), koncerty fortepianowe c-moll op. 37, G-dur op. 58 (Skowron-kowy), Es-dur op. 73 (Cesarski), Koncert skrzypcowy D-dur op. 61, operę Fidelio op. 72, oratorium Chrystus na Górze Oliwnej op. 85, liczne wariacje, utwory kameralne, pieśni i bagatele, w tym słynna miniaturka Dla Elizy. W ostatnim okresie, gdy skłaniał się ku Romantyzmowi, powstały ostatnie kwartety smyczkowe, sonaty fortepianowe, Msza Uroczysta D-dur op. 123, a w pierwszej kolejności IX symfonia d-moll (Symfonia radości). Po jej pierwszym publicznym wykonaniu (6 maja 1824), gdy zobaczył entuzjazm słuchaczy, płacząc, zszedł z estrady. Istotnym elementem jego twórczości była także muzyka kameralna: tria, kwartety, kwintety, sekstety dla różnego rodzaju zespołów. Wprowadzał nowe instrumenty do orkiestry - flet piccolo, kontrafagot i puzon. Rozszerzył i wprowadził potrójną (Eroica) i poczwórną (IX symfonia) obsadę rogów. W prawie każdym jego utworze było coś, co naruszało obowiązujące kanony w muzyce, wytyczało nowe drogi. Rozluźnił klasyczne podejście do formy i harmonii. Jego muzyka cieszyła się uznaniem nie tylko koneserów, lecz również przeciętnego słuchacza. (KM)