Postać LEON XIII właśc. Vincenzo Gioacchino Pecci biografia

Kim był LEON XIII właśc. Vincenzo Gioacchino Pecci co zrobił: 2 marca 1 8 1 0 - 2 0 lipca 1 9 0 3 Urodził się w Carpineto Romano, w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Uczył się w jezuickim kolegium w Viterbo i Kolegium Rzymskim. Stopień doktora uzyskał w rzymskim Dei Nobili Ecclesiasciti. W 1837 r. dostał święcenia kapłańskie. W latach 1843-46 był nuncjuszem w Belgii. W 1846 r. został biskupem Perugii, a w 1853 kardynałem. Uważany był za jednego z najlepszych biskupów włoskich. Działalność duszpasterska stała się jego atutem na konklawe po zgonu papieża Piusa IX. Przychylność kardynałów zdobył również, sprawując funkcję kardynała kamerlinga (1877-78). Dał się poznać jako osoba stanowcza, opanowana i kreatywna. 20 lutego 1878 r. został wybrany papieżem. W 1881 r. udostępnił częściowo archiwa watykańskie. Podniósł prestiż papiestwa, mimo ograniczeń spowodowanych konfliktem z rządem włoskim o skonfiskowane dobra. Doprowadził do kompromisu z O. Bismarckiem. Zakończył Kulturkampf w Niemczech. Zawarł konkordat z Rosją (1882). Ustanowił relacje dyplomatyczne z Ogromną Brytanią, Stanami Zjednoczonymi, Norwegią, a wznowił z Belgią. Ustanowił odznaczenie Pro Ecclesia et Pontifice. Zmarł w Rzymie i został pochowany na Lateranie. Uznaje się go za pierwszego nowoczesnego papieża. Nie rezygnował z ewangelizacji społeczeństwa, a równocześnie próbował nawiązać dialog ze współczesnym światem. Popierał postęp kultu Najświętszego Serca Jezusa i Najświętszej Marii Panny. Poświęcał sporo uwagi problemowi zjednoczenia Kościołów odłączonych od Rzymu. Na Kongresie Eucharystycznym w Jerozolimie w 1893 r. okazał przychylność wobec chrześcijańskiego Wschodu i troskę o respektowanie tradycji liturgicznych Kościołów wschodnich. W encyklice Orientalium diginitas potwierdził wolę zerwania z polityką latynizacji patriarchatów unickich. Dążył także do zbliżenia z Kościołem anglikańskim. Ideę zjednoczeniową zawarł w encyklice Satis cognitum (1896). Położył nacisk na jedność, lecz równocześnie wskazywał na różnicę pomiędzy jednością a jednolitością. W encyklice Aeterni Patris (1879) poparł tomizm. Dzięki te-mu doszło do jego reaktywacji i ponownej nobilitacji. Uważał, iż każdy katolik ma prawo do życia odpowiednio z wyznawaną wiarą, do chrześcijańskiego wychowania dzieci i młodzieży, poszanowania świętości i nierozerwalności małżeństwa, swobody zakładania stowarzyszeń religijnych. Analizując przemiany socjalne i konsekwencje industrializacji, uznał, że zagrożeniem dla religii i wiary katolickiej może być socjalizm. W encyklice Quod apostolici muneris (1878) pisał o błędach socjalistów, komunistów i ni-hilistów. Przeciwstawił się idei rewolucji socjalistycznej, głosząc tezę o boskim pochodzeniu władzy państwowej i "naturalnych" nierównościach ekonomicznych. W encyklice Rerum novarum (1891) przedstawił zasady katolickiej edukacji socjalnej. Zdecydowanie stanął po stronie istniejącego porządku społeczno-ekonomicznego. Własność prywatną uznał za naturalne prawo człowieka. Wystosował apel do właścicieli zakładów przemysłowych i rządów poszczególnych krajów, by prowadzili działalność zmierzającą do poprawy warunków bytowych i pracy robotników. Zanegował marksistowską tezę o walce klas, wystąpił z ideą solidaryzmu społecznego, głoszącą, iż klasy powinny współpracować ze sobą. Zalecał także chrześcijańskie umiarkowanie. Encyklika ta stała się ideową fundamentem dla chrześcijańskich związków zawodowych i katolickiej partii politycznej - Chrześcijańskiej Demokracji (chadecji). Skrytykował również masonerię w encyklice Humanum genus (1884). Do innych ważniejszych encyklik należą: Inscrutabili Dei consilio (1878, O postaciach zła w społeczeństwie i o misji Kościoła i papiestwa), Arcanum divinae sapientiae (1880, O małżeństwie chrześcijańskim), Mirae caritatis (1902, O Sakramencie Eucharystii). (KM)