Postać JULIUSZ SŁOWACKI biografia

Kim był JULIUSZ SŁOWACKI co zrobił: 4 września 1 8 0 9 - 3 kwietnia 1 8 4 9Juliusz Słowacki - drugi w okolicy Mickiewicza znakomity artysta polskiego romantyzmu - Urodził się w Krzemieńcu. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim. W 1832 r. przyjechał do Paryża, gdzie zadebiutował I i II tomem Literaturze. W skład I tomu wchodziły powieści poetyckie. Były pośród nich: Szanfary, Mnich, Arab - czerpiące inspirację z orientalizmu, oparty na podaniu historycznym Jan Bielecki, będąca poematem o zdradzie (wzorowana na Konradzie Wallenrodzie) Żmija. W II tomie z kolei znalazły się pierwsze próby dramatyczne - Mindowe i Maria Stuart. Najwybitniejsza powieść poe-tycka Juliusza Słowackiego - Lambro zamieszczona zastała w wydanym w 1833 r. III tomie Literaturze. Jej tytułowy bohater to typowy bajroniczny odszczepieniec - niespełniony powstaniec grecki, korsarz i opiumista. Od końca 1832 do 1836 r. pisarz prze-bywał w Szwajcarii. Tam stworzył Kordiana i poemat Godzina myśli. Kordian należy do w najwyższym stopniu znanych dramatów twórcy. Na przykładzie biografii głównego bohatera zaprezentowany został wizerunek człowieka epoki i los pokolenia powstańczego. Słowacki przedstawił w nim również własną, odmienną od Mickiewiczowskiej, koncepcję narodowego mesjanizmu. Polska jako Winkelried narodów, wzorem średniowiecznego rycerza szwajcarskiego, miała skupić na sobie uwagę innych krajów i tym samym dać uciemiężonym narodom szansę wyswobodzenia się. W latach 1836-1838 artysta odbywał podróż do Włoch i na Bliski Wschód. Poznanemu w tym czasie Krasińskiemu zadedykował wydaną w 1839 r. Balladynę. Utwór ten miał otwierać cykl przeznaczony mitycznym dziejom narodu polskiego, do którego należała również Lilla Weneda. Podróż na Wschód przyniosła owoce w formie poematu Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu. To właśnie z tego dzieła pochodzi fragment Grób Agamemnona, który można potraktować jako poetycką refleksję nad historią Polski i rolą poety w jej dziejach. Zapis tęsknoty za ojczyzną i romantycznej samotności stanowi Hymn (Smutno mi, Boże). Po powrocie do Paryża w 1839 r. Słowacki wydał Trzy poematy. O nastroju tego tomu decydują opisy różnych postaci ludzkiego nieszczęścia: od bólu rodzicielskiego po stracie dzieci (tata zadżumionych), poprzez cierpienie kochanków (W Szwajcarii), aż po przytłaczającą świadomość własnej małości (Wacław). Utworem zapowiadającym przełom w twórczości Słowackiego jest Beniowski - poemat dygresyjny, pochodzący z 1841 r. Oznajmia on koniec romantycznego indywidualizmu i przezwyciężenie typu bohatera bajronicznego. Ma on również wymowę pożegnalną, polemiczną wobec krytyków, wreszcie detronizującą Adama Mickiewicza. Słowacki daje propozycję nowego modelu literaturze, wydobywającej prawdę, łączącej pokolenia: "Chodzi mi o to, by język giętki / powiedział wszystko, co pomyśli głowa". Rok 1842 przynosi tak zwany mistyczny przełom w twórczości Juliusza Słowackiego. Pisarz postanowił utworzyć własny mechanizm filozoficzny. Pełen wykład filozofii genezyjskiej dał w utworze Genezis z Ducha (1844-1846), a potem w Królu-Duchu (1849). Odpowiednio z tą koncepcją wszystko, co istnieje, miało posiadać duchową istotę, z kolei materia to tylko przemijalny i kruchy owoc jej aktywności. Historia tym samym staje się areną przemian ducha, którego ewolucja dokonywana jest kosztem ludzkich cierpień, gdyż zgon ciała to przejście ducha w doskonalszą formę. Celem tak pojętej ewolucji ma być Królestwo Boże na ziemi. Do nurtu genezyjskiego w twórczości Juliusza Słowackiego należały również: Samuel Zborowski, Ksiądz Marek, Sen srebrny Salomei. Juliusz Słowacki, jednakże za życia regularnie niedoceniany, to jednak poprzez historyków literatury zgodnie nazwany został drugim, w okolicy Mickiewicza, najwybitniejszym artystą polskiego romantyzmu. (DP)