Postać JÓZEF GRZEGORZ CHŁOPICKI biografia

Kim był JÓZEF GRZEGORZ CHŁOPICKI co zrobił: 1 4 marca 1 7 7 1 - 3 0 września 1 8 5 4 Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Nieczuja w Kapustynie (Wołyń). W wieku 14 lat zaczął służbę wojskową w armii polskiej. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 r. i stworzeniu kościuszkowskim (1794). Po trzecim rozbiorze Polski wyjechał na emigrację (1795). W latach 1797-1806 służył w Legionach Polskich utworzonych poprzez Jana Henryka Dąbrowskiego. Służbę zaczął w stopniu kapitana. W latach 1808-1811 dowodził Legią Nadwiślańską w Hiszpanii w stopniu generała brygady. Wsławił się w bitwie pod Saragossą. W dalszym ciągu wspólnie z Legią brał udział w wyprawie Napoleona I na Moskwę (1812). Został ranny w bitwie pod Borodino. Za zasługi Napoleon mianował go baronem Cesarstwa Francuskiego. Po upadku cesarza wstąpił do armii Królestwa Polskiego, formowanej poprzez cesarza Rosji, Aleksandra I (1815). Dostał stopień generała dywizji i dowództwo nad jedną z dywizji. Po zatargu z ogromnym księciem Konstantym wystąpił z wojska w 1818 r. Nie brał udziału w działalności spiskowej. Po wybuchu stworzenia listopadowego początkowo odmówił dołączenia do powstańców, lecz 3 grudnia 1830 r. Porada Administracyjna mianowała go wodzem naczelnym. Nie wierzył w szanse stworzenia i przyjął dowództwo "w imieniu Mikołaja", cesarza Rosji i króla Polski. Był w tym czasie uwielbiany poprzez tłum, lecz potępiany poprzez działaczy Towarzystwa Patriotycznego. Prowadził pertraktacje ze stacjonującym pod Warszawą księciem Konstantym. 5 grudnia 1830 r. ogłosił się dyktatorem, lecz stworzenie listopadowe nazywał "zbrojną ruchawką". Wysłał do Petersburga księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego i Jana Jezierskiego z petycją do cara. Proponował podłączenie do Królestwa Polskiego Litwy, Podola i Wołynia, wycofanie wojsk rosyjskich z Królestwa i respektowanie konstytucji nadanej poprzez Aleksandra I. Traktował stworzenie jako walkę o przywrócenie praw, a nie walkę o pełną niepodległość. Po odrzuceniu poprzez cara petycji sejm ogłosił stworzenie powstaniem narodowym (18 grudnia 1830). Chłopicki złożył własną władzę na ręce sejmu, lecz ten z powrotem mu ją powierzył. Jego dyktatura trwała do 18 stycznia 1831 r. Po zrzeczeniu się dyktatury pozostał w armii jako doradca naczelnego wodza, którym wybrano w sejmie 25 sty-cznia1831 r. księcia Michała Radziwiłła. W bitwie pod Grochowem (25 lutego) był faktycznym dowódcą wojsk polskich. W czasie walk został ciężko ranny. Po upadku stworzenia wyjechał do Krakowa, gdzie spędził ostatnie lata życia. Był znakomitym dowódcą wojskowym, lecz jako konserwatysta i konstytucjonalista chciał przestrzegać porządku i prawa. Zerwanie unii z Rosją uważał za nierealne i sprzeczne z polską racją stanu. Uznawał, że władza cesarza Rosji jako króla Polski jest legalna i był wobec niej lojalny. Dlatego także, zdaniem działaczy konserwatywnych, był idealnym kandydatem do prowadzenia rozmów z Mikołajem I. Jego postulaty zawarte w petycji były nierealne, bo cesarz stał na straży porządku wiedeńskiego. W okresie trwania pertraktacji zaprzepaścił sposobność wzmocnienia armii polskiej i przygotowania jej do wojny z Rosją. Ostro zwalczał przeciwników politycznych, szczególnie z kręgu Towarzystwa Patriotycznego. Zamknął także opozycyjne czasopisma. Pragnąc przychylnie nastawić Mikołaja I do swojej polityki, próbował uspokoić społeczeństwo. Obawiał się "jakobinizmu" pośród społeczeństwa polskiego. Nie rozumiał, iż rokowania z Petersburgiem można prowadzić tylko pod bronią, z dobrze rozbudowaną i uzbrojoną armią. Jego postawa wzbudziła niechęć sejmu. Posłowie bez sprzeciwu zgodzili się na jego dymisję w styczniu 1831 r. (KM)