Postać JERZY SEBASTIAN LUBOMIRSKI biografia

Kim był JERZY SEBASTIAN LUBOMIRSKI co zrobił: 2 0 stycznia 1 6 1 6 - 3 1 grudnia 1 6 6 7Ten znakomity polityk, przedstawiciel znanego magnackiego rodu Lubomirskich, był synem dowódcy obrony Chocimia w 1621 r., Stanisława Lubomirskiego. W młodości studiował za granicą, a po powrocie do państwie został posłem na sejm. Dał się wówczas poznać jako wszechstronnie uzdolniony, świetny mówca o olbrzymiej erudycji. W trakcie stworzenia Chmielnickiego towarzyszył Janowi Kazimierzowi w wyprawie zakończonej ugodą w Zborowie, a w 1651 r. pod wodzą króla i Jeremiego Wiśniowieckiego walczył w bitwie pod Beresteczkiem. Błyskawicznie ujawniły się jego znakomite talenty dowódcze. W momencie tak zwany potopu szwedzkiego władca w okresie swojej ucieczki na Śląsk oddał pod jego pieczę w Lubowli skarbiec koronny. Lubo-mirski jako jeden z nielicznych magnatów pozostał wierny swojemu monarsze i zgromadził samodzielnie wojska na Spiszu i na Podhalu, umożliwiając Janowi Kazimierzowi w 1656 r. powrót do Polski poprzez Karpaty. Witał go uroczyście w Dukli. Wierny królowi pozostał również w 1657 r., kiedy Rzecz-pospolitą najechał książę siedmiogrodzki, Jerzy II Rakoczy. Ruszył wówczas wraz z Janem Sobieskim z wyprawą odwetową na Siedmiogród. Towarzyszyli mu górale, których sympatię zyskał w okresie stworzenia antyszwedzkiego. Sukcesy te przyniosły mu w 1657 r., prócz już pełnionej godności marszałka wielkiego koronnego, również buławę hetmana polnego koronnego. Już jako dowódca wojsk koronnych, wraz z hetmanem Stanisławem "Rewerą" Potockim, na czele armii powstrzymywał w 1659 r. najazd rosyjski. Jedna z dwóch armii cara Aleksego Romanowa, znajdująca się pod dowództwem Wasyla Szermietiewa (w jej składzie znajdowały się oddziały kozackie syna zmarłego Bohdana Chmielnickiego, Juraszki), skierowała się na Lwów i Kraków. Została w 1660 r. otoczona w obozie warownym poprzez armię koronną i mimo prób odsieczy kozackiej zmuszona do kapitulacji. Lubomirski zyskał wówczas, w okolicy Stefana Czarnieckiego, sławę najwybitniejszego polskiego wodza połowy XVII w. Dla samego Lubomirskiego i jego późniejszych losów decydująca okazała się ostatnia dekada jego życia. Do chwili obecnej wiernie stojący u boku króla, teraz rozpoczął się skłaniać w stronę opozycji królewskiej, kształtującej się wokół sprzeciwu wobec koncepcji wzmocnienia władzy królewskiej. Tego typu pomysły rodzące się na dworze królewskim przypisywano w pierwszej kolejności królowej Ludwice Marii. Lubomirski, rywalizując o buławę hetmana wielkiego koronnego ze Stefanem Czarnieckim, początkowo nie wydawał się skłonny do buntu. Jednak przed sejmem w 1661 r., na sejmiku w Proszowicach stanął ostatecznie w obronie wolnej elekcji, a przeciw królowi. Władca, pewny wsparcia Francji, pozwał Lubomirskiego przed sąd sejmowy, oskarżając go o zamach stanu, a trybunał skazał go zaocznie w 1664 r. na pozbawienie urzędów, infamię, konfiskatę dóbr dziedzicznych i zgon. Powiodło mu się jednak zbiec za granicę. Na wygnaniu uzyskał wsparcie Habsburgów i pod hasłem obrony szlacheckiej "złotej wolności" wrócił do Rzeczypospolitej. 6 lipca 1665 r. pobił wojska królewskie pod Częstochową. Po chwilowym rozejmie w trakcie sejmu w maju 1666 r. władca zdecydował się jednak na stłumienie rokoszu siłą po uzyskaniu wsparcia finansowego Francji i pomocy powyżej 20 tys. wojsk kozackich. W trakcie przeprawy koło jeziora Gopło, pod Mątwami 13 lipca 1666 r. rokoszanie pokonali wojska królewskie w krwawej bitwie. 31 lipca 1666 r. doszło do podpisania ugody pod Łęgonicami. Władca zgodził się między innymi na powszechną amnestię. Sam Lubomirski, przerażony efektami swojego rokoszu, uroczyście (z płaczem i na kolanach) przeprosił króla pod Jaroszynem 8 sierpnia 1667 r. Nie odzyskał jednak dóbr i urzędów i wyjechał za granicę. Zmarł we Wrocławiu. (RK)