Postać JAN KAROL CHODKIEWICZ biografia

Kim był JAN KAROL CHODKIEWICZ co zrobił: 1 5 6 0 - 2 4 września 1 6 2 1Syn kasztelana wileńskiego, Jana Hieronima Chodkiewicza i Krystyny Zborowskiej. Urodził się w 1560 r. Od młodości poświęcił się karierze wojskowej. Jeszcze pod komendą Stanisława Żółkiewskiego brał udział w 1596 r. w tłumieniu kozackiego buntu Semena Nalewajki, pustoszącego również Ogromne Księstwo Litewskie. W 1600 r. uczestniczył w wyprawie na Mołdawię, a rok potem dostał buławę hetmana polnego litewskiego. Własną karierę wojskową zawdzięczał jednak w pierwszej kolejności kanclerzowi Janowi Zamoyskiemu. Najpierw XVII w. dążenie Szwecji do panowania nad wszystkimi wybrzeżami Morza Bałtyckiego i starania Zygmunta III Wazy, mające na celu odzyskanie utraconej w 1599 r. korony szwedzkiej, doprowadziły do wojny w Inflantach. Jan Zamoyski, dowodzący wojskami w startowym etapie wojny, przekazał dowództwo w Inflantach Chodkiewiczowi w 1602 r. Ten odpierał napór Szwedów, odebrał Dorpat, a w 1604 r. zwyciężył ich w bitwie pod Białym Kamieniem, mimo prawie trzykrotnej przewagi armii Arvida Erikssona. Kiedy nareszcie koronowany na króla Szwecji Karol Sudermański z ogromną armią rzucił się na Rygę, Chodkiewicz zadał mu druzgocącą klęskę pod Kircholmem w 1605 r. Bitwa ta była jednym z najświetniejszych zwycięstw oręża polskiego. Mimo zmieniającej się na niekorzyść sytuacji Rzeczy-pospolitej powiodło mu się do podpisania rozejmu w 1611 r. odnieść szereg sukcesów militarnych: w 1609 r. zyskał Parnawę i uwolnił od szwedzkiej blokady Rygę. W dalszym ciągu pobił Szwedów nad rzeką Gauja i zyskał Dynemunt. Sukcesy te zapewniły mu już w 1605 r. buławę wielkiego hetmana litewskiego. Cieszył się zaufaniem króla Zygmunta III Wazy, któremu pozostawał wierny również w trakcie tak zwany rokoszu sandomierskiego. Mimo niechęci do eskapady moskiewskiej, od 1611 r. przejął kluczowy ciężar prowadzenia kampanii aż do 1618 r. Prowadzono ją w pierwszej kolejności pod hasłem osadzenia na tronie carskim królewicza Władysława. Próby utrzymania załogi polskiej w Moskwie zakończyły się fiaskiem, jednak zdobycie i utrzymanie Smoleńska w 1612 r. poprzez Chodkiewicza pozwoliło pozostawić tę twierdzę w granicach Rzeczypospolitej. Organizował również wyprawę królewicza Władysława na Moskwę w latach 1617-1618, jednak mimo dotarcia pod jej mury, nie powiodło się zająć miasta, a wojnę zakończył rozejm w Dywilinie, wskutek którego Polska zatrzymała Smoleńszczyznę, Siewierszczyznę i Czernihowszczyznę. Za zasługi w wojnie polsko-rosyjskiej został wynagrodzony nominacją na wojewodę wileńskiego w 1616 r. Własne żołnierskie życie zakończył, broniąc przed nawałą turecką twierdzy chocimskiej. Wojska Rzeczypospolitej, wzmacniane Kozakami pod dowództwem atamana Piotra Konaszewicza, broniły się przed armią turecko-tatarską, dowodzoną poprzez sułtana Osmana II. Chodkiewicz zmarł w trakcie oblężenia, załodze polskiej powiodło się jednak utrzymać obóz i obronić granicę na Dniestrze. Do historii Polski przeszedł jako zwycięzca pod Kircholmem i świetny dowódca oryginalnej polskiej formacji, jaką była niezwyciężona w otwartym polu ciężka kawaleria - husaria. Dzięki impetowi husaria mogła rozbijać formacje zachodniej piechoty i jazdy, które, nastawione na walkę na broń palną, nie mogły powstrzymać jej szarż. Pod Kircholmem dzięki zastosowaniu tej właśnie formacji raptem czterotysięczna polsko-litewska armia rozgromiła powyżej trzy razy liczniejszą armię szwedzką, gdzie walczyły wtedy idealne zaciężne piechoty: szwedzka, holenderska, szkocka i niemiecka, odnoszące sukcesy w całej Europie. (RK)