Postać IGNACY JAN PADEREWSKI biografia

Kim był IGNACY JAN PADEREWSKI co zrobił: 6 listopada 1 8 6 0 - 2 9 czerwca 1 9 4 1 Urodził się w Kuryłówce (Podole) w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Uczył się gry na fortepianie w domu, a od 1872 r. w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Potem, dzięki pomocy Heleny Modrzejewskiej kontynuował naukę w Berlinie i Wiedniu. Jego pierwszy koncert odbył się w Wiedniu w 1887 r. W okresie I wojny światowej przebywał w Szwajcarii, Paryżu, Londynie i USA. W 1917 r. przekazał prezydentowi USA, Woodrowowi Wilsonowi, petycję podpisaną poprzez 600 tys. osób, gdzie domagano się od społeczności międzynarodowej uznania prawa Polski do niepodległości i sprawiedliwych granic. Od 15 sierpnia 1917 r. był czynnym działaczem Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu. Jako jego reprezentant w stanach zjednoczonych ameryki prowadził akcję rekrutacji do polskiego wojska we Francji. 25 grudnia 1918 r. przybył do Gdańska, a dzień potem do Poznania, gdzie jego pobyt przyczynił się do wybuchu stworzenia wielkopolskiego. Od stycznia 1919 r. był premierem i ministrem spraw zagranicznych rządu koalicyjnego z udziałem endecji, ludowców i PPS (pierwszy rząd polski uznany poprzez państwa Ententy). Jako przewodniczący polskiej delegacji na konferencji pokojowej w Paryżu walczył o podłączenie do Polski Pomorza, Górnego Śląska, Warmii i Mazur. Poparł koncepcję Józefa Piłsudskiego przyłączenia Wileńszczyzny. Atakowany za przyjęcie traktatu mniejszościowego i uleganie Piłsudskiemu, 1 stycznia 1920 r. podał się do dymisji. Zrażony do polityki, w 1920 r. wyjechał na emigrację. W momencie wojny polsko-bolszewickiej sprawował funkcję delegata Polski na Konferencji Ambasadorów w Spa, a w dalszym ciągu na Zgromadzeniu Ligi Narodów (LN). Do maja 1921 r. był stałym przedstawicielem Polski przy LN. Utrzymywał kontakty z Narodowo-Chrześcijańskim Stronnictwem Ludowym. Finansował wydawanie jego czasopisma "Rzeczpospolita". W 1923 r. zabiegał o przyjęcie Polski do Porady LN. Po zamachu majowym był przeciwny rządom Piłsudskie-go i sanacji. W 1936 r. wrócił do czynnej polityki, stając się jednym z inicjatorów utworzenia Frontu Morges - opozycji antysanacjnej. W 1937 r. poparł utworzenie Stronnictwa Pracy z połączenia Narodowej Partii Robotniczej, chadecji i Związku Hallerczyków. Po klęsce wrześniowej był jednym z kandydatów na urząd prezydenta RP. Od grudnia 1939 r. pełnił funkcję przewodniczącego Porady Narodowej - namiastki parlamentu polskiego na emigracji. W 1940 r. wyjechał do USA, by szukać poparcia Polonii dla polskiego czynu zbrojnego. Zmarł w Nowym Jorku. Wirtuozeria gry pozwoliła mu nawiązać liczne kontakty dyplomatyczne, które wykorzystywał dla popularyzacji idei niepodległości państwa polskiego. Był inicjatorem i mecenasem przedsięwzięć patriotycznych, między innymi budowy pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie (1910). W okresie I wojny światowej organizował pomoc dla ofiar wojny na ziemiach polskich, inicjując w 1915 r. wraz z Henrykiem Sienkiewiczem w Vevey działalność Komitetu Pomocy dla Ofiar Wojny w Polsce i w Chicago akcję poparcia dla niepodległościowych aspiracji Polski w stanach zjednoczonych ameryki. Jako pianista stworzył w stanach zjednoczonych ameryki schemat "gwiazdora". Jego życie prywatne było śledzone poprzez prasę. Od 1928 r. organizował w swojej rezydencji w Morges (Szwajcaria) letnie kursy dla młodych pianistów i kompozytorów. Obiecującym muzykom dawał stypendia twórcze. Sam skomponował liczne utwory muzyczne: opery (Manru), symfonie, utwory fortepianowe (Menuet, Krakowiak fantastyczny) i pieśni. Publikował także artykuły muzyczne w "Muzyce" i "La Revue Musicale". W 1937 r. wystąpił w filmie Moonlight Sonata. W tym samym roku razem z Ludwikiem Bronarskim i Józefem Turczyńskim zaczął pracę nad edycją Dzieł wszystkich Fryderyka Chopina. (KM)