Postać HENRYK WIENIAWSKI biografia

Kim był HENRYK WIENIAWSKI co zrobił: 1 0 lipca 1 8 3 5 - 3 1 marca 1 8 8 0 Urodził się w Lublinie. Początkowo uczył się u J. Hornziela i S. Serwaczyńskiego w Lublinie. W dalszym ciągu w latach 1844-1846 był uczniem J.L. Massarta w Konserwatorium Paryskim. Ukończył je z I nagrodą - skrzypce Guarnerego del Gesu (ostatni z ogromnych lutników włoskich). Natychmiast zaczął pełną sukcesów działalność koncertową. Przeważnie występował ze swym o dwa lata młodszym bratem, Józefem, zdolnym pianistą. Występował między innymi w Petersburgu, Helsinkach, Rydze, Dorpacie i Wilnie, gdzie poznał St. Moniuszkę. Poświęcił mu Grand Duo Polonaise, skomponowane wraz z bratem. W latach 1849-1850 uzupełniał w Paryżu studia kompozytorskie u H. Colleta. W latach 1851-1855 występował w Polsce, Rosji, Niemczech, Holandii, Belgii Anglii i we Francji. W 1859 r. objął w Petersburgu stanowisko "solisty Jego Cesarskiej Mości i solisty teatrów cesarskich" i nadwornego skrzypka ogromnej księżnej Heleny. W latach 1862-1867 był również profesorem klasy skrzypiec tamtejszego konserwatorium. Niestety, już w wieku 24 lat pojawiły się objawy dolegliwości serca, które były rezultatem wcześniejszej dolegliwości reumatycznej. Przez wzgląd na tym, dla poratowania zdrowia, otrzymywał coroczne, trzy-, czteromiesięczne urlopy. Zamiast odpoczywać, koncertował w celu polepszenia swej sytuacji finansowej. Ten wyczerpujący tryb życia pogorszył stan jego zdrowia. W latach 1872-1874 odbył z Antonim Rubinsteinem tournée koncertowe po Ameryce Północnej. W latach 1875-1876 prowadził klasę skrzypiec w konserwatorium w Brukseli. Następne koncerty były na tyle wyczerpujące, że w czasie kilku z nich zasłabł. Zmarł w Moskwie. Był wirtuozem skrzypiec. Cieszył się ogromnym powodzeniem, uchodził powszechnie za następcę N. Paganiniego. Z działalnością koncertową łączył ściśle działalność kompozytorską. Harmonijnie łączył w swoich utworach przedmioty wirtuozowskie (tworzył gdyż z myślą o przedstawieniu pełni swych zdolności technicznych), liryczne i ludowe. Nawiązywał do zdobyczy Paganiniego. Był również pod wpływem stylu brillant. Przeważnie używanymi poprzez niego środkami były między innymi szybkie pochody gamowe i pasażowe, szczególne typy artykulacji (staccato, spiccato), dwudźwięki i flażolety. Wieniawski stworzył powyżej 50 kompozycji. Spore walory muzyczne mają etiudy i kaprysy - 10 etiud-kaprysów na skrzypce solo w zbiorze L’école moderne op. 10 i 20 duetów skrzypcowych Etiudy-kaprysy op. 18 (Etudes-Caprices). Do światowych arcydzieł należą dwa koncerty z towarzyszeniem fortepianu albo orkiestry - koncert fis-moll op. 14 i d-moll op. 22. Trwałą pozycję repertuarową mają dwa polonezy koncertowe z towarzyszeniem orkiestry albo fortepianu - Polonez D-dur op. 4 i Polonez A-dur op. 21. Ten drugi jest - w okolicy Polozneza As-dur op. 53 F. Chopina - najpiękniejszym poematem tanecznym polskiego romantyzmu. Nurt narodowy reprezentują także: Kujawiak a-moll i Kujawiak C-dur, Deux mazourkas de salon op. 12 (Dwa mazurki salonowe), Deux mazourkas caractéristiques op. 19 (Dwa mazurki charakterystyczne - Obertas i Dudziarz), Rondo alla polacca e-moll. Uprawiał również popularne w XIX w. fantazje na tematy operowe i pieśniowe. Pośród nich sporą popularność zdobyły: Fantasie brillante na tematy z opery "Faust" Ch. Gounoda i Ogromny duet polonezowy na temat pieśni St. Moniuszki "Kozak" i "Dumka". Pod wpływem nieszczęśliwej miłości napisał Legendę g-moll op. 17. Nuta liryczna przeważa także w utworach: Capriccio-Valse E-dur op. 7, Romance sans paroles et Rondo elegant d-moll op. 9 i Scherzo-tarantelle g-moll op. 16. W 1935 r. zainicjowano w Warszawie Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. H. Wieniawskiego, którego następne edycje, niezależnie od wojennej przerwy, od 1952 r. odbywają się co 5 lat w Poznaniu. Od 1957 r. w okolicy konkursu skrzypcowego odbywają się także konkursy kompozytorskie i konkursy budowy instrumentów smyczkowych. Organizatorem konkursu jest Towarzystwo im. H. Wieniawskiego, założone w 1884 r. (KM)