Postać HENRYK II PLANTAGENET biografia

Kim był HENRYK II PLANTAGENET co zrobił: 1 1 3 3 -1 1 8 9Książę Normandii od 1150 r., Andegawenii i Maine od 1151, władca Anglii od 1154, pierwszy z dynastii Plantagenetów. Był synem Gotfryda, księcia Andegawenii i Matyldy, córki Henryka I, króla Anglii i księcia Normandii, która została dziedziczką tronu angielskiego. Po zgonu Henryka I (1135), wskutek wojny domowej, na tronie angielskim utrzymał się siostrzeniec zmarłego króla, Stefan z Blois, z kolei Gotfryd, działający w imieniu Matyldy, opanował jedynie Normandię (1144), gdzie w 1150 r. rządy przejął jego syn, Hen-ryk II. W 1152 r. Henryk II, wykorzystując przeprowadzony na żądanie króla Francji, Ludwika VII rozwód z Eleonorą, dziedziczką Akwitanii, poślubił ją w niespełna 2 miesiące po tym fakcie. Doprowadziło to do wojny o Akwitanię z Ludwikiem, uznającym to księstwo za dziedzictwo swych córek. Równocześnie, mimo wcześniejszej rezygnacji swej matki z praw do korony angielskiej, podjął Henryk na nowo walkę ze Stefanem. Ten, wobec zgonu swego jedynego syna, zawarł z Henrykiem ugodę przewidującą jego następstwo (1153). Już w roku kolejnym (1154), wskutek zgonu Stefana i dzięki poparciu udzielonemu poprzez arcybiskupa Canterbury Teobalda, Henryk został koronowany na króla Anglii. Wobec wyraźnej teraz przewagi Henryka, Ludwik VII zawarł z nim pokój, rezygnując na jego rzecz z Akwitanii. Zjednoczywszy w swych rękach Anglię i całą zachodnią Francję, Henryk II zaczął przygotowania do walki o koronę Francji. Równocześnie podjął się tworzenia armii zaciężnej, bo kontyngenty dostarczane poprzez wasali były niekarne, a ich użycie ograniczały różne przywileje. By uzyskać kapitał na utrzymanie zaciężnych, w 1164 r. Hen-ryk skodyfikował wymagania duchowieństwa wobec monarchy. W tak zwany konstytucjach clarendońskich zakazał apelacji do papieża, znosił przywileje podatkowe duchowieństwa i poddawał je sądownictwu świeckiemu, wskutek czego kary sądowe miały przypadać królowi. Przeciwko temu wystąpił Tomasz Becket, arcybiskup Canterbury (od 1162) i kanclerz Anglii. Jako odpowiedź władca oskarżył go o malwersacje finansowe w okresie kanclerstwa i zmusił do ucieczki z Anglii. Ten schronił się na terenach podległych królowi Ludwikowi VII. Jednak interdykt rzucony poprzez Tomasza Becketa na państwa rządzone poprzez Henryka II, groźba wojny ze strony Ludwika, który chciał zastosować tę sytuację, i zabiegi papieża Aleksandra III, doprowadziły do pozornego pogodzenia się Henryka II z Tomaszem. Ten jednak po powrocie do Canterbury wystąpił z surowymi karami kościelnymi przeciw znacznej części duchowieństwa, która stała po stronie króla. Wzburzenie w kołach dworskich z tego powodu stało się impulsem dla kilku dworzan, którzy 27 grudnia 1170 r. w katedrze w Canterbury zabili arcybiskupa. Natychmiast po tym tragicznym wydarzeniu zwolennicy reformy Kościoła ogłosili arcybiskupa męczennikiem, co uderzyło w króla, uznanego za moralnego sprawcę zbrodni. W tej sytuacji Henryk zgodził się na pokutę wyznaczoną mu poprzez papieża, lecz równocześnie, korzystając z dawnych pełnomocnictw udzielonych mu poprzez papieża Hadriana IV, wyprawił się na podbój Irlandii. Zmusił tamtejszych książąt do złożenia mu hołdu lennego, a irlandzki Kościół doprowadził do porzucenia specyficznych zwyczajów antyczno-wczesnośredniowiecznych i przyjęcia norm liturgiczno-organizacyjnych propagowanych poprzez papiestwo. W tej sytuacji legaci papieża Aleksandra III, który liczył na wsparcie Henryka w konflikcie z cesarzem Fryderykiem Barbarossą, nie tylko go rozgrzeszyli, lecz również naprawdę uznali przewarzająca część postanowień konstytucji clarendońskich. (1172). Fakt, iż zabójcy arcybiskupa nie ponieśli żadnej kary, wykorzystała, poróżniona z królem, jego rodzina. Na czele buntu stanął najstarszy syn, Henryk, sprzymierzony z Ludwikiem VII i Szkotami. Jednak publiczna pokuta króla w 1174 r. u grobu kanonizowanego Tomasza Becketa (1173) i zwycięstwo nad Szkotami, umożliwiły mu pogodzenie się z synami i zawarcie pokoju z królem Francji. Nowa wojna domowa wybuchła jednak w 1186 r., a na czele buntu stanął Ryszard Lwie Serce. Henryk, opuszczony poprzez wasali, musiał kapitulować w 1189 r. Zmarł w tym samym roku, kiedy dowiedział się, iż do buntowników przyłączył się jego ukochany syn, Jan (bez Ziemi). W okresie swych rządów Henryk II wprowadził w Anglii jednolity mechanizm skarbowy i sądowniczy, między innymi zniesiono sądy boże i pojedynki sądowe. (KM)