Postać GOTFRIED LEIBNIZ biografia

Kim był GOTFRIED LEIBNIZ co zrobił: 1 lipca 1 6 4 6 - 1 4 listopada 1 7 1 6Był jednym z najwybitniejszych filozofów i matematyków doby oświecenia. Urodził się w Lipsku. Już w wieku dziecięcym uznano za "cudowne dziecko". Jego tata był profesorem filozofii i błyskawicznie odkrył u syna niezwykłe umiejętności, co umożliwiło - po okresie samodzielnej edukacji, prowadzonej odpowiednio z surową protestancką rzetelnością - rozpoczęcie poprzez Leibniza studiów uniwersyteckich z prawa, filozofii i matematyki w wieku 14 lat. Już wtedy znany był ze swojej doskonałej pamięci (nazywano go "chodzącą encyklopedią"). W 1663 r. przeniósł się z Lipska do Jeny. W 1669 r. został dworzaninem elektora Palatynatu reńskiego. Wówczas to zaczął służbę dyplomatyczną, pozwalającą na mu od tej pory poznawanie wciąż nowych państw, idei i nawiązywanie kontaktów towarzyskich praktycznie z wszystkimi najwybitniejszymi umysłami swej epoki. W 1672 r. przebywał w Paryżu, próbując nakłonić Ludwika XIV do zmiany dotychczasowych sojuszy i zaangażowania się w wojnę z Turcją, co zabezpieczyłoby Niderlandy, zagrożone właśnie ekspansją francuską (był głosicielem idei powszechnego pokoju między krajami chrześcijańskimi). Pobyt w stolicy Francji wykorzystał również do pogłębienia studiów matematycznych i zawarcia znajomości z ogromnymi francuskimi filozofami i matematykami (A. Arnauldem, N. Malebranchem, P. Nicole‘em, E. W. von Tschirnhausem, C. Huygensem). Później podwójnie wybierał się w podróże do Anglii. Tam poznał natomiast i nawiązał stały kontakt korespondencyjny między innymi z: R. Boylem, R. Hookem i J. Collinsem (ten ostatni pokazał mu rękopisy I. Newtona). W 1673 r. został przyjęty do Royal Society. Po podróży poprzez Niderlandy (poznał wówczas B. Spinozę i A. van Lee-uwenhoeka) w 1676 r. Leibniz osiadł na stałe w Hanowerze jako bibliotekarz i doradca techniczny (między innymi ds. górnictwa) Jerzego I, późniejszego króla Anglii. Kiedy w 1685 r. dostał zlecenie opracowania dziejów rodu Welfów, co miało umocnić pretensje Jerzego do tronu Anglii, podjął wyprawę do Italii (1687-1690) dla poszukiwań źródeł historycznych (poznał wówczas M. Malpighiego i V. Vivianiego). W 1691 r. został bibliotekarzem u księcia brunszwickiego, znanego ze swoich zainteresowań humanistycznych i bogactwa zgromadzonego zasobu bibliotecznego w Wolfenbüttel. Zaowocowało to wydaniem w 1707 r. źródłowej edycji Scriptores rerum Brunsvicensium. W tym okresie zaangażował się również w tworzeniu Pruskiej Akademii Nauk (Societät der Wissenschaften), która przy wsparciu królowej Zofii Charlotty została założona w 1700 r. Ostatnie lata swojego życia Leibniz spędził w Wiedniu (1712-1714) i Hanowerze, gdzie zmarł w 1716 r. Był wtedy już głęboko rozczarowany do życia, gdyż oskarżono go o plagiat dzieł Newtona (szczególna komisja Royal Society oskarżyła go niesłusznie o plagiat prac na temat rachunku różniczkowego). Na jego pogrzebie zabrakło z tego powodu jakiegokolwiek przedstawiciela księcia hanowerskiego, któremu służył prawie poprzez ćwierć wieku (Jerzy I po swojej koronacji w Londynie nigdy już nie zgodził się zresztą na przyjazd Leibniza do Anglii).Niedoceniony poprzez swoich współczesnych, dzisiaj Leibniz uważany jest za oryginalnego filozofa i nadzwyczaj uzdolnionego matematyka. W 1674 odkrył z wyjątkiem Newtona zasady rachunku różniczkowego i całkowego, a oskarżenia o plagiat były niesłuszne. Sposób, którą się posłużył, była oryginalna i odmienna od newtonowskiej. Ponadto wynalazł mechanizm dwójkowy, będący dzisiaj fundamentalnym systemem maszyn cyfrowych (taką zresztą skonstruował samodzielnie), i ogólną metodę całkowania funkcji wymiernych. Wprowadził nowe symbole i uporządkował zapis algebraiczny. W historii filozofii znany jest w pierwszej kolejności dzięki powstaniu oryginalnej koncepcji ontologicznej, dotyczącej budowy świata z indywidualnych, nierozdzielnych bytów zwanych "monadami". Uważał, iż we wszechświecie powszechnie panuje prawo ciągłości, co pozwalało mu jednostkowe zdarzenia, nawet przeciwstawne, sprowadzać do ciągłych szeregów (Monadologia,1714). Był znany z niesłychanej pracowitości, o czym świadczy pozostawienie poprzez niego powyżej 15 tys. napisanych własnoręcznie, obszernych listów. (RK)