Postać FERDINAND FOCH biografia

Kim był FERDINAND FOCH co zrobił: 2 października 1 8 5 1 - 2 0 marca 1 9 2 9 Urodził się w Tarbes, w rodzinie urzędniczej. Do 1870 r. uczył się w jezuickim kolegium św. Michała w Saint Etienne i św. Klemensa w Metz. Po wybuchu wojny francusko-pruskiej (1870) wstąpił jako ochotnik do 4 pułku piechoty. Po zdemobilizowaniu w 1871 r. zaczął naukę w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej Artylerii. W 1874 r. został oficerem 24 pułku artylerii. Trzy lata potem ukończył Akademię Sztabu Generalnego (ASG). Jako specjalista do spraw artylerii służył w latach 1887-1889 w Sztabie Generalnym. Od 1890 r. był wykładowcą strategii ogólnej ASG, a od 1895 r. jej profesorem. Został odwołany w 1901 r. za swe klerykalne poglądy. Napisał w tym czasie szereg prac na temat strategii wojennej, między innymi zastosowania taktyki wojennej Napoleona I we współczesnych uwarunkowaniach bojowych. W 1903 r. Foch został awansowany na stopień pułkownika i mianowany dowódcą 35 pułku artylerii. Następny awans nastąpił w 1905 r. Jako generał brygady, objął stanowisko komendanta ASG. W kolejnych latach był: dowódcą 14 Dywizji (1911), 8 Korpusu Armijnego (1912), 20 Korpusu Armijnego (1913). Po wybuchu I wojny światowej brał udział w bitwie nad Marną (5-9 września 1914), jako dowódca 9 Armii. W dalszym ciągu został wyznaczony na pomocnika Naczelnego Dowódcy, gen. Josepha Joffre’a. Koordynował działania wojenne na północy Francji. W styczniu 1915 r. został dowódcą Północnej Ekipy Armii. Wyróżnił się czasie przygotowań sztabowych do bitwy nad Sommą (lipiec - listopad 1916). W styczniu 1917 r. przedstawił plany działań wojennych na wypadek naruszenia neutralności Szwajcarii poprzez państwa centralne. W momencie od stycznia do marca 1917 r. dowodził 7 i 8 Armią. Po objęciu stanowiska Naczelnego Wodza poprzez gen. Philippe’a Pétaina został szefem Sztabu Generalnego (maj 1917). W 1918 r. mianowano go Naczelnym Dowódcą Sił Sprzymierzonych (Ententy) na froncie zachodnim. W tak zwany drugiej bitwie nad Marną (17 lipca 1918) ostatecznie rozbił kluczowe siły niemieckie, co przesądziło o zakończeniu działań wojennych. Osobiście podyktował Niemcom warunki zawieszenia broni, które podpisano w wagonie kolejowym w lasku Compi?gne (11 listopada 1918). W 1919 r. Foch aktywnie uczestniczył w konferencji paryskiej i ustalaniu warunków traktatu wersalskiego. Ostro krytykował zbyt pojednawczą postawę wobec Niemiec. Proponował podział Niemiec, aby więcej nie zagrażały Europie. Trafnie określił, że traktat wersalski przyniesie zawieszenie broni na 20 lat. Uczestniczył także jako rozjemca w rokowaniach polsko-niemieckich w Trewirze. Dotyczyły one warunków zakończenia stworzenia wielkopolskiego. Wymusił pod groźbą interwencji przerwanie niemieckich działań militarnych przeciwko powstańcom. Był również jednym z organizatorów interwencji wojskowej w Rosji, skierowanej przeciwko bolszewikom i Armii Czerwonej (1918-1920). Zmarł w Paryżu. Był wybijającym się dowódcą wojskowym. W okresie działań militarnych I wojny światowej wykazał się mocnym charakterem, odwagą i poczuciem odpowiedzialności za podejmowane decyzje. Część teoretyków wojskowości krytykowała go za sposób prowadzenia działań, opartych na ofensywnych operacjach na całej linii frontu. Był doceniany poprzez władze francuskie - w sierpniu 1918 r. został marszałkiem Francji - i brytyjskie - dostał tytuł honorowego marszałka polnego brytyjskich sił zbrojnych. Szczególnie doceniano go w Polsce. Dostał tytuły doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskie-go (1918), Uniwersytetu Warszawskiego (1921), Politechniki Lwowskiej (1922) i Uniwersytetu Poznańskiego (1923). W 1923 r. dostał stopień marszałka Polski i został odznaczony Krzyżem Ogromnym Orderu Virtuti Militari i Orderem Orła Białego. Dostał także honorowe obywatelstwo Grudziądza za zasługi dla armii gen. Józefa Hallera i honorowe obywatelstwo Lwowa. Był autorem książek O prowadzeniu wojny, Wspomnienia 1914-1918. (KM)