Postać ERNEST HEMINGWAY biografia

Kim był ERNEST HEMINGWAY co zrobił: 2 1 lipca 1 8 9 9 - 2 lipca 1 9 6 1 Ernest Hemingway - amerykański artysta powieści, opowiadań, reportaży - znany jest równie dobrze ze swej twórczości pisarskiej (w 1952 r. został uhonorowany literacką Nagrodą Nobla), jak i z burzliwego życia. W powszechnej świadomości trudno oddzielić jego ciekawą biografię od tekstów, regularnie zresztą bezpośrednio zasilanych poprzez fakty z życiorysu Hemingwaya. Ten narzucający się autobiografizm pisarstwa autora Pożegnania z bronią każe przedstawić jego sylwetkę. Wydaje się, iż na wizerunku pisarza - a za jego sprawą również na twórczości - zaciążyły szczególnie dwie okoliczności: doświadczenia wojenne i związki z cyganerią artystyczną. W I wojnie światowej brał udział jako pracownik Czerwonego Krzyża - pomagając rannemu na froncie włoskim, sam został ranny i w 1920 r. powrócił do Ameryki. Pierwsze młodzieńcze doświadczenia wojenne zostały w niedługim czasie dopełnione poprzez wojnę domową w Hiszpanii i II wojnę światową, a pisarsko przetworzone w pierwszej kolejności na kartach dwóch powieści: Pożegnanie z bronią i Komu bije dzwon. Życie Hemingwaya przebiegało pod znakiem intensywnych doświadczeń. Okresowo mieszkając w Paryżu, związał się ze środowiskiem cyganerii artystycznej. Pobyt w Hiszpanii natomiast zrodził jego fascynację corridą. Poeta znany był również z zamiłowania do polowań, połowów i hazardu. Zawsze żądny przygód, nie obawiał się następnych podróży i ryzyka, a jego tryb życia stał się kanwą wielu filmów, między innymi Śniegów Kilimandżaro. Pisarstwo Hemingwaya zwraca uwagę charakterystycznym stylem i rozpoznawalnym typem bohatera. Autor Pożegnania z bronią umiejętnie łączył reporterską umiejętność obserwacji świata z duszą poety, stąd jego proza pisana jest z reguły stylem potocznym, pełnym konkretów, lecz z zauważalnym odniesieniem do symboliki i pokładami liryzmu. Natomiast bohaterem twórczości Hemingwaya jest zwykle człowiek silny, który nie poddaje się przeciwnościom losu, waleczny, prosty, wręcz brutalny, zmagający się z losem i naturą - odbicie ludzi, których poeta poznawał w czasie swych podróży. Najsłynniejsze powieści Hemingwaya - wspomniane już Pożegnanie z bronią i Komu bije dzwon - zyskały rangę klasycznych utworów pacyfistycznych, które pokazywały bezsens i okrucieństwo wojen. Poeta stworzył w nich niezapomniane sceny batalistyczne i zaprezentował pełnokrwistych bohaterów - równie słabych, jak bohaterskich. Tematyką obu powieści jest ponadto miłość - tragiczna, niespełniona, lecz pokazana nadzwyczajnie sugestywnie i łagodnie. Mianem arcydzieła opowiadania można określić utwór Stary człowiek i morze. W zasadzie każdy obiekt tekstu jest przekonujący: idealnie skreślona i pogłębiona psychologicznie tytułowa postać, bogactwo szczegółów i realizm, a również paraboliczny sedno opowiadania. Zmagania starego Santiago z marlinem stają się metaforą nieustępliwości człowieka, jego niezłomności i siły, w którego systemie wartości nie ma miejsca na tchórzostwo i poddanie się. Wierzący w te zasady Hemingway napisze: "Człowieka można zniszczyć, lecz nie można zwalczyć". Poeta dążył również do osiągnięcia doskonałości stylistycznej i kompozycyjnej, którą osiągał w kilkudziesięciu niekiedy poprawkach. Cyzelowanie tekstów było zresztą znamienne dla praktyki pisarskiej Hemingwaya. Tragiczny finał życia pisarza - strzelba tym wspólnie posłużyła do odebrania sobie życia - widzieć można jako obiekt charakterystyczny dla bohaterów Hemingwaya. Walczący nieskutecznie z depresją, wolał pozostać wygranym w tym sensie, iż zadecydował o sobie. Czy jednak faktycznie pozostał niezwyciężonym - to sprawa dyskusyjna... (MP)