Postać CZESŁAW MIŁOSZ biografia

Kim był CZESŁAW MIŁOSZ co zrobił: 3 0 czerwca 1 9 1 1 - 1 4 sierpnia 2 0 0 4Czesław Miłosz działał na różnych polach literackiej twórczości. Sukcesy odnosił jako pisarz, prozaik, eseista, historyk literatury czy tłumacz. W 1980 r. uhonorowano go literacką Nagrodą Nobla, przyznając mu niekwestionowane miejsce pośród najwybitniejszych artystów literatury XX wieku. Miłosz debiutował w 1933 r. zbiorem Poemat o czasie zastygłym. W jego twórczości widać wyraźną ewolucję i - stosukowo błyskawicznie osiągniętą - artystyczną dojrzałość. Jego debiut książkowy był głęboko osadzony w poetyce awangardowej, aczkolwiek rozpoznawalne zdawały się również przedmioty światopoglądu katastroficznego. Następny, wydany w 1936 r. tom Trzy zimy poruszał już wszystkie wątki charakterystyczne dla całej twórczości poety. W Trzech zimach Miłosz zrezygnował z przedmiotów awangardowej scenerii świata przedstawionego (ulicy, miasta, fabryki), coraz wyraźniej odwołując się do tradycji romantycznej (kreacja samotnego profety), lecz i klasycystycznej (traktowanie literaturze jako układu znaków-symboli szeroko pojętej kultury). Przedwojenny katastrofizm autora Trzech zim - członka literackiej ekipy "Żagary" nie przewidywał odrodzenia w nowej formie. Wydany w 1945 r. tom literaturze Ocalenie przyniósł nową formułę katastrofizmu - katastrofizm ocalający. Odpowiednio z tą koncepcją świat potrzebował katastrofy, dzięki której dokonało się oczyszczenie. Ocalali z kataklizmu II wojny światowej mają do wypełnienia misję budowy nowego porządku (Miasto, Przedmowa). Literatura odpowiednio z klasycystyczną koncepcją, której Miłosz pozostał wierny całe życie, ma być prawdą i pełnić funkcję ocalającą ludzi i narody. Nadzwyczajnie istotnym, z punktu widzenia biografii twórczej, momentem w życiu Czesława Miłosza był rok 1951, gdzie zdecydował się udać na emigrację. To właśnie z perspektywy emigracyjnej potrafił szczegółowo opisać naturę mechanizmów społeczno-politycznych, pozbawiających jednostkę wolności (Który skrzywdziłeś z tomu Światło dzienne z 1953 r.). Refleksja Miłosza miała charakter uniwersalny. W pochodzącym z 1953 r. zbiorze dziewięciu esejów Zniewolony umysł autor przedstawił system zniewolenia, diagnozował, iż pojawienie się zbrodniczych ideologii totalitarnych stało się konsekwencją kryzysu kultury i cywilizacji. Tym samym Zniewolony umysł traktował o problemie ponadhistorycznym - zagrożeniu człowieka stratą jego duchowej natury w uwarunkowaniach przemocy i pogardy. Problematyką - tak istotną dla całej twórczości - poszukiwania wartości decyzyjnych o etycznym wymiarze kultury, pisarz zajął się w wydanym w 1957 r. Traktacie poetyckim. Kolejne tomy literaturze były świadectwem dyscypliny języka, wyrazem fascynacji relacją człowiek - natura, lecz również dowodem osamotnienia i wyobcowania wyrosłego z emigracyjnego życia (obecność toposu arkadyjskiego, czynny relacja do polskiej tradycji literackiej). Ewolucyjne tendencje tomu Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada (1974), objawiające się w warstwie języka poetyckiego, stanowiącego swoisty kolaż wielu form wypowiedzi (na przykład dziennika, aforyzmu i tym podobne), potwierdziły następne tomy Czesława Miłosza: Hymn o perle (1981), Nieobjęta ziemia (1984), Dalsze okolice (1991). W takich tomach dominuje motyw objawienia - epifanii, charakterystyczny dla poety. Zakładał on gdyż, iż właśnie w jednokrotnych, momentalnych olśnieniach ujawniają się prawa rządzące światem. W 1998 r. Miłosz dostał literacką nagrodę Nike za tom Piesek przydrożny. Czesław Miłosz jest również autorem esejów - między innymi zbioru Kontynenty (1958), Człowiek pośród skorpionów (1962), Ziema Ulro (1994), powieści Dolina Issy (1955). Zajmował się również przekładem Biblii, między innymi Księgi Psalmów. (DP)