Postać CHLODWIG I biografia

Kim był CHLODWIG I co zrobił: o k . 4 6 6 -5 1 1pośród ludów germańskich, które w momencie wędrówek ludów osiedliły się na terenach Imperium Rzymskiego, Frankowie odegrali rolę najwybitniejszą. W drugiej połowie III w. powiodło im się opanować północne tereny Galii pomiędzy Mozą a Skaldą, tak zwany Toksandrię (dzisiejsza Belgia). Osiedleni tam w charakterze sprzymierzeńców Rzymu, nie zerwali jednak kontaktów z prawym brzegiem Renu, gdzie pozostała ich znaczna część, w szczególności nad środkowym biegiem rzeki i nad Menem - zwano ich Frankami Ripuarskimi, w przeciwieństwie od Salickich, osiadłych w Toksandrii. Frankowie żyjący w granicach Imperium byli w tym czasie poganami i dzielili się na sporo zwalczających się wzajemnie plemion. W V w. powstało między innymi niewielkie państewko plemienne wokół Tourai, na czele którego stał ród zwany Merowingami, od żyjącego w połowie tego stulecia Meroweusza. W 481 r. królem tego państewka został Chlodwig, syn Childeryka I i Basiny. Porzucił on dotychczasową zasadę podtrzymywania sojuszu z Rzymem i zaatakował Syagriusza, utrzymującego resztki panowania rzymskiego w Galii. W 486 r. siły Syagriusza zostały rozbite pod Soissons, a Frankowie opanowali terytoria po rzekę Loarę, za którą zaczynało się kraj germańskich Wizygotów. W 496 r. Chlodwig w przymierzu z innymi królami frankijskimi zadał klęskę Alemanom w bitwie pod Tolbiacum (Zülpich) i do 502 r. opanował ich terytorium. Ze zwycięstwem nad Alemanami wiąże się legenda przyjęcia chrztu poprzez Chlodwiga. Wg kronikarza Franków, Grzegorza z Tours (poł. VI w.), władca miał obiecać, iż jeżeli zwycięży w bitwie, to porzuci dawne wierzenia. Namawiać go do tego miała również jego żona, Chrotchilda (późniejsza św. Klo-tylda), bratanica króla Burgundów, Gundobada. Dotrzymując słowa, Chlodwig został ochrzczony w Boże Narodzenie 496 r. w Reims poprzez tamtejszego biskupa Remigiusza, późniejszego świętego. Przyjęcie chrztu na łonie Kościoła katolickiego dawało mu do ręki mocne atuty. Zyskiwał gdyż przewagę nad innymi plemionami germańskimi, które - z racji na swój arianizm - nie mogły liczyć na poparcie miejscowej ludności katolickiej. Miał je z kolei zagwarantowane Chlodwig, jako jej współwyznawca. Zatem dzięki współdziałaniu kleru i rzymskich latyfundystów cała Galia znalazła się w ręku Merowingów, a ich dwór - dotychczas prymitywny i nieokrzesany - zapełnił się biskupami i przedstawicielami rodów senatorskich. Nawiązawszy kontakty z cesarzem bizantyjskim, Anastazjuszem, od którego potem uzyskał godność konsula, jako spadkobiercy zachodniego Cesarstwa, uderzył na najgroźniejszego rywala, a mianowicie kraj Wizygotów. Mimo iż Wizygoci uzyskali poparcie króla Ostrogotów, Teodoryka Wielkiego, w 507 r. pokonał ich w bitwie pod Vouillé (koło Poitiers); władca wizygocki, Alaryk II poległ w walce. Zwycięstwo dało Frankom panowanie w Akwitanii, z kolei początkowo nie powiodło się im zająć Septymanii i Prowansji, terytoriów nad Morzem Śródziemnym, które zostały obronione poprzez Teodoryka. Odnosząc te zwycięstwa, Chlodwig równocześnie likwidował poszczególne frankijskie państewka plemienne, zarówno salickie, jak i ripuarskie. Ok. 508 r. pokonał: Chararicha, Ragnachara, rezydującego w Cambrai i jego braci - Rignomera, najprawdopodobniej rezydującego w Le Mans, i Richara, a w dalszym ciągu wcielił ich ziemie do swego państwa. Pod koniec życia Chlodwig przeniósł swój dwór do Paryża, gdzie zmarł w 511 r., a kraj zostało podzielone pomiędzy czterech jego synów: Teodoryka, Chlotara, Childeberta i Chlodomera. Za czasów Chlodwiga zostało spisane prawo zwyczajowe Franków Salickich (tak zwany Lex Salica) i dlatego dobrze orientujemy się w ustroju społecznym tego ludu. (JS)