Postać BOLESŁAW LIMANOWSKI biografia

Kim był BOLESŁAW LIMANOWSKI co zrobił: 1 8 października 1 8 3 5 - 1 lutego 1 9 3 5 Urodził się w Podgórzu, koło Dyneburga, w Inflantach Polskich. Uczęszczał do gimnazjum w Moskwie (1847-1854), studiował medycynę w Moskwie (1854-1858) i filozofię w Dorpacie (1858) i we Lwowie (1873-1875). Na Uniwersytecie Lwowskim obronił doktorat z filozofii. Był członkiem korporacji akademickiej Kon-went Polonia. Do działalności politycznej włączył się przed wybuchem stworzenia styczniowego. W 1860 r. zaczął współpracę z obozem Czerwonych. Za zorganizowanie i udział w manifestacji patriotycznej w katedrze wileńskiej (w maju 1861 r.) został aresztowany i zesłany na 6 lat do guberni archangielskiej. W 1867 r. opierając się na amnestii wrócił do Warszawy. W latach 1870-1878 przebywał we Lwowie. Dał się poznać jako socjalistyczny dziennikarz, nawoływał do tworzenia kółek oświatowo-propagandowych. W 1878 r. wyjechał do Szwajcarii. Razem z Kazimierzem Dłuskim i Stanisławem Mendelsonem wydawał pierwsze pismo socjalistów pt. "Równość". W 1880 r. założył w Genewie Stowarzyszenie Socjalistyczne Ludu Polskiego. W listopadzie 1892 r. przewodniczył zjazdowi przedstawicieli ugrupowań socjalistycznych z zaboru rosyjskiego i działaczy emigracyjnych, który odbył się w Paryżu. Powołano na nim Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich i postanowiono stworzyć w Kongresówce Polską Partię Socjalistyczną. W 1907 r. wrócił z emigracji do Krakowa. Popierał PPS-Frakcję Rewolucyjną i działalność niepodległościową Józefa Piłsudskiego. Na zjeździe działaczy niepodległościowych w Zakopanem został wybrany honorowym przewodniczącym Polskiego Skarbu Wojskowego. Po odzyskaniu poprzez Polskę niepodległości przeniósł się do Warszawy (1919). Należał do PPS. Z jej listy był z województwa warszawskiego senatorem II RP I i II kadencji, a z listy państwowej - III kadencji (1922-1935). W grudniu 1922 r. został poturbowany poprzez manifestantów niechętnych zaprzysiężeniu na prezydenta Gabriela Narutowicza. Po zamachu majowym krytykował rządy sanacji. W 1934 r. senat Uniwersytetu Warszawskiego przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Zmarł w Warszawie. Był nestorem polskiego ruchu socjalistycznego, artystą nowoczesnego ruchu socjalistycznego na ziemiach polskich. Jego socjalizm można nazwać niepodległościowym. Walczył o niepodległość i demokrację. W swoim programie głosił jedność patriotyzmu i socjalizmu. Uznawał, iż nie wolno odrzucać kwestii niepodległościowej, a polski robotnik jest również członkiem narodu. Ideał niepodległościowy jest bliski klasie robotniczej. W pracy Patriotyzm i socjalizm (1881) pisał: Prawdziwy patriotyzm zwraca się w pierwszej kolejności ku temu, co stanowi podstawę i rzeczywistą siłę narodu, ku ludowi pracującemu, czyli musi być socjalistyczny, rzeczowy: zaś socjalizm wypływający z miłości narodu musi być patriotyczny. Krytykował i odrzucał marksistowską teorię materializmu historycznego. Twierdził, iż jest ona subiektywna, schematyczna i ogranicza się tylko do jednej sfery aktywności człowieka - ekonomicznej. Odmawiał jej walorów teorii naukowej. Był rzecznikiem federacji Polski z Litwą i Rusią. Jedną z jego głownych prac jest podręcznik O kwestii robotniczej. Był również historykiem i socjologiem. Zajmował się dziejami Polski porozbiorowej, powstaniami narodowymi i ugrupowaniami politycznymi. Uważał, iż edukacja powinna być obiektywna i bezklasowa. W książce Monizm w historii, Krytyka (1909) pisał, iż edukacja wymaga od badacza szczególnie neutralnej postawy wobec przedmiotu badanego, gdyż badane zjawiska są złożone, a sam badacz jest jednym z przedmiotów przedmiotu badanego. Jest także autorem Historii ruchu społecznego w XIX wieku i Historii demokracji polskiej w epoce porozbiorowej. (KM)