Postać BOLESŁAW III KRZYWOUSTY biografia

Kim był BOLESŁAW III KRZYWOUSTY co zrobił: 1 0 8 6 -1 1 3 8Książę polski, syn Władysława I Her-mana i Judyty, córki Wratysława, księcia czeskiego. Na moment jego młodzieńczych lat przypadł konflikt jego przyrodniego brata, Zbigniewa z ojcem i wojewodą, Sieciechem (1093-1097). Wskutek podziału państwie w 1097 r. dostał Śląsk, z kolei Zbigniew Wielkopolskę; Władysław Herman zatrzymał sobie Mazowsze i Małopolskę. Po zgonu ojca w 1102 r. Bolesław przejął Małopolskę z Krakowem, z kolei Zbigniew przyłączył do swojej dzielnicy Mazowsze. Różnice pomiędzy braćmi na tle polityki pomorskiej i dążenie Bolesława do jednowładztwa doprowadziły do wojny domowej (1106-1108) i z powodu do wygnania Zbigniewa. To natomiast skutkowało interwencją cesarza Henryka V, który wstawił się za wygnańcem. W 1109 r. na Śląsk weszły wojska niemieckie, nie potrafiły jednak sforsować linii Odry; bohaterską obroną wsławił się wtedy Głogów. Zbigniew, który rok potem wrócił do Polski, został poprzez Bolesława oślepiony. W 1114 r. doszło do wojny z Czechami, a Bolesław zajął Kłodzko. Rok potem konflikt powiodło się jednak zakończyć, a wymiernym efektem zawartego pokoju z księciem czeskim, Władysławem, była rezygnacja poprzez niego z trybutu ze Śląska płaconego poprzez władców polskich od 1054 r. Układ przypieczętowano małżeństwem owdowiałego Bolesława z Salomeą, hrabianką Bergu, siostrą żony księcia Władysława. W kolejnych latach Bolesław poświęcił się w pierwszej kolejności podbojowi Pomorza. Po opanowaniu nadnoteckich grodów (Ujścia, Nakła, Wyszogrodu), do 1119 r. podporządkował sobie Pomorze Wschodnie, które wcielił do Polski. Walki o Pomorze Zachodnie trwały do 1123 r., lecz skończyły się jedynie narzuceniem zwierzchnictwa lennego księciu szczecińskiemu, Warcisławowi. Trwałość związku Pomorza z Polską Bolesław starał się zabezpieczyć przez chrystianizację tych ziem. Po pierwszej nieudanej misji w 1122 r., dwie następne, w 1124 i 1128 r., prowadzone poprzez Ottona z Bambergu skończyły się sukcesem. Konsekwencją było utworzenie biskupstwa w Kruszwicy, któremu podporządkowano Pomorze Wschodnie. Pod koniec lat dwudziestych i najpierw lat trzydziestych Bolesław doznał szeregu niepowodzeń ze strony sąsiadów. Sojusz z Danią, wymierzony w księcia Warcisława, miał równocześnie ostrze antyniemieckie; książę polski związał się również z opozycją antycesarską w Niemczech. Działania te nie przyniosły jednak pozytywnych efektów. Równocześnie doszło do kilkakrotnych najazdów księcia czeskiego, Sobiesława na Śląsk. Książę polski nieroztropnie poparł również wybór antypapieża Anakleta II, co wywołało, iż papież Innocenty II, wspierany poprzez cesarza, na prośbę arcybiskupa magdeburskiego, Norberta podporządkował metropolię gnieźnieńską Magdeburgowi (1133). W tej sytuacji Bolesław doprowadził do pogodzenia się z cesarzem Lotarem III. Na zjeździe w Merseburgu w 1135 r. złożył mu hołd lenny, a w zamian dostał prawo do podboju części Pomorza Zaodrzańskiego i obietnicę przywrócenia niezależności Kościoła polskiego. Już rok potem papież przywrócił Gnieznu prawa metropolii. Pod koniec życia Bolesław, usiłując zapobiec przyszłym wojnom domowym, podzielił państwo pomiędzy synów na dzielnice i ustanowił princepsem najstarszego, Władysława (syna Zbysławy, księżniczki ruskiej). Statut Bolesława Krzywoustego jest wciąż obiektem kontrowersji pośród historyków. Ogólnie możemy jednak stwierdzić, iż Władysław dostał Śląsk jako dzielnicę dziedziczną, Bolesław IV Kędzierzawy - Mazowsze, Mieszko III Stary - Wielkopolskę (albo tylko jej część poznańską), Henryk - część ziemi sandomierskiej z Wiślicą, z kolei wdowa Salomea z małoletnim Kazimierzem Sprawiedliwym - ziemię sieradzko-łęczycką jako oprawę wdowią. Reszta państwie z Krakowem tworzyła dzielnicę każdorazowego princepsa; podział ten zapoczątkował rozbicie dzielnicowe. (BCz)