Postać BOLESŁAW BIERUT biografia

Kim był BOLESŁAW BIERUT co zrobił: 1 8 kwietnia 1 8 9 2 - 1 2 marca 1 9 5 6 Urodził się w Rurach Brygidowskich (aktualnie część Lublina). Jego rodzice pochodzili ze wsi galicyjskiej. Po przeniesieniu się na obrzeża Lublina tata zajmował się drobnym handlem. Od 1899 r. uczył się w powszechnej szkole katedralnej w Lublinie. W piątej klasie został usunięty ze szkoły za udział w strajku przeciwko obowiązkowemu używaniu języka rosyjskiego na lekcjach. Ten fakt i brak dostatecznych środków finansowych zadecydował o rezygnacji z pójścia do seminarium duchownego. Potem jako samouk próbował nadrobić braki w wykształceniu. Poprzez kolejne lata pracował jako pomocnik murarski, chłopiec na posyłki, a od 1907 r. zecer. Dzięki znajomości z Janem Hemplem w 1912 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewica. Był współzałożycielem Lubelskiej Spółdzielni Spo-żywców. W 1918 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (od 1925 r. KPP). Aktywnie działał we władzach Związku Robotniczych Stowarzyszeń Spółdzielczych (1919-1924). W latach 1926-1927 był kierownikiem Centralnej Techniki KPP, a w 1927 r. członkiem Tymczasowego Sekretariatu KC KPP. W latach 1930-1931, po ukończeniu kursów Międzynarodówki Komunistycznej (Kominternu) działał w Bułgarii, Czechosłowacji, Austrii. Po powrocie do państwie, w 1933 r. został skazany na 7 lat więzienia. Wskutek amnestii w 1938 r. wyszedł na wolność z więzienia w Rawiczu. Po klęsce wrześniowej w 1939 r. przebywał na terenach zajętych poprzez ZSRR. W 1940 r. Komisja Kominternu anulowała wyrok, opierając się na którego w 1936 r. usunięto go z KPP. W tym roku wstąpił do WKP(b). Po niemieckim ataku na ZSRR, z polecenia radzieckiego wywiadu pozostał na terenie Mińska. Był zastępcą kierownika Wydziału Aprowizacji Zarządu Miasta. W 1943 r. z inicjatywy Małgorzaty Fornalskiej został ściągnięty do Warszawy i wszedł do władz Polskiej Partii Robotniczej (członek Sekretariatu KC PPR). Występował pod pseudonimem "Tomasz". Błyskawicznie wszedł w konflikt z Władysławem Gomułką. Wysyłał do Moskwy listy i depesze krytykujące jego działalność. Nie zgadzał się z koncepcją powołania Krajowej Porady Narodowej, jednak pod naciskiem Gomułki został jej przewodniczącym. Uczestniczył w rozmowach delegacji PKWN i KRN ze Stanisławem Mikołajczykiem w Moskwie (1944) i w tworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej (1945). W latach 1947-1952 był prezydentem Polski i przewodniczącym Porady Państwa. Uchodził formalnie za bezpartyjnego, jednak nieoficjalnie brał udział w pracach Biura Politycznego KC PPR. Na plenum sierpniowo-wrześniowym w 1948 r. został wybrany sekretarzem generalnym PPR. W latach 1948-1954 był przewodniczącym, a w latach 1954-1956 I sekretarzem KC PZPR. W latach 1952-1954 pełnił funkcję prezesa Porady Ministrów. Zmarł w Moskwie. Był kompletnie uległy wobec Józefa Stalina i swoich najbliższych współpracowników Jakuba Bermana, odpowiedzialnego za bezpieczeństwo i politykę kulturalną, i Hilarego Minca, ideologa gospodarczego. Był typem lojalnego i posłusznego biurokraty. Równocześnie lubił władzę i powiązane z nią atrybuty. Jego służalczość wobec Moskwy była tak dalece posunięta, że proponował w konstytucji PRL wprowadzić hymn i godło państwa w formie socjalistycznej. Bez względu realizował w Polsce po 1948 r. tezę Stalina o potrzebie zaostrzenia walki z przeciwnikami socjalizmu. Ponosi odpowiedzialność za zbrodnie stalinowskiego aparatu represji. Sam formułował tak zwany pytajniki dla przesłuchujących, pisał konspekty przemówień oskarżycieli, proponował i zatwierdzał wyroki. Po zgonu Stalina był przeciwny złagodzeniu represji. Stworzył wokół siebie kult - nazwy ulic i placów, utworzenie z części Karpacza Bierutowic, nadanie jego imienia Uniwersytetowi Wrocławskiemu. (KM)