Postać August III Sas biografia

Kim był August III Sas co zrobił: 1696-1763 Syn Augusta II i Krystyny Eberhardyny, jego prawowitej małżonki, Urodził się w Dreźnie 7 października 1696 r. Jako pierworodny syn elektora uzyskał wyłączne prawa do Saksonii, a będąc spokrewnionym również z dworem duńskim, uzyskał prawo do objęcia tamtejszego tronu. Te wielce obiecujące perspektywy zostały zakłócone poprzez ostry spór rodziców w kwestii konwersji młodego Fryderyka. W rezultacie elektorski syn był wychowywany pod czujnym okiem swojej babki Anny Zofii. Fryderyk od dziecka kształcony był w kwestiach religii, gdzie fundamentem był katechizm Lutra. Królewski syn przyswajał sobie także błyskawicznie języki obce, edukacji ścisłe, uczył się tańca i jazdy konnej. W 1711 r. Fryderyk August zaczął podróż po Europie i europejskich dworach. Przebiegała ona w cieniu zakulisowych sporów pomiędzy ojcem a babką mło-dego elektora, związanych z jego wiarą. August II próbował przekonać syna do konwersji licząc dlatego na zdobycie przychylności Wiednia i Rzymu. Natomiast kręgi saskie liczyły na pozostanie Fryderyka przy luteranizmie. Ostatecznie, 27 listopada 1712 r., pod naciskiem Kurii rzymskiej, Fryderyk złożył wyznanie wiary katolickiej w Mediolanie. Mimo to, co najmniej wstępnie, postanowiono fakt ten zachować w tajemnicy i syn Augusta II miał dalej utrzymywać, iż jest ewangelikiem. Kolejnymi fazami podróży księcia były Francja, gdzie został przyjęty na audiencji u Ludwika XIV we wrześniu 1714 r., i Wenecja, gdzie - za zgodą ojca - pozostał poprzez dwa lata. W listopadzie Fryderyk znalazł się, jako reprezentant ojca, w Wiedniu. Tu rozpoczęły się zabiegi o zawarcie małżeństwa pomiędzy Wettinem a jedną z córek Józefa I. Dwór cesarski uzależniał zgodę na taki projekt od ostatecznej, publicznej deklaracji księcia w sprawie wiary. Nastąpiło to nareszcie w 1719 r., a efektem był ślub Fryderyka z Marią Józefą w Wiedniu, w sierpniu tego roku Od kwietnia 1720 r. Fryderyk przebywał już w Dreźnie, gdzie tata bez pośpiechu wprowadzał syna w arkana rządów w elektoracie. Nie bez problemów przebiegała współpraca syna Augusta II z Sekretną Poradą i Tajnym Gabinetem, których członkowie traktowali księcia z dystansem, raczej na skutek jego katolicyzmu. August II czynił także starania zmierzające do przekonania recenzji w Polsce, szczególnie w kręgach magnackich, do kandydatury jego syna jako następcy na tronie polskim. Zabiegi te jednak napotykały problemy zarówno w państwie, i jak i zagranicą. Nieprzypadkowo jesienią 1732 r., z inicjatywy przedstawiciela carowej Anny, obradowano w Berlinie nad układem, wedle którego jego sygnatariusze mieli razem nie dopuścić do elekcji Fryderyka Augusta bądź Stanisława Leszczyńskiego. Rezygnacja z ubiegania się o koronę Don Emanuela, kandydata sąsiadów Polski, i elekcja Stanisława Leszczyńskiego, skłoniły dwory w Berlinie, Wiedniu i Petersburgu, aby przychylniej spojrzeć na kandydaturę Fryderyka Augusta. Ten ostatni w pertraktacjach prowadzonych z cesarzem Karolem VI i carycą Anną zarówno uznał sankcję pragmatyczną jak także zgodził się - co było żądaniem Rosji - na przekazanie władzy w Kurlandii faworytowi Anny - Bironowi. Okazało się również, iż kandydaturę Wettina na tron polski są w stanie zaakceptować magnaci litewscy - Radziwiłłowie i Sapiehowie. Jednak faktorem, który przesądził o powodzeniu tych zabiegów i doprowadził do wyboru elektora, była wojskowa interwencja Rosji, dzięki której nietylko zmuszono Leszczyńskiego do opuszczenia Warszawy, lecz również pośrodku dwóch lat rozprawiono się ze zwolennikami króla Piasta, skonfederowanymi w Dzikowie. W rezultacie 5 października 1733 r. biskup poznański Hozjusz proklamował wybór Augusta III na tron polski. Pierwszym zadaniem nowego króla było uspokojenie nastrojów w państwie. Przejawem tego był sejm zwołany poprzez króla pod koniec czerwca 1736 r., którego marszałkiem został dawny stronnik Leszczyńskiego, Wacław Rzewuski Wówczas to ogłoszono amnestię, obiecano wycofanie z państwie wojsk rosyjskich i saskich. Władca podjął także pierwsze poważne decyzje w kwestii obsady głownych urzędów koronnych i litewskich, które w dużej mierze przypadły tym, którzy wzięli udział w jego elekcji. Od początku swych rządów August III opierał się na faworytach: Józefem Sułkowskim i Henryku Brühlu, który etapowo własnymi wpływami wypierał Sułkowskiego Bardzo błyskawicznie August III jako władca Polski próbował angażować się w politykę europejską. Pierwszym przejawem tej aktywności była chęć włączenia się w konflikt rosyjsko-austriacko-turecki. Przed Polską pojawiła się wizja przejęcia Mołdawii. Chociaż opór Czartoryskich i Potockich i zerwanie sejmu 1736 r. uniemożliwiły zgromadzenie wojska i, z powodu, rezygnację z ambitnych planów. Kończący wojnę pokój w Belgradzie w żaden sposób nie dotyczył Polski Nieudolność polskich władz ujawniła się również w czasie pierwszej wojny śląskiej (1740-1742). August III jako elektor saski do końca nie wiedział, jak ustosunkować się do konfliktu, aby odnieść jak najwięcej korzyści. Władca, mimo poprzednich zobowiązań, mamiony wizją korony cesarskiej, był w stanie wystąpić przeciw Marii Teresie. Gdy okazało się, iż kluczową schedę po Karolu VI miałby przejąć elektor bawarski, August III, inspirowany poprzez Brühla, opowiedział się po stronie Marii Teresy. Dwór w Wiedniu w zamian za poparcie obiecywał cesje na Śląsku. Do realizacji tego sojuszu jednak nie doszło, raczej na skutek dywersji Potockich. W konsekwencji oporu wewnątrz państwie i porażek austriackich August wymienił front i sprzymierzył się z Francją i Prusami. Wojska saskie poczynały sobie jednak na terenie Śląska bardzo nieudolnie, czego kulminacją była destrukcja armii na Morawach. Jedynym, który osiągał militarne i polityczne sukcesy, był Fryderyk II, dzięki czemu powiodło mu się, po zdobyciu Kłodzka, przekonać Marię Teresę do rokowań. Ich efektem był zawarty 28 lipca 1742 r. traktat w Berlinie, na mocy którego niemal cały Śląsk przechodził w ręce Prus. Nie wykorzystano również szans, jakie otwarły sięprzed Augustem III i Polską w chwili wybuchu drugiej wojny śląskiej. Koalicja krajów (Anglia, Rosja, Austria) proponowała królowi udział w rozprawie z Hohenzollernami. Chociaż na początku niepowodzenie w państwie, gdzie opozycja nie zdecydowała się poprzeć projektu aukcji wojska i zerwała sejm grodzieński w 1744 r., a potem sukcesy militarne Prus w starciach pod Strzegomiem i Kesselsdorfem, utwierdziły sukcesy Fryderyka II na Śląsku i doprowadziły do znacznego osłabienia Saksonii. Niepowodzenia Augusta III na arenie międzynarodowej skutkowały osłabieniem pozycji władcy w państwie. Wiązało się to z niemożnością przeprowadzenia najważniejszych dla państwa reform, na które nie godziły się rody magnackie, obawiające się zapędów Wettina do wprowadzenia absolutum dominium. Wyjątkowo uderzającym obrazem niemocy władz były kolejno zrywane sejmy, za co odpowiadały raczej dwie rywalizujące ze sobą rodziny - Czartoryskich i Potockich, które zabiegały w pierwszej kolejności o zabezpieczenie swoich interesów. Z czasem czołową pozycję rozpoczął zdobywać marszałek nadworny koronny Jerzy Mniszech. Mimo podejmowanych w tym względzie działań, Augustowi III nie powiodło się zapewnić korony polskiej jednemu z synów, księciu Franciszkowi Ksaweremu. Niemoc władcy w kwestiach dynastycznych rekompensowały inne inicjatywy, z których należy wymienić reformę skarbową i początki zmian w szkolnictwie. W sposób specjalny objawiał się mecenat króla w zakresie sztuki. Ostatnim przejawem aktywności Augusta III na polu międzynarodowym stała się wojna siedmioletnia. Rozpoczęła się ona inwazją pruską na Saksonię. Po zniszczeniu armii saskiej, zamkniętej w twierdzy Pirna nad Łabą, Fryderyk II zezwolił Augustowi III na wyruszenie do Warszawy, bo był przekonany, iż Rzeczpospolita mimo wszystko pozostanie neutralna, aczkolwiek Wettina mamiono wizją korony polskiej dla jego syna Fryderyka Krystiana. W czasie gdy antypruska koalicja dowoli korzystała w swych działaniach z ziem polskich - tu obce wojska dokonywały taktycznych przemarszów i gromadziły zaopatrzenie, tu również rozpoczynały akcje zaczepne przeciwko Prusom. Wszystko to działo się przy kompletnej bierności Polaków, o czym zresztą idealnie wiedział władca pruski, na bieżąco informowany poprzez polskich stronników. Aktywność dyplomatyczną wykazywał jedynie August, który od 1758 r. zabiegał o poparcie Rosji. Ta szykowała projekty przejęcia części ziemi polskich (Kurlandia, Gdańsk) w zamian za Prusy Książęce, chociaż wydarzenia w Petersburgu diametralnie zmieniły sytuację. zgon carycy Elżbiety i przejęcie tronu poprzez Piotra III oznaczało wycofanie się Rosji z wojny z Prusami. Wydarzenia te nie tylko uratowały pozycję Fryderyka II, lecz oznaczały utratę poprzez Augusta III najważniejszego sojusznika. Mimo zabiegów saskiej dyplomacji, w trakcie rokowań pokojowych w Hubertsburgu nie podjęto jakichkolwiek kwestii dotyczących Polski. W państwie z kolei opozycja, w porozumieniu z carycą Katarzyną, planowała doprowadzić do zerwania unii z Saksonią. Plany te przerwała nie tylko wola carycy, ale również zgon króla, która nastąpiła 5 października w Dreźnie. (JM)1696 narodziny Fryderyka Augusta 1712 przeyjęcie Wettina na katolicyzm 1733 elekcja Fryderyka Augusta na króla Polski, Augusta III 1742 Prusy zdobywają Śląsk 1763 zgon Augusta III