Postać Anna Jagiellonka biografia

Kim był Anna Jagiellonka co zrobił: 1523-1596 Urodziła się 18 grudnia 1523 r. w Krakowie jako czwarte dziecko Zygmunta Starego i Bony Sforzy. Wychowywana pod surowym okiem matki uczyła się włoskiego, łaciny, sztuki haftu, a rozrywki znajdowała w grze w warcaby, szachy i kości. Dolegliwość ojca, skandal obyczajowy brata (potajemny romans, a potem ślub z Barbarą Radziwiłłówną) i powiązane z tym problemy wywołały, iż w chwili zgonu Zygmunta Starego w 1548 r. dwudziestopięcioletnia Anna nie miała jeszcze żadnego konkurenta do swojej ręki, a - w przekonaniu ówczesnych obyczajów - była już starą panną. Wydawało się, iż kartaodwróci się właśnie w tym roku, gdyż wtedy właśnie o rękę Anny zaczął starania Albrecht Alcybiades, margrabia Kulmbach. Niestety, zarówno bliskie pokrewieństwo (Albrecht był prawnukiem Kazimierza Jagiellończyka), jak i nie idealna recenzja o kandydacie (był ponoć hulaką i hazardzistą) sprawiły, że dwór polski wspólnie z Boną odrzucili tę kandydaturę. Po zgonu ojca Anna z matką i siostrami wyjechała na Mazowsze, gdzie przebywała osiem lat - przyczyną tego wyjazdu był ostry konflikt matki z Zygmuntem Augustem na tle małżeństwa z Barbarą Radziwiłłówną, a co za tym idzie również kompletna izolacja Anny od jedynego brata. Poprzez te wszystkie lata zarówno Bona, jak i Zygmunt podejmowali próby wydania Anny (a również jej sióstr - Zofii i Katarzyny) za mąż. Niestety, wszelakie próby spełzły na niczym. Jedyną rozrywką królewny w tym czasie były śluby: brata z Katarzyną Habsburżanką w 1553 r. i siostry Zofii z księciem brunszwickim Henrykiem w 1556 r. W tym roku, po ślubie Zofii, Bona wyjechała do Włoch. Anna wspólnie z siostrą pozostały na utrzymaniu brata. Początkowo przebywały w Warszawie a potem, wraz z bratem, w Wilnie. W 1560 r. o rękę młodszej siostry, Katarzyny, poprosił książę Finlandii, Jan. Gdyż polski zwyczaj nie przewidywał wydania młodszej siostry przed starszą, Jan - odpowiednio z dyrektywą wydaną poprzez Zygmunta Augusta - musiał poczekać na zamążpójście Anny. A ta doczekała się nareszcie aż trzech konkurentów. Jednym z nich był książę Magnus, brat króla Danii, znany awanturnik, a również - jak określiła go w liście Katarzyna Jagiellonka - "nie ma jednego oka i ubogi pijanica". Drugim kandydatem do ręki Anny był Gottard Kettler, były ogromny mistrz zakonu Kawalerów Mieczowych, a od 1561 r. świecki książę Kurlandii; tu jednak przeszkodą w małżeństwie było szlacheckie, nieksiążęce pochodzenie Kettlera. Trzeci kandydat pojawił się wskutek wspomnianej klauzuli, wystawionej onegdaj poprzez Zygmunta Augusta, o wstrzymaniu mariażu Katarzyny przed ślubem z Anną. Zdesperowany Jan namówił młodszego brata, Magnusa, by ten poprosił o rękę Katarzyny. Dwór polski, nie zważając na chorobę psychiczną Magnusa, wyraził zgodę na podwójny mariaż Wazów z Jagiellonkami. W skutku doszło jednak tylko do jednego małżeństwa - Jana z Katarzyną. Strona polska, której bardzo zależało na jakimkolwiek mariażu z Wazami, zezwoliła na ślub Katarzyny. Anna w momencie jej ślubu miała już 39 lat. Do zgonu brata przebywała niemal wciąż w Warszawie. W tym czasie czynione były desperackie próby wydania Anny za mąż. W 1564 r. o jej rękę poprosił Ryszard Wittelsbach, okazało się jednak, iż posag, jaki wyznaczono Annie (32 tysiące złotych), był zbyt mały, i Ryszard wycofał własną deklarację. W 1468 r. siostra Anny, Zofia, swatała ją z 23-letnim Eberhardem, synem księcia wirtemberskiego, który jednak zmarł zaraz po wyrażeniu zgody Anny na ów mariaż wirtemberskiego, który jednak zmarł zaraz po wyrażeniu zgody Anny na ów mariaż. W 1572 r. zmarł Zygmunt August. Przed Anną stanęła szansa nie tylko na zamążpójście. Jako jedyna z Jagiellonów pozostająca w państwie mogła liczyć na szersze zainteresowanie się nią poprzez polityków, którzy wspólnie z jej ręką chcieli ofiarować również tron polski. Tym bardziej iż bezpotomny Zygmunt spad-kiem obdarzył własne siostry, i Anna stała się bardzo bogatą, aczkolwiek 49-letnią panną. Niestety, sama Anna nie przywykła do takiego zainteresowania własną osobą i nie potrafiła go adekwatnie zastosować. Wydaje się również, iż uwierzyła Henrykowi Walezemu - który zaczął starania, by wraz z jej ręką dostać koronę polską - że "nie dba o królestwo, jeno o królewnę". Starania Anny o wybór Henryka na pierwszego króla elekcyjnego uwieńczone zostały sukcesem, i w 1573 r. Walezy został królem Polski. Chociaż pomimo słabości, jaką czuła do przystojnego dziewiętnastolatka, nie zadbała o to, by pośród licznych warunków, którymi obwarowane było objęcie tronu polskiego, znalazł się ten o jej poślubieniu. Henryk również nie przejawiał zainteresowania tym mariażem, aczkolwiek nie chcąc sobie zrazić królewny, odwiedził ją kilkakrotnie, posuwając się nawet do tego, iż trzymał jej dłoń w swojej, o czym Anna skrzętnie donosiła w listach siostrom. Wkrótce okazało się, iż zarzucono kompletnie myśl o małżeństwie Henryka z Anną, co było zarówno po myśli panów polskich, jak i samego Walezjusza, a w czerwcu 1574 r. - po ucieczce tegoż do Francji i jego szybkiej detronizacji - upadły także nadzieje Anny na poślubienie przystojnego Francuza Pojawili się jednak nowi kandydaci do tronu, który zdobyć mogli przez rękę Anny. Księżniczka tym wspólnie starała się dopilnować własnego interesu przy układach z kandydatami do tronu polskiego. Miała teraz potężny argument w ręku - 13 grudnia 1575 r. została formalnie władczynią naszego państwie. Ostatecznie wybór padł na księcia Siedmiogrodu, Stefana Batorego - 1 maja 1576 r. skończyło się staropanieństwo Anny. Niestety, mąż spędził w jej sypialni nie więcej niż dwie, trzy noce, a gdy Anna podjęła próbę odwiedzenia w sypialni męża, Stefan spędził noc gdzie indziej. Przez wzgląd na tym Anna mogła czerpać jedyną radość z faktu ślubu, mężem gdyż już się nacieszyć nie mogła W dodatku przedłużający się mariaż z wiekową już Jagiellonką nie dawał jakichkolwiek szans na potomka, toteż szlachta coraz bardziej skłonna była doprowadzić do rozwodu tej pary i ponownego ożenku Batorego z kimś w bardziej należytym wieku. W 1586 r. zmarł Batory i Jagiellonka owdowiała, pozostało jej jednak prawo do tronu; szansy tej nie potrafiła jednak zastosować. Wycofując się z życia politycznego, ubiegała się jednak o tron dla swojego siostrzeńca, syna Anny i Jana - Zygmunta Wazy. Przy wydatnej pomocy Anny w 1587 r. Zygmunt został trzecim elekcyjnym królem polskim. Nie okazał jednak ciotce wdzięczności - starał się odsunąć ją od wszelkich spraw politycznych, a również ze swojego dworu. Anna zresztą usunęła się prawie całkiem z życia politycznego. Gdy po zgonu Jana III i zwolnieniu się tronu szwedzkiego Zygmunt wyruszył, by podjąć próbę jego objęcia, Anna nie starała się nawet przejąć choćby częściowo w tym czasie władzy w państwie. Zmarła 9 września 1596 r. w Warszawie. Siostrzeniec odwdzięczył się jej dopiero po zgonu, wyprawiając słuszny pogrzeb. (BCz)1523 narodziny Anny 1525 hołd pruski i sekularyzacja zakonu krzyżackiego 1548 zgon Zygmunta Starego 1548 objęcie rządów poprzez Zygmunta Augusta 1556 Bona opuszcza Polskę 1576 zgon Bony 1572 zgon Zygmunta Augusta 1474 koronacja Henryka Walezego na króla Polski czerwiec 1574 ucieczka Walezego do Francji 1576 Stefan Batory królem Polski i mężem Anny 1586 zgon Stefana Batorego 1587 koronacja Zygmunta III Wazy na króla Polski 1596 zgon Anny Jagiellonki