Postać ALEKSANDER WIELOPOLSKI biografia

Kim był ALEKSANDER WIELOPOLSKI co zrobił: 1 3 marca 1 8 0 3 - 3 0 grudnia 1 8 7 7Hrabia, margrabia Gonzaga-Myszkowski herbu Starykoń Urodził się w Sędziejowicach. Od 1813 r. uczył się w akademii szlacheckiej Terezjanum w Wiedniu, a w latach 1818-1820 w Liceum Warszawskim. Studiował prawo i filozofię na uniwersytetach w Warszawie, Paryżu i Getyndze. W 1829 r. uzyskał tytuł doktora filozofii na uniwersytecie w Getyndze. W okresie stworzenia listopadowego odbył w imieniu rządu Adama Jerzego Czartoryskiego nieudaną misję dyplomatyczną do Londynu. Był radcą stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Jako poseł na sejm występował przeciw kontynuowaniu wojny z Rosją (1831). W latach 1831-1833 przebywał w Krakowie. Po powrocie do Królestwa Polskiego procesował się o majątki ordynackie. W 1846 r. wystosował list do kanclerza austriackiego, Klemensa Metternicha (List szlachcica polskiego rzezi galicyjskiej do księcia Metternicha), potępiający rabację galicyjską. Równocześnie postulował oparcie się Polski o Rosję przeciwko Austrii i Prusom. W ramach panslawizmu uważał, że należy zrezygnować z postulatów niepodległościowych na rzecz zjednoczenia wszystkich Słowian pod berłem Romanowów. W 1848 r. był współzałożycielem galicyjskiego stronnictwa konserwatywnego. Uczestniczył w Kongresie Słowiańskim w Pradze (1848). Po wojnie krymskiej (1853-1856) wysyłał do władz rosyjskich memoriały i adresy w duchu ugodowym. Przeciwstawiał się polityce reprezentowanej poprzez ziemiaństwo skupione pod przewodnictwem Andrzeja Zamoyskiego w Towarzystwie Rolniczym. W marcu 1861 r. jako polityk prorosyjski został dyrektorem Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Rozwiązał Delegację Miejską i Towarzystwo Rolnicze, a Andrzeja Zamoyskiego zmusił do emigracji. Od września do listopada 1861 r. był także dyrektorem Komisji Rządowej Sprawiedliwości. Ukrócił samowolę urzędników rosyjskich. Opracował plan rozwoju szkolnictwa elementarnego i średniego. Jesienią 1861 r., po nieporozumieniach z tymczasowym namiestnikiem Królestwa Polskiego, gen. Mikołajem Suchozanetem, ustąpił ze stanowiska i wyjechał do Petersburga. 18 czerwca 1862 r. stanął na czele rządu cywilnego. Przeprowadził reformę szkolnictwa, utworzył na bazie Akademii Medyko-Chirurgicznej Szkołę Kluczową. Był inicjatorem dekretu carskiego o oczynszowaniu chłopów z urzędu. Wprowadził reformę samorządu gmin wiejskich i miejskich, powiatów i guberni. Zniósł ograniczenia prawne wobec ludności żydowskiej. Przywrócił Radę Stanu, której był wiceprezesem do 1863 r. Dążył do wyrzeczenia się poprzez Polaków idei niepodległościowych. Wywołało to krytykę jego poczynań ze strony polskich działaczy, a nawet dwa nieudane zamachy na jego życie, zorganizowane poprzez Czerwonych w 1862 r. Odrzucił propozycję współpracy z obozem Białych, uznając, iż "dla Polaków można czasem coś dobrego zrobić, lecz z Polakami nigdy". By zapobiec stworzeniu, wymyślił i przeprowadził wyjątkowy pobór do wojska - tak zwany brankę. Chciał w ten sposób nie dopuścić radykalnej młodzieży do udziału w walkach powstańczych. Pobór ten przyśpieszył wybuch stworzenia styczniowego w 1863 r. Przystąpienie Białych do stworzenia i strata zaufania ze strony cara Aleksandra II wywołały jego dymisję 12 września 1863 r. i wyjazd z Warszawy do Drezna, gdzie zmarł. Był politykiem kontrowersyjnym i konserwatywnym. Realizując swe koncepcje, nie liczył się z opinią publiczną. Jako indywidualista zrażał do siebie zarówno polityków polskich, jak i rosyjskich. Przeświadczony o zgubności walki zbrojnej, popierał hasła pozytywistyczne. Uważał, że dla społeczeństwa polskiego lepsze będą umiarkowane reformy przeprowadzone pokojowo albo przy zastosowaniu środków siłowych. W nastawionym powstańczo społeczeństwie polskim był niezrozumiany i izolowany. (KM)