Co znaczy SREBRNE ORŁY PARNICKIEGO:
Srebrne orły to druga powieść w dorobku Parnickiego, a zarazem jedna z najpopularniejszych, o czym zdecydował tematyczny związek z dziejami kształtowania się polskiej państwowości (Parnicki rzadko nawiązywał w swoich książkach do historii Polski) i fakt, Iż to jest utwór zbudowany dość tradycyjnie w porównaniu do późniejszych dokonań pisarza.
Parnicki wkroczył do literatury z programem odnowy (zobacz) powieści historycznej. Postulatowi maksymalnej wierności źródłom i opracowaniom naukowym towarzyszyła ambicja zastosowania zdobyczy nowoczesnej prozy psychologicznej. W Srebrnych orłach dążenia te znalazły słowo w samej konstrukcji utworu, przypominającej nieco Cudzoziemkę Kuncewiczowej. Ciągłe opowiadanie zastąpił montaż scen, opisywanych ze w miarę niewielkiego dystansu. Autor posłużył się trzecioosobową narracją personalną, kluczową postacią powieści czyniąc Arona, wychowanka papieża Sylwestra II, a potem - opata klasztoru w Tyńcu za rządów Bolesława Chrobrego. Wydarzenia w roku 1015, poprzedzające wybuch kolejnej wojny Chrobrego z Cesarstwem, o których mowa w pierwszych i ostatnich rozdziałach, tworzą fabularną i narracyjną ramę. Aron zastanawia się nad powodami odmowy wyjazdu polskiego księcia na koronację cesarza Henryka, do czego Bolesława zobowiązywała przyznana mu jeszcze poprzez Ottona III godność patrycjusza Imperium (której godłem są srebrne orły). W tym momencie zaczyna się obszerna retrospekcja, wypełniająca najdłuższą część powieści. Autor przedstawia dzieje Arona sprzed lat, gdy był on obserwatorem wydarzeń, jakie miały miejsce na dworze papieskim. Parnicki konsekwentnie przestrzega przy tym zasady prezentowania wypadków z punktu widzenia bohatera, który nie posiada wszystkich informacji o uczestnikach i przebiegu politycznej rywalizacji. Klucza do zrozumienia wydarzeń dostarcza Aronowi dopiero podróżujący wraz z nim do Poznania dyplomata bizantyjski, który ujawnia, Iż przedsięwzięciami wymierzonymi w plany Ottona III kierował z ukrycia dwór konstantynopolitański.
Parnicki każde, nawet z pozoru błahe, wydarzenie postrzega jako obiekt otwartego sekwensu. To, jak na krańcach ówczesnego świata zachowa się król Polski, wpływa na rywalizację stronnictw w Rzymie. I odwrotnie. Każdy wymiar ludzkiej aktywności zdaje się posiadać aspekt polityczny. W oczywisty sposób dotyczy to ideologii i programów, gdzie tworzeniu uczestniczą intelektualiści. Piękna wizja ponadplemiennego Imperium, nawiązującego do dziedzictwa dawnej Romy - związku równorzędnych królestw, jaką starał się wcielić w życie cesarz Otto, dla jego następców ma znaczenie wyłącznie taktyczne. Dla cesarza Henryka to tylko polityczne narzędzie, zasłona rzeczywistych planów, związanych pomiędzy innymi z próbą podporządkowania sobie krajów słowiańskich. Idealnie rozumie to Chrobry, który po Zgonu Ottona odrzuca jego utopię, dążąc do budowy niezależnego Imperium Słowian.
Taka wizja dziejów, gdzie Idea jest tylko narzędziem w ręku manipulujących nią polityków, u Parnickiego bynajmniej nie wiąże się z deprecjacją jednostki. Przeciwnie, pisarza interesuje w pierwszej kolejności człowiek uwikłany w tworzącą się historię. Złożony obraz ludzkiej psychiki został tu zainspirowany raczej koncepcjami psychoanalitycznymi. Jako zrodzony z Greczynki "mieszaniec", cesarz Otto nie potrafił utożsamić się z niemieckim otoczeniem. Doznane w dzieciństwie upokorzenia stały się potem nieświadomym motorem jego poczynań politycznych, co ujawnia czytelnikowi przypominająca psychoterapeutyczny seans spowiedź cesarza przed Aronem. Będący sublimacją kompleksów Ottona program musiał okazać się mirażem. Odrzucili go Niemcy, bo idea związków równoprawnych plemion drażniła ich dumę. Odrzucili go także mieszkańcy Rzymu, którzy widzieli w cesarzu Niemca - najeźdźcę. Człowiekiem bezdomnym jest również sam Aron, Irlandczyk wykształcony w Rzymie, który nową ojczyznę odnajduje dopiero w Kościele, innej ponadnarodowej wspólnocie, która - marzy bohater - może zrealizować to, co nie udało się Ottonowi.
Historia w powieściach Parnickiego przeważnie zawodzi bohaterów. Dotyczy to także przenikliwych polityków: aczkolwiek Chrobry odrzuca miraż Ottona, podejmują go Rycheza i Mieszko, co - sugeruje poeta - stanie się powodem kryzysu monarchii pierwszych Piastów. Autor nie dezawuuje wszakże wartości koncepcji wysnutych z marzeń i tęsknot upokarzanych poprzez dzieje jednostek. A to dlatego, Iż ich kulturotwórczej rangi nie sposób przecenić, Iż nawiązują do nich następne generacje.
Ambicją Parnickiego było przedstawienie w Srebrnych Orłach dziejów jako otwartego procesu, ukazanie historii w toku. Po raz pierwszy ujawnił tu poeta zainteresowanie niezrealizowanymi możliwościami biegu wydarzeń. Dążenia te skierowały z czasem autora ku formom bardziej nowatorskim i trudniejszym w odbiorze (zobacz Powieść eksperymentalna). W następnych książkach Parnickiego powracają przy tym portrety bohaterów - "mieszańców" z ich kompleksami i obsesjami, zainteresowanie dla procesu cyrkulacji idei, systemów funkcjonowania ogromnych instytucji politycznych (aparat państwowy, Kościół).
Srebrne Orły, pisane w okresie wojny, gdy poeta pracował w służbach dyplomatycznych rządu emigracyjnego, ukazały się po raz pierwszy w Jerozolimie, w roku 1943. Krajowa premiera powieści miała miejsce sześć lat potem.
(Krzysztof Uniłowski)
Parnicki wkroczył do literatury z programem odnowy (zobacz) powieści historycznej. Postulatowi maksymalnej wierności źródłom i opracowaniom naukowym towarzyszyła ambicja zastosowania zdobyczy nowoczesnej prozy psychologicznej. W Srebrnych orłach dążenia te znalazły słowo w samej konstrukcji utworu, przypominającej nieco Cudzoziemkę Kuncewiczowej. Ciągłe opowiadanie zastąpił montaż scen, opisywanych ze w miarę niewielkiego dystansu. Autor posłużył się trzecioosobową narracją personalną, kluczową postacią powieści czyniąc Arona, wychowanka papieża Sylwestra II, a potem - opata klasztoru w Tyńcu za rządów Bolesława Chrobrego. Wydarzenia w roku 1015, poprzedzające wybuch kolejnej wojny Chrobrego z Cesarstwem, o których mowa w pierwszych i ostatnich rozdziałach, tworzą fabularną i narracyjną ramę. Aron zastanawia się nad powodami odmowy wyjazdu polskiego księcia na koronację cesarza Henryka, do czego Bolesława zobowiązywała przyznana mu jeszcze poprzez Ottona III godność patrycjusza Imperium (której godłem są srebrne orły). W tym momencie zaczyna się obszerna retrospekcja, wypełniająca najdłuższą część powieści. Autor przedstawia dzieje Arona sprzed lat, gdy był on obserwatorem wydarzeń, jakie miały miejsce na dworze papieskim. Parnicki konsekwentnie przestrzega przy tym zasady prezentowania wypadków z punktu widzenia bohatera, który nie posiada wszystkich informacji o uczestnikach i przebiegu politycznej rywalizacji. Klucza do zrozumienia wydarzeń dostarcza Aronowi dopiero podróżujący wraz z nim do Poznania dyplomata bizantyjski, który ujawnia, Iż przedsięwzięciami wymierzonymi w plany Ottona III kierował z ukrycia dwór konstantynopolitański.
Parnicki każde, nawet z pozoru błahe, wydarzenie postrzega jako obiekt otwartego sekwensu. To, jak na krańcach ówczesnego świata zachowa się król Polski, wpływa na rywalizację stronnictw w Rzymie. I odwrotnie. Każdy wymiar ludzkiej aktywności zdaje się posiadać aspekt polityczny. W oczywisty sposób dotyczy to ideologii i programów, gdzie tworzeniu uczestniczą intelektualiści. Piękna wizja ponadplemiennego Imperium, nawiązującego do dziedzictwa dawnej Romy - związku równorzędnych królestw, jaką starał się wcielić w życie cesarz Otto, dla jego następców ma znaczenie wyłącznie taktyczne. Dla cesarza Henryka to tylko polityczne narzędzie, zasłona rzeczywistych planów, związanych pomiędzy innymi z próbą podporządkowania sobie krajów słowiańskich. Idealnie rozumie to Chrobry, który po Zgonu Ottona odrzuca jego utopię, dążąc do budowy niezależnego Imperium Słowian.
Taka wizja dziejów, gdzie Idea jest tylko narzędziem w ręku manipulujących nią polityków, u Parnickiego bynajmniej nie wiąże się z deprecjacją jednostki. Przeciwnie, pisarza interesuje w pierwszej kolejności człowiek uwikłany w tworzącą się historię. Złożony obraz ludzkiej psychiki został tu zainspirowany raczej koncepcjami psychoanalitycznymi. Jako zrodzony z Greczynki "mieszaniec", cesarz Otto nie potrafił utożsamić się z niemieckim otoczeniem. Doznane w dzieciństwie upokorzenia stały się potem nieświadomym motorem jego poczynań politycznych, co ujawnia czytelnikowi przypominająca psychoterapeutyczny seans spowiedź cesarza przed Aronem. Będący sublimacją kompleksów Ottona program musiał okazać się mirażem. Odrzucili go Niemcy, bo idea związków równoprawnych plemion drażniła ich dumę. Odrzucili go także mieszkańcy Rzymu, którzy widzieli w cesarzu Niemca - najeźdźcę. Człowiekiem bezdomnym jest również sam Aron, Irlandczyk wykształcony w Rzymie, który nową ojczyznę odnajduje dopiero w Kościele, innej ponadnarodowej wspólnocie, która - marzy bohater - może zrealizować to, co nie udało się Ottonowi.
Historia w powieściach Parnickiego przeważnie zawodzi bohaterów. Dotyczy to także przenikliwych polityków: aczkolwiek Chrobry odrzuca miraż Ottona, podejmują go Rycheza i Mieszko, co - sugeruje poeta - stanie się powodem kryzysu monarchii pierwszych Piastów. Autor nie dezawuuje wszakże wartości koncepcji wysnutych z marzeń i tęsknot upokarzanych poprzez dzieje jednostek. A to dlatego, Iż ich kulturotwórczej rangi nie sposób przecenić, Iż nawiązują do nich następne generacje.
Ambicją Parnickiego było przedstawienie w Srebrnych Orłach dziejów jako otwartego procesu, ukazanie historii w toku. Po raz pierwszy ujawnił tu poeta zainteresowanie niezrealizowanymi możliwościami biegu wydarzeń. Dążenia te skierowały z czasem autora ku formom bardziej nowatorskim i trudniejszym w odbiorze (zobacz Powieść eksperymentalna). W następnych książkach Parnickiego powracają przy tym portrety bohaterów - "mieszańców" z ich kompleksami i obsesjami, zainteresowanie dla procesu cyrkulacji idei, systemów funkcjonowania ogromnych instytucji politycznych (aparat państwowy, Kościół).
Srebrne Orły, pisane w okresie wojny, gdy poeta pracował w służbach dyplomatycznych rządu emigracyjnego, ukazały się po raz pierwszy w Jerozolimie, w roku 1943. Krajowa premiera powieści miała miejsce sześć lat potem.
(Krzysztof Uniłowski)
- Co znaczy ŚWIĘTA MIŁOŚCI KOCHANEJ OJCZYZNY...:
- Porównanie incipit miała jedna z oktaw IX pieśni Myszeidy Ignacego Krasickiego, którą A. Naruszewicz wydrukował w Zabawach Przyjemnych i Pożytecznych (1774) jako samodzielny tekst i którą potem tytułowano Hymn srebrne orły parnickiego co znaczy.
- Krzyżówka SENTYMENTALIZM:
- Dlaczego zaznaczył swą obecność w oświeceniowej myśli filozoficznej, socjalnej, w obyczajowości i poezji europejskiej od połowy XVIII w. Sama nazwa została spopularyzowana dzięki tytułowi powieści L. Sterne´a srebrne orły parnickiego krzyżówka.
- Co to jest ŚLUB GOMBROWICZA:
- Jak lepiej twórczości Gombrowicza, a pierwszym napisanym i wydanym na emigracji, dramatem autora Ferdydurke. Ukazał się - razem z Trans Atlantykiem - w 1953 r. nakładem paryskiego Instytutu Literackiego ze srebrne orły parnickiego co to jest.
- Słownik SKLEPY CYNAMONOWE SCHULZA:
- Kiedy to tytuł pierwszego zbioru opowiadań Brunona Schulza wydanego w roku 1934. Podręcznik zawiera 13 opowiadań (15, jeśli jako osobne opowiadania potraktujemy rozdzielony na trzy części Traktat o srebrne orły parnickiego słownik.
- Czym jest SOFIJÓWKA:
- Od czego zależy Trembeckiego należy do najwybitniejszych osiągnięć oświeceniowej literaturze opisowej. Fragmenty poematu zostały opublikowane w Tygodniku Wileńskim w połowie 1804 r., a całość ukazała się w dwa lata srebrne orły parnickiego czym jest.
Czym jest srebrne orły parnickiego znaczenie w Motywy literatura S .
