Co to znaczy ludowość definicja.

Definicja LUDOWOŚĆ oznacza związanym ściśle z postulatem narodowości literatury. Lud dostąpił.

Czy przydatne?

Definicja LUDOWOŚĆ

Co znaczy LUDOWOŚĆ: w pierwszej fazie epoki romantyzmu ludowość stała się jednym z naczelnych haseł, związanym ściśle z postulatem narodowości literatury. Lud dostąpił literackiego awansu, stając się nie tylko obiektem zainteresowania, lecz i bohaterem wielu utworów. W pamięci zbiorowej, wierzeniach, obyczajach, kulturze ludu poszukiwano źródeł inspiracji poetyckiej i wskazań etyczno moralnych. Ludową proweniencję literaturze uznawano za jej nobilitację do tego stopnia, Iż nawet w klasycznych dziełach literatury światowej (na przykład w eposach Homera) dopatrywano się zbiorowego autorstwa. Marzenia romantyków oddaje także sformułowane poprzez A. Mickiewicza w Epilogu Pana Tadeusza marzenie, "tak aby te księgi zbłądziły pod strzechy".
Przedtem, w epoce oświecenia, lud postrzegany był normalnie jedynie jako element działań wykorzystywanych podnoszeniu jego poziomu umysłowego i moralnego, jego wiedzy i wykształcenia, a również materialnych warunków życia. Folklor z kolei kojarzył się zazwyczaj twórcom tej epoki tylko z przesądami i zabobonami, które należy zwalczać. Taki model widoczny jest nawet w Krakowiakach i góralach Wojciecha Bogusławskiego, aczkolwiek utwór ten wprowadził lud na scenę teatralną, dostrzegając w nim siłę, której wyzwolenie wymaga narodowej zgody i jedności.
Zainteresowanie ludowością widoczne było już w sentymentalizmie, między innymi w sielankach Franciszka Karpińskiego i Franciszka Dionizego Kniaźnina. Wiejski, polski krajobraz, ludowi - aczkolwiek była to normalnie bardzo konwencjonalna stylizacja - bohaterzy, a również pewne wersyfikacyjne i stylistyczne nawiązania do schematów pieśni ludowej, wszystko to było wyraźnym, aczkolwiek w bardzo skromnym jeszcze wymiarze, zwrotem ku pozytywnym wartościom folkloru i świadectwem dostrzeżenia w nim źródeł inspiracji. Tym śladem poszli także niektórzy poeci w początkach w. XIX, jak Wincenty Reklewski, Antoni Gorecki i Kazimierz Brodziński, który w swej twórczości literackiej i w rozprawie teoretycznej O klasyczności i romantyczności tudzież o duchu literaturze polskiej (1818) uznawał sielskość jako ideał nie tylko artystyczny, lecz i etyczny.
Ludowość jako jedno z głownych źródeł inspiracji literackiej wskazywał także w rozprawie O duchu i źródłach literaturze w Polszcze (1825) Maurycy Mochnacki, ujmując postulat ten w kategoriach czysto już romantycznych, w odróżnieniu do będących kontynuacją sentymentalizmu założeń Brodzińskiego. Manifestacją romantycznej ludowości stał się pierwszy tom literaturze Mickiewicza (1822), przynoszący między innymi cykl Ballad i romansów. Ballady te regularnie nawiązywały - tak jak Lilije - do wątków zaczerpniętych z autentycznych pieśni ludowych, kreowały świat ludowej fantastyki i wierzeń, odkrywały przed czytelnikiem zarówno bogactwo zaczerpniętej z folkloru wyobraźni, jak i - przywoływane zresztą zazwyczaj w sposób polemiczny - surowe zasady kodeksu ludowej moralności. Świat ballad był równocześnie sferą irracjonalizmu i tajemnicy, wobec której ludzki rozum stawał bezradny.
Programowy charakter miała ballada Romantyczność, kontrastująca postawę Starca (redukującego swą wizję świata do rzeczy i zjawisk dostępnych poznaniu zmysłowemu) z postawą narratora, który (słowami "i ja tak czuję, i ja tak wierzę", "czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko") deklaruje przyjęcie punktu widzenia ludu, uznając jego autorytet zbiorowej mądrości i wartość bezpośredniego, intuicyjnego poznania.
Ludowość romantyczna wyrażała się nawiązywaniem do przejętych z folkloru motywów i wątków, wprowadzaniem typowych dla pieśni ludowej konwencji stylistycznych i wersyfikacyjnych (Józef Bohdan Zaleski, Wincenty Pol), wizją świata, gdzie przedmioty fantastyki i wierzeń ludowych splatały się nieraz z realizmem obserwacji i elementami krytyki socjalnej.
Wielki wpływ na zainteresowanie ludowością w Polsce miała opublikowana w 1818 r. rozprawa Zoriana Dołęgi Chodakowskiego (właściwie Adama Czarnockiego) O Sławiańszczyźnie przed chrześcijaństwem. W ludowych pieśniach, podaniach i legendach, jak i w wierzeniach, obyczajach i obrzędach ludu autor dopatrywał się śladów prasłowiańskiej, przedchrześcijańskiej kultury i okruchów pamięci przedhistorycznej, z których badacz folkloru, niczym archeolog, odczytać powinien świadectwa przeszłości. Chodakowski traktował ludowość jako najczystszą esencję narodowości, nie skażoną obcymi wpływami, i wzywał do zbierania i zapisywania - dając osobisty przykład - autentycznych przejawów kultury ludowej.
W jego ślady ruszyli Kazimierz Władysław Wójcicki, Wacław z Oleska (pseud. Wacława Zaleskiego), Ryszard Berwiński, a potem w latach 40. poeci z kręgu tak zwany Cyganerii Warszawskiej, między innymi Roman Zmorski i Teofil Lenartowicz. Na Śląsku swe zbiory folklorystyczne opublikowali Józef Lompa i Juliusz Roger. Najwybitniejszym XIX wiecznym zbieraczem i badaczem folkloru był Oskar Kolberg (1814-1890), który majątek swój przedstawił w liczącym 23 tomy dziele zatytułowanym Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce.
Tendencja do wykorzystywania autentycznych pieśni czy obrzędów ludowych wyraźna jest w wielu utworach literackich wczesnego romantyzmu, między innymi w Dziadach części II Mickiewicza, literaturze Zaleskiego, poemacie Podole Maurycego Gosławskiego. W późniejszej fazie romantyzmu ludowość przybierała również inne postacie. I tak na przykład J. Słowacki w Balladynie nie sięgał do autentycznych źródeł folkloru, ale przetwarzał konwencje "ludowe", wypracowane przedtem poprzez literaturę romantyczną. Ludowość stała się jednym z głównych wskaźników literaturze T. Lenartowicza, określając nie tylko sposób stylizacji wielu jego utworów, lecz i wpisaną w nie skalę wartości moralnych i narodowych.
Oryginalną koncepcję ludowości stworzył C.K. Norwid, który, upatrując w niej najgłębsze źródło wszelkiej sztuki pojmował jej inspirujący dla literatury wpływ nie jako powierzchowne naśladownictwo form stylistycznych czy kompozycyjnych, ale jako schemat postawy twórczej twórcy i samej zasady twórczości (Promethidion, Kolebka pieśni).
(Jacek Lyszczyna)
Zobacz także: BALLADA, BALLADY I ROMANSE, Literatura ROMANTYCZNEGO PRZEŁOMU, Literatura ROMANTYZMU KRAJOWEGO, ROMANTYCZNOŚĆ
Co znaczy LITERATURA SOWIZDRZALSKA I "ŚWIAT NA OPAK WYWRÓCO:
Porównanie staropolskiej poezja wysoka , oficjalna i elitarna o rodowodzie szlacheckim miała swój naturalny kontrapunkt w formie literatury niskiej , a właściwie piśmiennictwa masowego i popularnego o ludowość co znaczy.
Krzyżówka LITERATURA EMIGRACYJNA WCZORAJ I DZIŚ:
Dlaczego poprzez politykę kulturalną końca lat 40. podział na literaturę słuszną (więc posłuszną) i niesłuszną obejmował również twórczość emigracją. Hipokryzja polegała na tym, Iż deklarowano chęć współpracy ludowość krzyżówka.
Co to jest LUDZIE BEZDOMNI ŻEROMSKIEGO:
Jak lepiej powieść Stefana Żeromskiego wydana w 1899 z datą 1900, uznana natychmiast za ogromne wydarzenie artystyczne, jak także społeczno polityczne. Zostało odczytane jako manifest ideowy pisarza ludowość co to jest.
Słownik LIRYKI LOZAŃSKIE:
Kiedy Mickiewicza przywiodły starania o posadę profesora nadzwyczajnego literatury łacińskiej w miejscowej Akademii, przebywał więc w tym mieście zrazu w październiku i listopadzie roku 1838, potem od ludowość słownik.
Czym jest LITERATURA WOBEC WOJNY:
Od czego zależy powstała w okresie II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu stanowi, pomimo łączącego je tematu, zespół tekstów nadzwyczajnie różnorodnych. Obserwujemy w takich latach zarówno dalszą działalność ludowość czym jest.

Czym jest ludowość znaczenie w Motywy literatura L .

  • Dodano:
  • Autor: